Нам абодвум не хацелася ўставаць, мне было блiжэй, яму яшчэ вёрст дзесяць.

– А калi назад?

– Заўтра, - адказаў ён, жмурачыся ад ветру, - заўтра з Васiлём, павесялеў ён.

Цераз паўгадзiны ён кiўнуў мне галавою i пайшоў, роўна гойдаючыся ў такт крокам. Я застаўся адзiн i сачыў за тым, як бела-шэрая постаць яго патроху рабiлася меншай ад роўнай далечынi дарогi i пасля зусiм згiнула за першым узгоркам. Пасля зноў вiдаць стала галаву яго - маленькую ўжо i чуць прыкметную, як цемнаватая кропка. Пасля нiчога не вiдаць стала.

Я сядзеў на каменнях i думаў аб маленькiх i нязначных здарэннях, якiя слабым здаюцца вялiкiмi i страшнымi, i аб вялiкiх i страшных здарэннях, якiя моцным здаюцца маленькiмi i нязначнымi. I ад таго, што гэтае дзiцянё не сагнулася i не сагнецца i iдзе сабе моцна па дарозе, стала мне радасна i думна.

Было жаданне спяваць што-небудзь моцнае i цягучае, спяваць яго доўга без слоў i без лiшняй тут вясёласцi.

"Будзем зараз аўсы сеяць", - прыпомнiў я яго хрыплыя словы...

Аўсы будуць улетку шумець тут паабапал дарогi, i радасная зямля ўсцешыць чалавека...

Ён, малы, вырасце i таксама, як цяпер, моцна i горда пройдзе па зямлi, па дарозе...

У такiх думках я сяджу на каменнях...

Пры пыльнай дарозе шумяць палыны, i вясёлыя плачуць наводдаль калiны.

1926

Каментары

Друкуецца па зборнiку "Хвоi гавораць" /2-е выданне, Менск, БДВ, 1928/. Упершыню апублiкавана ў зборнiку "Хвоi гавораць" /1-е выданне, Менск, БДВ, 1926/. Датуецца красавiком 1926 года.