Мяне няма: роздумы на руінах чалавека
У сваёй кніжцы беларускі філёзаф збудаваў свой вобраз сучаснай урбанізаванай і расейскамоўнай Беларусі. Для Акудовіча “Ўся Беларусь” і “Ўласна Беларусь” — гэта дзьве канцэптуальна розныя кампазыцыі на прасторы аднаго топасу. “Уласна Беларусь” – гэта Архіпэляг. Унутры дзяржаўных межаў сям-там паасобку ці групамі раскіданы астравы і астраўкі беларушчыны, а камунікацыі паміж імі адбываюцца дзякуючы тэкстам. Вось гэтую апалягетыку Тэксту вельмі нязвыкла ўбачыць у словах аўтара, вядомага сваім скэптычным стаўленьнем да таго меркаваньня, што літаратурны твор сам па сабе можа нейкім чынам уплываць на сацыяльнае жыцьцё, нават калі ён ствараўся з мэтаю такога ўплыву. Сучасную найбольшую ж пагрозу аўтар бачыць у тым, што, мы па-ранейшаму скіраваныя на вайну культураў (з аднаго баку, на вайну з расейскай культурай, з другога — на вайну з культурай Захаду). Кардынальна адрозная сытуацыя пачынае складвацца цяпер, калі анулюецца дыстанцыя паміж роднай і іншымі культурамі. Сытуацыя камунікатыўна адкрытага грамадзтва неўпрыкмет робіцца ці не найбольш драматычнай праблемай, якая ставіць пад пытаньне саму магчымасьць культурнай ідэнтыфікацыі. А значыць, і саму магчымасьць беларускай культуры ўвогуле.
Валянцін Акудовіч
Мяне няма: роздумы на руінах чалавека
замест прадмовы
На палітычнай мапе Эўропы Беларусь, як і ўсе іншыя краіны, выдзелена ня толькі дзяржаўнай мяжой, але яшчэ і нейкім апрычоным колерам. Аднастайная фарба на мапе ўвогуле не супярэчыць дзяржаўнай цэласнасьці фігуры Рэспублікі Беларусь. Аднак калі б нехта, дасьціпны і дасьведчаны, паспрабаваў на агульным полі нашай дзяржавы пазначыць адметным колерам тыя мейсцы, дзе Беларусь насамрэч беларуская, гэта значыць тыя мейсцы, дзе актыўна ці хаця б заўважна прысутнічаюць беларуская мова, беларуская культура, урэшце, проста любоў да Беларусі, як да непазьбежна тваёй Бацькаўшчыны, то мы мелі б зусім іншы малюнак. Тады мы ўбачылі б нешта накшталт Архіпэлягу — унутры дзяржаўных межаў сям-там паасобку ці групамі раскіданы астравы і астраўкі беларушчыны, а між імі неабсяжнае мора расейшчыны: расейскай культуры, расейскай сьвядомасьці, расейскай мовы... І хаця гэтая расейшчына грунтоўна скажоная намі, наўсьцяж дэфармаваная і ад таго трохі фарсавая, але тым ня менш сёньня менавіта яна пануе на Беларусі, калі ня ў якасьці вартасьці, то ў якасьці колькасьці.
Сваю даўнюю мэтафару Беларусі як Архіпэлягу я згадаў тут адно дзеля таго, каб выразьніць, што “Ўся Беларусь” і “Ўласна Беларусь” — гэта дзьве канцэптуальна розныя кампазыцыі на прасторы аднаго топасу. На жаль, мы вельмі рэдка зьвяртаем увагу на гэты надзвычай істотны момант і ўпарта намагаемся зразумець і разьвязаць праблемы “Ўсёй Беларусі” праз “Уласна Беларусь” ці наадварот.
Але амбівалентнасьць беларускай сытуацыі, калі мы на яе не зважаем, аднолькава замінае і аналітыцы кожнага лякальнага фрагмэнту нашага існаваньня. Вось чаму, займеўшы жаданьне трохі паразважаць пра беларускі тэкст, я вымушаны наперад удакладніць, што тут будуць мецца на ўвазе толькі ўласнабеларускія тэксты, гэта значыць тыя, якімі пераважна карыстаюцца насельнікі Архіпэлягу Беларусь.
Тэкст — гэта бадай адзінае, што рэальна зьвязвае між сабою ўсіх жыхароў Архіпэлягу Беларусь. Толькі на прасторы Беларускага Тэксту мы, насельнікі гэтых, далёка параскіданых адна ад адной выспаў, можам сустрэцца разам і, такім архаічным чынам, натуральным хутчэй для канца XIX стагодзьдзя, чым для канца XX, пераадольваем усё, што нас разьядноўвае — ад каляніяльнай гісторыі да зрусіфікаванай дзяржавы.
Натуральна, напярэдадні трэйцяга тысячагодзьдзя, калі ў кожнай кватэры ёсьць і радыёпрыймач, і тэлевізар, карыстацца малаэфэктыўным (параўнальна з аўдыёвідэа сродкамі) Тэкстам як асноўным начыньнем нацыянальнага задзіночаньня — відавочны архаізм. Але тут ужо нічога не паробіш: і радыё, і тэлебачаньне, калі не па форме, то па сутнасьці — антыбеларускія, і яны ня лучаць між сабою насельнікаў аддаленых выспаў, а ўсё больш разьядноўваюць.
З усяго гэтага мы на Беларусі маем досыць парадаксальную сытуацыю: калі ў нацыянальна і дэмакратычна сфармаваных постіндустрыяльных краінах Тэкст губляе сваё цэнтрапалеглае мейсца ў функцыяваньні грамадзтва, якое ён займаў на працягу многіх стагодзьдзяў, то ў недэмакратычнай і нацыянальна зьнямоглай Беларусі ён па-ранейшаму дамінуе, хаця вынікі гэтага дамінаваньня досыць сьціплыя, бо і на астравах сёньня — эпоха камунікатыўна адкрытага грамадзтва, а гэта азначае, што хаця Тэкст знаходзіцца ў цэнтры культурнага жыцьця Архіпэлягу, але знаходзіцца ён там усяго як цэнтрапалеглая маргіналія.
Цэнральнапалеглым мейсцам Тэксту ў беларускай сытуацыі вызначаецца і роля беларускіх грамадзка-культурных выданьняў і кнігаў. Незалежна ад сваёй ідэалягічнай, эстэтычнай, інтэлектуальнай і тэматычнай скіраванасьці, беларускія па форме і сутнасьці выданьні, нават паўз сваю волю, толькі таму, што яны прэзэнтуюць Беларускі Тэкст, выконваюць сёньня і палітычную, і асьветніцкую, і адукацыйную функцыі... Менавіта так, нават адукацыйную, бо беларускай мове сёньня ня вучаць дзяцей ні бацькі, ні школа (у належнай меры), ні вуліца. Вось чаму на Беларусі літаратура ўсё яшчэ больш чым літаратура, а часопіс больш чым часопіс.
Іншая рэч, ці добра гэта? Я з глыбокім скепсісам стаўлюся да таго меркаваньня, што літаратурны твор сам па сабе можа нейкім чынам уплываць на сацыяльнае жыцьцё, нават калі ён ствараўся з мэтаю такога ўплыву. Шматлікія прыклады з гісторыі літаратуры, якія быццам пярэчаць гэтаму скепсісу, як мне здаецца, сьведчаць адно пра тое, што ў розныя эпохі літаратуры даводзілася браць на сябе і іншыя, акрамя ўласналітаратурных, функцыі, бо грамадзкія інстытуты, якія мусілі рэалізоўваць гэтыя іншыя функцыі, былі на тую пару альбо яшчэ не сфармаваныя, альбо знаходзіліся пад забаронаю. У такія моманты грамадзтва само нагружала літаратурны твор той сацыяльна-палітычнай сэмантыкай, у якой яно адчувала патрэбу, але якую на той час ні праз што яшчэ, акрамя як празь літаратуру, немагчыма было выявіць.
Пачынаючы з “Мужыцкай праўды” Кастуся Каліноўскага і віленскай “Нашай Нівы” пачатку стагодзьдзя, усе беларускія выданьні ўскосна, сьвядома ці неўсьвядомлена, выконвалі ролю адсутных грамадзкіх і сацыяльна-палітычных інстытутаў. Больш за тое. Менавіта на прасторы грамадзка-культурных выданьняў і кнігаў, беларусы сфармаваліся як нацыя. І сёньня мы застаемся нацыяй ня дзякуючы палітычным рухам і фармальна незалежнай дзяржаве, а зноў жа дзякуючы таму, што існуе Беларускі Тэкст. Магчыма, зьнешне гэтая тэза выглядае залішне радыкальнай, але, я думаю, яна такой не падасца кожнаму, хто заглыбіўся ў яе сутнасьць.
Вось чаму адказнасьць за лёс Беларусі шмат у чым ляжыць на Беларускім Тэксьце, а значыць і на кожным пэрсанальна, хто гэты тэкст фармуе.
Падобна, нам ужо стаецца амаль невыносным цяжар адказнасьці за існаваньне мовы, нацыі, дзяржавы, які ўжо больш за стагодзьдзе ніхто не здымае ні зь літаратараў, ні з рэдактараў, ні з выдаўцоў.
Магчыма, я памыляюся, але мне здаецца, што мы ста-міліся, што мы ўжо страшэнна стаміліся ад трагічнага цяжару апошняга беларускага стагодзьдзя. А разам з намі стаміўся і наш чытач. Уласна кажучы, ён зусім і не чытач у звыклым разуменьні. Гэта хутчэй наш хаўрусьнік. Мы зь ім ня пішам і не чытаем літаратурныя тэксты, а празь пісаньне і чытаньне літаратурных тэкстаў удзельнічаем у сакралізаванай містэрыі, галоўнай мэтай якой ёсьць нарошчваньне астральнага цела нацыі.