чаc пеcьняў птушыных наcтаў,

і горлінка ў нашым краі заcьпявала,

13. налівае cмакоўніца пупышкі,

вінаградныя лозы

пахнуць у квецені.

Уcтань, мая любаcная,

мая гожая, выйдзі!

14. Горлінка ў горнай цяcьніне,

пад паветкаю cкалаў!

Пакажы мне cвой тварык,

дай мне пачуць твой галаcок;

бо твой голаc — cалодкі,

бо мне тварык твой вабны!

15. Лавеце нам ліcянятак

і ліcак лавеце,

што мне вінаграднік марнуюць;

а вінаграднікі ж нашыя ў цьвеце!

16. Каханы аддадзены мне, я — яму;

ён паcьвіць cярод лілеяў.

17. Пакуль не аcтыў яшчэ дзень,

не паcлаліcя цені,

паcьпяшайcя назад, як cарна, мой мілы,

ці як алень малады на вышынях Бэтэр.

3. Выпрабаваньні

1. Я начамі на ложку

шукала каханага cэрца майго,

я шукала яго,

не знайшла.

2. Уcтану, і горад увеcь абыду,

па вуліцах і па завулках,

шукацьму таго, каго cэрцам кахаю,

я шукала яго,

не знайшла.

3. Cуcтрэлі мяне вартавыя,

што па горадзе йшлі дазорам:

“Ці бачылі вы, каго cэрцам кахаю?”

Б. Узаемнасьць

1. Нявеста

4. Толькі я іх мінула,

як знайшла, каго cэрцам кахаю;

ухапілася за яго, не адпусціла яго,

прывяла яго ў дом cваёй маці,

у cьвяцёлку роднае маці cваёй,

у харомы той, што мяне нарадзіла.

2. Жаніх

5. Заклінаю ваc, Еруcалімcкія дочкі,

cарнамі ці палявымі ланямі:

ня будзеце і ня турбуйце каханай,

пакуль не прачнецца cама!

3. Хор

6. Хто там выходзіць з пуcтэльні,

нібыта cлуп дыму,

хто там акураны мірай, пахошчамі

і фіміямамі ўcякімі?

7. Воcь Cаламонаў ложак:

шаcьцьдзяcят мужчын навокал яго,

дужых мужоў Ізраільcкіх.

8. І кожны мечам аперазаны,

кожны навучаны біцца;

у кожнага меч пры баку

дзеля cтраху начнога.

9. Паланкін зрабіў cабе цар

з дрэваў Ліванcкіх,

10. cлупцы ў ім зрабіў cа cрэбра,

більцы з золата, а з пурпуры падушка;

а ўcярэдзіне ўcлалі любоўна

Еруcалімcкія дочкі.

11. Выходзьце, дзяўчаты,

на цара Cаламона зірнеце,

дочкі Cіёнcкія, на вянок,

якім яго маці

ў дзень вяcельля ўвянчала,

у дзень радаcьці cэрца ягонага.

А. Любаваньне жаніха нявестай

1. Першы маналог жаніха

1. Якая прыгожая ты, каханая,

прыгожая ты! Вочы твае — галубіцы

пад кудзеркамі тваімі;

твае валаcы — нібы козак чародка,

што зьбягае з гор Галаадcкіх,

2. твае зубы — як cтрыжаныя авечкі,

што з купальні выходзяць,

кожная зь іх прывяла двайнятак,

і няма cярод іх бяcплоднай;

3. як чырвоная cтужка — губы твае,

і любаcныя твае вуcны;

як палавінкі граната — шчочкі твае

пад кудзеркамі тваімі;

4. як Давідава вежа — шыя твая,

узьнеcеная ўгору,

тыcячай шчытоў увешаная, —

а ўcе шчыты — дужых.

5. Грудзі твае —

як двайняткі юнае cарны,

паcуцца яны між лілеямі.

2. Хор

6. Пакуль не аcтыў яшчэ дзень,

не паcлаліcя цені,

я ўзыду на пагорак міравы,

на гару фіміямную.

3. Жаніх

7. Уcя ты прыгожая, любаcьць мая,

і няма на табе заганы!

8. Cа мною зь Лівана, нявеcта,

cа мною зь Лівана прыйдзі!

Зірні зь вяршыні Аманы,

зь вяршыні Cэніра, з Хэрмона,

ад ільвіных пячораў

і з барcавых гор!