Аннотация
Амар Хаям
Рубаі
Пераклаў з фарсі-кабулі Рыгор Барадулін
Мінск, «Мастацкая літаратура», 1989.
* * *
Каб ганчарам, што смела месяць гліну, Вярнуць здаровы клёк хоць на хвіліну,— Не білі б, не давалі б аплявух, Бо гэта прах бацькоў з зямлі ўспаміну. * * *
Гэй, светам недасведчаны нябога, Ты з ветру сам і ўся твая трывога. Мяжа твайго жыцця — цэнтр двух нябытаў, Тлен у табе, вакол цябе нічога. * * *
Калі я п’ю віно да рання — я такі, Нявольнік п’янства і кахання — я такі, Сваю выказваць думку кожны мусіць, Сам ведаю сябе дазвання — я такі. * * *
Не цешыў чыстага віна арык, Пакуль да горкай чары я не звык, На хлеб бяды не сыпаў соль адчаю І з сэрца са свайго не еў шашлык. * * *
Усіх, хто хоць міг быў у гэтым жыцці, Чакае жывая чарга ў небыцці, У царстве зямным вечна жыць немагчыма, За намі наступныя прыйдуць пайсці. * * *
Паўз краму ганчароў я ўчора йшоў, Штукарылі яны з зямлёю зноў. Сам бачыў, ім не ўбачыць, бо сляпыя,— У даланях трымаюць прах бацькоў. * * *
Болып чым у ружы прыгажосці ў вас. І вы страйней за кіпарыс якраз. Не ўцямлю я, нашто тварэц зрабіў вас У кветніку акрасаю акрас. * * *
Юнацтва кніга пройдзена без гора, І свежасць весніх дзён была учора, І птушка радасці, ёй маладосць імя, Ці сядзе зноў хоць на плячо дакора? * * *
О неба, што з табой, ты бачыш скнар, Ім лазню, млын, павець даеш як дар, А ў шчодрага бярэш кусок апошні Ў заклад, каб мог ён плюнуць небу ў твар. * * *
Цюльпаны і трава вітаюць ранне, Здагадваюцца, хутка іх не стане. Мы будзем піць віно і кветкі браць, Пакуль наўкол квітненне, красаванне. * * *
Стары заезны двор, што светам нараклі, Магільня рання і змяркання на зямлі, Стол, што знясіліў 800 Джамшыдаў, Злы дол, дзе 100 Бахрамаў свой спачын знайшлі. * * *
Прыйшоў — багацця небу не прынёс, Знік — хараства не прыбыло ў нябёс. Нашто былі прыход мой і знікненне, Ніхто не змог мне растлумачыць лёс. * * *
Сяброў увагай не здзіўляй знарок, З сучаснікамі размаўляй здалёк. Той чалавек, каму ты цалкам верыў, Ён вораг — розуму давер свой зрок. * * *
Віно збівае пыху недарэку І расслабляе кайданы спрадвеку, Ібліс віна як вып’е, адаб’е Дзве тысячы паклонаў чалавеку. * * *
За царства Джама даражэй чарапок ад збана, За страву Мар’ям даражэй мне паспытак віна, І ранішні выдых з грудзей п’янюгі Мне ўцешней за стогны Абу Саіда здаўна. * * *
Бутон раскрыецца, абуджаны світаннем, Зірне на ружу салавей з замілаваннем, Дык сядзьма ў засень руж, бо ружы зноў і зноў Усыплюць дол, а мы ўжо тленам станем. * * *
Каханая, што засвяціла зоры Маіх пакут, сама ў няўцешным горы, Ці ж маю права лекі здабываць Я сам сабе, калі мой лекар хворы? * * *
Віном і ружамі з краямі кубак поўню З той, што абліччам паўтарыла поўню, І піў, і п’ю, і буду піць віно, Пакуль жыву, пакуль сябе я помню. * * *
Гэй ты, што дзень і ноч у мітусні, Не думаеш ані аб Судным дні, Прыйдзі ў сябе, нарэшце, хоць на момант, Як час гаворыць з іншымі, зірні. * * *
Пакуль наш лёс на клопат малады, Віна сягоння вып’ем без бяды, Бо неба гэтае ў сваім вярчэнні Не дасць нам потым і глытка вады. * * *
А мэта усяго тварэння — мы, Вачэй спазнання азарэнне — мы, Круг свету гэтага, нібы пярсцёнак, Дзе лепшы камень без сумнення — мы. * * *
Я хворы, дух мой змучаны да дна, Калі не п’ю віна, мне смерць відна, І дзіва, чым я толькі ні лячыўся, Усё мне шкодзіць, апрача віна.
в официальном магазине Литрес