Шрифт:
Туган апа кинт кзлрен ачты. Аны кзлре ниндидер серлек белн балкый, анны шеткеч бер ялкын булып яна иде. Иреннрен кыбырдатып алды. Елмайды. Юк, бу елмаю тгел, бу гариплрне тартышуы, зене кчсезлеген тойган явызларны ыржаюы иде. Ул башын калкытып куйды м азау тешлре иреннрен ертып бреп чыкты. Айрат моны сизмде.
– нием! – дип кседе ул, – нием, бгърем…
Туган апа Айратны муенына релде. Лкин бу аа бик авыр иде, ул тартышты, авызыннан ысылдауга охшаш аваз бреп чыкты. Лкин ул бирешмде, калтыранган куллары белн Айратны кочаклап алды, ниндидер сукыр бер кч белн зен тартты. Кинт аны йзе шм кебек эри башлады, Айратны иен, аннан печн стен агып тште, ахырда бит сяклре белн, тамуг утыдай янган кзлре ген торып калды. м ул ялкынга уралды да шартлап тир-якка ччрде.
– нием! – дип кседе Айрат, сасыган ит лайласыннан юешлнгн печнне учлап йолка-йолка, – нием!..
Мин нрс эшлрг д белмдем. Гдм ген тгел, аым да, хислрем д катып калган шикелле иде. Юк… алай да тгел… Мин бу халтне берничек т, бернинди сзлр, бернинди буяулар, бернинди тавыш белн д алата алмыйм… Алатасым да килми… Вакыты иткч, зегез кичерерсез…
Кинт сндр тбенд печн кыштырдады да кеше шлсе шйлнеп китте. Мин аны базлап янган кзлрен крдем. Крдем д карашымны читк алдым. Кзлремне чатырдатып йомдым. Шул мизгелд аым уяндымы, лл бтенлй асыз рвештме, Айратны стен ташландым. Аны, куркудан котырынган хрктлр белн тарткалап, ишек ягына сйрдем. Аны моннан китсе килми иде.
– ни! – дип илерде ул, – никем…
– Айрат! ушыа кил… Айрат, дим…
– Кит, дим… Китегез моннан! Шайтаныма олагыгыз! ниемне кайтарыгыз миа! ниемне!!!
Без ярсып крмклштек. Айрат миа кызганыч иде. Аны монда калдырсам да, зем белн стерсм д хлен берничек т иелйт алмыйм. тисе моннан ике ел элек кен ферма малларын коткарам дип янып лде. Хзер мен – нисе… Аны илереп кычкыруы анымны телгли, йргемне рнет.
– ибр мине! нием янында калдыр! —дип кси ул,– Миа хзер барыбер… Минем чен барсы да бетте…
Тик мин аны монда калдырырга телмим, дустымны югалтасым килми. Лгънтк юлыккан шушы авылда земне д япа ялгыз каласым килми. Мин з-земне белештерми ишекк сйрим. Ул карыша, сндр киртлрен ябеш, былтырдан бирле ятып басылган печнне йолка. Мин бирешмим…
Кинт днья убылды, без ннмг очтык…
Кз алдында ут шарлары биешеп алды…
Авылны кыйпылчыклары кренеп калды…
м барсы да кинт юкка чыкты…
Бушлык.
Бушлык.
Томан.
Куе томан акырын гына таралды да магай уртасына куелган йомырка сарысыдай яктылык шйлнде. Томан бртеклрене глп ерелен ле тынлык алыштырды. Чыдап булмаслык каты тынлык. м шул тынлыкны ертып ягымлы да якты бер мо сузылды:
– Илам…
Мин сискнеп киттем.
– Илам, син исн бит… Син бит исн, Илам!
“Мин исн… Исн…”
– Илам, лм! Ташлап китм мине…
“Мин… исн… Мин Илам…”
– Миа син шундый якынсы… Мин сине… Илам, мин бит сине… Эх…
“Нфис?!.”
– Мин бу, Илам. Минем синнн аерыласым килми.
“Минем д, Нфис…”
– Кил яныма, Илам!
Мин кзлремне ачарга телдем. Тик керфеклрем бер-берсен бйлнгн кебек иде.
– Кил яныма.
“Кайда со син? Кайда син, Нфис?”
– Мин монда… Абзарга кер…
“Мин абзарга керм. Хзер керм”
Торып басарга уйладым, тик калкыну белн кул-аякларымны чнчелеп авыртуын тойдым. Тик Нфис янына бару телге алдында болар кечкен иде. Мин тешлремне кысып абзар капкасы ягына тгрдем.
– Минем сине югалтасым килми, – дип пышылдады назлы тавыш,– Яныма мен, Илам.
Шушында гына баскыч булырга тиеш иде. Мин кулларым белн капшанып аны аратасын эзлдем. Озак эзлдем. Таптым. Аа чатырдап ябышып ск шуышырга тырыштым. Тик хлем итмде, озак кына асылынып тордым да кчсезлегем рнеп тбнг шуып тштем.
–Илам, мен яныма, аным!
“Мин менлмим, Нфис. зе тш. Мин… менлмим…”
–Мин тшлмим, Илам…
“Тш!”
–Син шундый ебек егет мени?!
лл кайдан килгн кодрт белн керфеклремне аердым. Кн яктысы кзне телеп тте. Тик Нфисне сзлре салган рн янында ул чп кен иде. Мин авыртудан м гарьлектн ажгырып баскыч аратасына ябышып торып бастым, лл нинди сихри кодрт белн югарыга рмлдем.
–Яныа менм,—дип ярсып елмайдым мин,– Тик бел, син минеке.
–Мин синеке, Илам.
–Илам!
Монсы лл нинди сер тавыш иде. Бу дньяны бтен моын рнетче тупас тавыш.
–Илам! Тш, ананы!..
Инде кулым сндр тактасына итте ген дигнд, кемдер йолкып алды. м мин тагын ирг тгрдем. Келд ачы рн д, рнеш кен иде. Тик бераздан бар да юкка чыкты…
* * *
–Егетлр, уянырга вакыт…
Танавыма ниндидер зр ис килеп брелде д бтен дньямны айкады, мин ирексездн тартышып куйдым, керфеклрем атылып чыккан яшьне сртеп, кзлремне ачтым. Саргылт тск кергн тшмне крг, танавыма тмке исе килеп брелде.