Вось уся мая гісторыя, містэр Вансітарт Сміт. Мне больш няма чаго дадаць. Сёння вы бачылі твар жанчыны, якую я кахаў цэлую вечнасць. У вітрыне было шмат пярсцёнкаў, таму я мусіў іх праверыць на плаціну, каб быць пэўным, што гэта менавіта той, што мне патрэбны. Аднаго позірку на пярсцёнак мне хапіла, каб заўважыць, што атрута яшчэ ўнутры, і я нарэшце змагу скінуць з сябе цяжар праклятага здароўя, якое для мяне горш за самую цяжкую хваробу. Я ўсё расказаў. Мне стала лягчэй. Вы можаце расказаць маю гісторыю, а можаце захаваць у таямніцы. Як вам будзе заўгодна. Я мушу вам падзякаваць за тое, што вы выслухалі мяне. Я быў нікчэмным чалавекам, не пераймайцеся на мой конт. Вось дзверы. Яны выходзяць на вуліцу Цівалі. Дабранач!

Ангелец азірнуўся. Нейкі момант у дзвярным вушаку яшчэ была бачная танклявая постаць Сосры. Затым дзверы бразнулі, цяжкі скрыгат клямкі парушыў начную цішу.

На другі дзень пасля вяртання ў Лондан містэр Джон Вансітарт Сміт пабачыў у Таймс кароткую нататку пад назвай “Дзіўнае здарэнне ў Луўры”.

“Сёння раніцай у егіпецкай зале Луўра быў знойдзены труп музейнага служкі, што ляжаў на падлозе, абдымаючы мумію. Абдымкі былі настолькі моцныя, што ахове давялося прыкласці нямала высілкаў, каб раз’яднаць іх. Адна з вітрынаў, у якой захоўваліся каштоўныя пярсцёнкі, была разрабаваная. Паводле меркавання паліцыі, гэты чалавек меў намер скрасці мумію з мэтай продажу прыватным калекцыянерам, але падчас злачынства ў яго здарыўся сардэчны прыступ, які і стаў прычынай смерці. Гэта быў мужчына няпэўнага веку і дзіўнага выгляду. Як высветлілася, ён не меў нікога, хто мог бы аплакаць яго трагічную і заўчасную смерць”.