Аннотация
Гэта ня лічыцца
Наста Манцэвіч
*** Вілейка. Дубаўка. Раніца. Ён сказаў у нудзе: “Сэ ля ві”, і мы селі ля Віліі. Запалілі. Каменьчыкі ў рэчку кідалі, глядзелі, як распаўзаюцца кругі ад іх па вадзе… *** Сяджу каля тэлевізара ем цукеркі паперкі сьлінай прымацоўваю да сьценкі. Адначасова дакладна – у перапынках калупаю пальцам у шкарпэтках дзірку. Размалёўваю “А4” уздоўж і ўпоперак упоперак і ўздоўж Я злосны калючы вож іголкі растуць на сьпіне. Ты патэлефануеш ці не? *** Непазьбежна вясны наступства: што ні дзеўчына, то распуста, зь Менску, з Горкі, з-пад самай Ніцы што ні дзеўчына, то ў спадніцы. Захінула вясна мне вочы – агаляюць паненкі грудзі і з цырульні павольна крочыць ці то дзеўчына, ці то пудзель. *** Што мне рабіць з табою, такой прыгожаю? Калі ты стаіш на кухні ў адных шкарпэтках і варыш каву мне ў маёй кватэры, – Глядзець на цябе. Што мне рабіць з табою, такой разумнаю? Калі ты расказваеш мне з захапленьнем пра фільм, які паглядзела, пакуль я была на працы, — Слухаць цябе. Што мне рабіць з табою, такой пяшчотнаю? Калі ты ўсьміхаесься і кратаеш мяне за руку сваёю рукой пяшчотнай, як ты ўся, — Абдымаць цябе. Што мне рабіць з табою, такою дзікай? Калі ты ператвараесься у ваўчыцу, і я імгненна ператвараюся ў ваўка, — Спаць з табой. Што мне рабіць з табою, такою зьменлівай? Кожны дзень рознаю, непасрэднаю, пазбаўленай лёгікі, ды нявечнаю, — Быць з табой. Мілан. Вечар Частавалі нас кавай ветліва і ласкава, налівалі гарэлку… ці то ангельскі ром? Ля кавярні “Ла Скала” лашчыла-мілавала, абурыўшы суседзяў справа, каленку яе пад сталом. *** Мы крочылі побач рука ў руку да пляча плячо твар у твар вочы ў вочы у рот рот. Так мы ступалі, крочылі нага ў нагу, пакуль ты ня збочыла. І цяпер вока за вока, цяпер – зуб за зуб. Усё, што ты з сабою забрала, я выскубу, адгрызу — вярну сабе ўсё, да сябе вярнуся… Забяру сабе свае вочы, з твару змыю твой твар, адляплю ад вуснаў твае вусны, вырву руку з рукі. І калі сэрца сьцісьнецца ад адчаю, я буду шаптаць, як мантру, што ты – родная, баючыся паверыць, што ты чужая. *** Я называў цябе заяц, ты мяне называла лапка, мы былі разам – заечая лапка. Зая, чыя лапка цяпер я? *** Забяры мой боль працягні далонь я табе адсыплю яго з гакам а пасьля свой сум ў скрутку прынясу Забяры яго бо я сам ня ў стане забяры мой цень абдымі мяне паглядзі як моцна мяне хістае Забяры мой цень Забяры мой сум Забяры мой боль І мяне ня стане *** Я ведаю, што так будзе што я прачнуся 1-га студзеня адзін дома адзін у горадзе адзін на дварэ до рэ мі фа мі до рэ сьпяваюць за вокнамі п’яныя а я ныю ныю я завываю а ты сьцябесься, зь цябе ж усё роўна ўзяткі гладкі, усё-ткі я сам вінаваты, што так адбываецца з году ў год. І гэта ня лечыцца, і ня лічыцца, што быццам бы ёсьць нагода – дзьве тысячы сем нагод! Я і гарэлка “дзяржава”, такое вось дэжа вю, такі, бляха, Новы год. *** Калі недасканаласьць сьвету заб’е апошнія мары ў маёй галаве і я прачнуся рана ад шуму дажджу за вакном Ну вось і ўсё, як кажуць, Game is over. Капец. Гамон. Вазьму тэлефонную слухаўку, пазваню дамоў – я нармальна, мама, нармальна… усё ў мяне. А як там ты? Глядзі, кладзіся спаць рана, перад сном пагуляць схадзі. Пакладу слухаўку. Пагалюся. Раздам даўгі. Гэй! Дайце мне цыгарэту І жоўты шалік даўгі. *** Калі ў вачох цямнее, мне хочацца проста ўкленчыць: “О Божа, хачу да мамы! да таты хачу на плечы…” каб апынуцца ў дзяцінстве, як колісь – хавацца ў шафе сярод кажухоў і шапак, цукеркі цягаць з буфэту ды красьці ў суседа сьлівы …і быць маленькім і лёгкім, і, ёб вашу маць, шчасьлівым. Хочацца жыць, нават калі ня хочацца жыць Калі сьнег пачынае падаць калі лепіцца ў горле ком не таму што ты хочаш плакаць а таму што зіма вакол калі сьнег перастаў на вейках таяць, людзі пад ліхтаром танчаць рэгі на сьлізкіх рэйках і дарма што зіма кругом ты глядзіш з-за высокіх кратаў, а ў вачох ўсё дрыжыць дрыжыць не таму што ты ўжо заплакаў а таму што жыцьцё імжыць не ідзе, не вальсуе ў танцы, не бурліць, не цячэ-бяжыць. разумееш, што нават зараз хочаш жыцьв официальном магазине Литрес