Вось І пайшлі яны куды вочы глядзяць. Прабадзяліся цэлы дзень, пачало змяркацца — пара начлегу шукаць. Сышлі яны з дарогі ў лес І выбралі вялікае дуплаватае дрэва. Певень узляцеў на сук, сабака залез у дупло, і заснулі.

Раніцай, як толькі днець пачало, певень і закрычаў:

— Ку-ка-рэ-ку!

Пачула пеўня лісіца; захацелася ёй пеўневым мясам паласавацца. Вось падышла яна да дрэва і пачала пеўня расхвальваць:

— От певень дык певень! Гэтакай птушкі я ніколі і не бачыла: І пёркі вунь якія прыгожыя, І грабеньчык вунь які чырвоненькі,

і голас вунь які ў цябе звонкі. Зляці да мяне, прыгажун!

— А чаго? — пытаецца певень.

— Пойдзем да мяне ў госці: у мяне сёння ўваходзіны і для цябе шмат гарошку назапашана.

— Добра,— кажа певень,— толькі мне аднаму ісці ніяк не выпадае: са мною таварыш.

«Вось гэта шчасце прываліла,— падумала лісіца,— замест аднаго пеўня будзе два».

— Дзе ж твой таварыш? — пытаецца яна.— Я і яго ў госці паклічу.

— Там, у дупле начуе,— адказвае певень.

Лісіца кінулася да дупла, а сабака яе за морду — цап!.. Злавіў і разарваў лісіцу.

Жылі-былі лісіца ды заяц. У лісіцы была хатка ледзяная, а ў зайца — лубяная.

Вось лісіца і дражніць зайца:

— У мяне хатка светлая, а ў цябе цёмная! У мяне светлая, а ў цябе цёмная!

Прыйшла вясна — у лісіцы хатка растала, а ў зайца стаіць як стаяла.

Тут лісіца і просіцца ў зайца:

— Пусці мяне, зайчык, хоць на свой двор.

— Не, лісічка,— кажа заяц,— не путчу: навошта дражнілася?

Пачала лісічка са слязьмі ўпрошваць. Заяц узяў ды і пусціў яе на свой двор.

На другі дзень лісіца зноў просіцца:

— Пусці мяне, зайчык, на ганачак.

— Не, не пушчу: навошта дражнілася?

Упрошвала, упрошвала лісіца, згадзіўся заяц і пусціў лісіцу на ганачак.

На трэці дзень лісіца зноў просіць:

— Пусці мяне, зайчык, у хатку.

— Не, не путчу: навошта дражнілася?

Прасілася, прасілася, заяц пусціў яе і ў хатку. Сядзіць лісіца на лаўцы, а заяц на печы.

На чацвёрты дзень лісіца зноў просіць:

— Зайчык, зайчык, пусці мяне на печ да сябе.

— Не, не путчу: навошта дражнілася?

Прасіла, прасіла лісіца, ды і выпрасіла — пусціў яе заяц і на печ.

Мінуў дзень-другі, пачала лісіца зайца з хаткі выганяць:

— Ідзі вон, касавокі. Не хачу з табой жыць!

Так і выгнала.

Сядзіць заяц і плача, бядуе, лапкамі слёзы выцірае. Бягуць сабакі:

— Цяў, цяў, цяў. Чаго, зайчык, плачаш?

— Як жа мне не плакаць? Была ў мяне хатка лубяная, а ў лісіцы — ледзяная. Прыйшла вясна, хатка ў лісіцы растала. Папрасілася лісіца да мяне, ды мяне ж і выгнала.

— Не плач, зайчык,— кажуць сабакі,— мы яе выганім.

— Не, не выганіце.

— Не, выганім.

Падышлі яны да хаткі:

— Цяў, цяў, цяў. Ідзі, ліса, вон!

А яна ім з печы:

Напалохаліся сабакі і ўцяклі.

Зноў сядзіць зайчык і плача. Ідзе воўк:

— Чаго, зайчык, плачаш?

— Як жа мне, шэры воўк, не плакаць? Была ў мяне хатка лубяная, а ў лісіцы — ледзяная. Прыйшла вясна, хатка ў лісіцы растала. Папрасілася лісіца да мяне, ды мяне ж і выгнала.

— Не плач, зайчык,— кажа воўк,— зараз я яе выганю.

— Не, не выганіш. Сабакі гналі, гналі — не выгналі. I ты не выганіш.

— Не, выганю.

Прыйшоў воўк да хаткі і завыў страшным голасам:

— Уыыы... уыыы... Ідзі, ліса, вон!

А яна з печы:

Спужаўся воўк і ўцёк.

Вось заяц зноў сядзіць і плача. Ідзе стары мядзведзь:

— Чаго, зайчык, плачаш?

— Як жа мне, мядзведзюхна, не плакаць? Была ў мяне хатка лубяная, а ў лісіцы — ледзяная. Прыйшла вясна, хатка ў лісіцы растала. Папрасілася лісіца да мяне, ды мяне ж і выгнала.

— Не плач, зайчык,— кажа мядзведзь,— я яе выганю.

— Не, не выганіш. Сабакі гналі, гналі — не выгналі, шэры воўк гнаў, гнаў — не выгнаў. I ты не выганіш.

— Не, выганю.

Пайшоў мядзведзь да хаткі і зароў:

— Рррр... ррр... Ідзі, ліса, вон!

А яна з печы: