— Яна — гэта яна, — Корзун нібы не заўважыў, што ў Ліштвана затрымцелі нервы. — А вы — гэта вы…

— Старая ці не падслепаватая, кійком наперадзе мацала.

Корзун задумліва паглядзеў на Ліштвана і, не мяняючы ранейшага тону, сказаў:

— Не бег Саковіч з месца здарэння. Ён, калі старая прайшла ўжо, апынуўся ў завулку.

Сведка нечакана абурыўся:

— Не верыце! Выгараджваеце! А Васька быў бандытам і застаўся бандытам!

— Навошта лішняе? — Корзун пацёр скроні.— Сказалі б, напрыклад, што не заўважылі хлопца, а то адразу — бандыт. Дарэчы, вы што, раней сустракаліся?

— Ну… — Ліштван запнуўся быў.— Жылі ў адным доме некалі…

— Чаго ж адразу не сказалі?

— Каб не падумалі, што ў мяне з ім старое…

— Дапусцім. З Саковічам, значыць, праяснілі. Цяпер з вамі. Дзе вы ўзялі гадзіннік, той, які ўчора хацелі збыць турыстам?

А Ліштван, быццам даўно чакаў гэтага пытання, зноў адказаў без роздуму:

— Знайшоў, знайшоў. Пасля прыйшоў на тое месца і — знайшоў. У міліцыі пачуў ад дзеўкі пра гадзіннік.

— Дапусцім і гэта, — Корзун падумаў, што ўсё-такі не дарэмна ён разыгрываў сам з сабой мажлівыя Ліштванавы выкрутасы, і не без задавальнення зірнуў на ўстрывожанага Дзюбу. Потым звярнуўся да сведкі: — Аднак дапусцім і другое. Пра гадзіннік вы ведалі да міліцыі. У Шаронавай пра час пыталіся.

— Што гэта вы мне вешаеце? — спытаў Ліштван, робячы выгляд, што абураны, аднак асаблівай разгубленасці ў ім не было.

— Вы чалавек бывалы, павінны разумець, што ў нашай установе факты са столі не бяруць. Думалі нам Саковіча падкінуць, калі адчулі, што на Гурыновічы мы не спынімся? А я сцвярджаю: на Шаронаву напалі вы! А потым, сарваўшы з яе рукі гадзіннік, уцякалі па завулку назад. Бабку вы спадзяваліся абмінуць, што з старой за сведка. А Саковіч… Ён пазнаў бы вас і пазней успомніў бы… Прыйшлося вярнуцца і ўзяць ролю сведкі… Ліштван, Ліштван, няўжо турма вас нічаму не навучыла? — Апошняе, напэўна, можна было і не казаць. За такіх, як Ліштван, трэба было брацца раней, да турмы.

— Доказы, доказы давайце, — ён дэманстратыўна павярнуўся да Дзюбы, быццам на яго збянтэжаным твары спадзяваўся знайсці падтрымку сваім словам.

— На тое вы і тут, — Корзуну хацелася ўстаць, пахадзіць па кабінеце. Што б там ні было, ён цяпер таксама хваляваўся. Але расхаджваць у час допыту лічыў нетактоўным. Нават перад злачынцам нельга дэманстраваць перавагу свайго становішча. — Не маглі вы знайсці гадзіннік!

— Вы што, сачылі за мной? — нахабна пасміхнуўся Ліштван, быў упэўнены, што ніхто нічога не дакажа.

— Не сачылі, а прасачылі. Як кажуць, заднім чыслом.

— Што калом, што аб кол…

— Не зусім. Нам больш працы выпала, хто ж на вас думаў. Вось і давялося аднавіць усё, што вы рабілі і дзе былі, як выйшлі ў той вечар з райаддзела.

— Мастакі-рэстаўратары! — Ліштван пачаў задзірацца.

Корзун прапусціў выпад, быццам не заўважыў, спакойна ўдакладніў:

— З райаддзела вы выйшлі разам з другім сведкам, Сёмкіным. Селі ў пяты аўтобус, прыпынак побач з аддзелам. Размаўлялі, дарэчы, пра тое, адкуль злачынцы бяруцца. І вы і Сёмкін выйшлі на прыпынку «Гасцініца», развіталіся. Было гэта каля дваццаці адной гадзіны. Так?

— Малюйце, малюйце…

— А ўжо ж. Каб атрымалася завершаная карціна. Сведка пайшоў дадому, аднак бачыў, як вы адразу зайшлі ў гасцініцу. Каб вы дарэмна не аспрэчвалі гэта, дадам: швейцар пазнаў вас па фатаграфіі. Запомніў, бо ў вас не было пропуска. Вядома, калі спатрэбіцца, правядзём і апазнанне з вамі па ўсёй форме. Далей. Вы прайшлі ў хол на другі паверх і там, каля ўвахода ў рэстаран, прапанавалі бранскім турыстам залатыя гадзіннік і бранзалетку. Гэта таксама пацверджана пратаколам. — Корзун пагартаў папку, што ляжала перад ім на стале.

— Можа, не той! — ускінуўся Ліштван. — Гадзінніка ў вас не было і няма. — Аднак упэўненасці ў ім прыкметна паменшала.

— Узялі аднатыпны. Не спадзявайцеся, — ён падняў руку, — гадзіннікаў, як належыць, было некалькі, розных марак. От тут запісана, — Корзун зноў пагартаў паперы. — А той пашукаем. У вас дома. Раптам знойдзем. Ды і гэта не ўсё. Разумею, вас калі ўжо класці, то абавязкова на лапаткі. Каб не вывернуліся.

Ліштван больш не агрызаўся, слухаў моўчкі, стараючыся захаваць незалежны выгляд.

— Я ўсё недаўмяваў,— працягваў Корзун, — чаму гэта Шаронава не пазнала вас у міліцыі. Вы ж ёй надта спадабаліся, калі пра час у магазіне пыталіся. А потым здагадаўся: няйначай, маскарад. У тым жа магазіне паміж людзей пахадзіў, і паказалі мне «чарнільшчыка», які раптам у капелюшы зафарсіў. З вамі на шапку памяняўся, без даплаты нават. Было? Маўчыце? Ваша справа. Хаця, напэўна, супраць вас будзе яшчэ адзін немалаважны доказ. У Шаронавай рука падрапаная. На вашых пальчатках павінен быць след крыві, нават калі вы паспрабавалі яго змыць. Пакажыце пальчаткі!