Ульрых слухаў яго, апусцiўшы вочы, i заставаўся ў думках разам з тымi, хто цяпер спускаўся да мястэчка па серпантынах перавалу.

Хутка яны ўбачылi гатэль - маленькую чорную кропку на фоне бясконцай снежнай роўнядзi.

Калi яны расчынiлi дзверы, Сэм, вялiкi кудлаты сабака, пачаў скакаць вакол iх.

– Ну, сынку, - сказаў стары Гаспар, - жанчын у нас болей няма, трэба гатаваць вячэру самiм. Ану, абяры бульбы.

I абодва, седзячы на драўляных услончыках, елi хлеб, мачаючы яго ў булён.

Наступная ранiца здалася Ульрыху доўгаю. Стары Хары курыў i пляваў у камiн, а маладзён глядзеў праз акно на гару, што сляпуча ззяла пад сонцам насупраць дома.

Па абедзе ён выйшаў з дому i, паўтараючы шлях, пройдзены днём раней, спрабаваў шукаць сляды капытоў мула, што вёз жанчын. Дайшоўшы да перавалу Жэмi, ён лёг на жывот каля краю прорвы i стаў глядзець на Лёэш.

У мястэчку, што ляжала нiбы ў калодзежы сярод скалаў, снегу яшчэ не было. Снег абступiў яго з усiх бакоў, але сасновыя лясы надзейна баранiлi мястэчка i ваколiцы ад белай навалы. Нiзенькiя дамы былi падобныя да каменьчыкаў, раскiданых па лузе.

Луiза Хаўзэр цяпер была недзе там, у адным з гэтых шэрых будынкаў. У якiм? Ульрых быў занадта далёка, каб дэталёва разгледзець дамы. Як бы ён хацеў спусцiцца, пакуль было яшчэ не позна!

Але сонца знiкла за вялiзнай вяршыняй Вiльдструбэля, i хлопец вярнуўся. Дзядзька Хары курыў, як i ранiцай. Заўважыўшы, што кампаньён вярнуўся, Хары прапанаваў яму згуляць у карты, i яны селi за стол.

Гулялi яны доўга, пасля, павячэраўшы, паклалiся спаць.

Наступныя днi, сонечныя, халодныя i бясснежныя, былi падобныя да першага. Стары Гаспар бавiў вечары, сочачы за арламi i iншымi рэдкiмi птушкамi, што наважвалiся залятаць на ледзяныя вяршынi, а Ульрых штодня прыходзiў да перавала, каб паглядзець на мястэчка. Пасля яны гулялi ў карты, у косцi, у дамiно, выйгравалi i прайгравалi адзiн аднаму розныя дробныя рэчы, каб цiкавей было гуляць.

Аднойчы ранiцай Хары, якi прачнуўся першы, абудзiў кампаньёна. Пышнае, глыбокае, лёгкае, рухомае воблака белага шуму бязгучна падала на iх, вакол iх, хаваючы iх пад тоўстай i цяжкай пярынаю. Так цягнулася чатыры днi i чатыры ночы. Трэба было вызваляць з-пад снегу дзверы i вокны, пракопваць калiдор i высякаць прыступкi, каб выбрацца з гэтай ледзяной турмы, бо за дванаццаць гадзiн марозу снег зрабiўся цвярдзейшы за гранiт.

I яны сталi жыць, як вязнi, не наважваючыся асаблiва вылазiць са свайго жытла. Яны падзялiлi мiж сабою ўсе абавязкi i старанна iх выконвалi. Ульрых прыбiраў, мыў, рабiў усё, што забяспечвала чысцiню ў гатэлi. Ён таксама калоў дровы. Гаспар Хары шчыраваў на кухнi i пiльнаваў агонь. Iхняя заўсёдная нудлiвая праца перарывалася часам партыяй у карты цi ў косцi. Яны нiколi не сварылiся, абодва былi спакойныя i пакорлiвыя. Нiколi не выказвалi нецярплiвасцi, благога настрою, нiколi не лаялiся, бо загадзя скарылiся лёсу перад гэтым зiмаваннем сярод гор.

Часам стары Гаспар браў стрэльбу i iшоў паляваць на сарнаў, калi-нiкалi прыносiў здабычу. Тады ў горным гатэлi Шварэнбах было свята i ладзiўся банкет са свежым мясам.

Аднойчы ранiцай ён выйшаў як звычайна. Тэрмометр паказваў васемнаццаць градусаў нiжэй нуля. Сонца яшчэ не ўзышло, i стары меркаваў заспець дзiчыну на подступах да Вiльдструбэля.

Застаўшыся адзiн, Ульрых спаў да дзесятай гадзiны. Ён увогуле любiў паспаць, але нiколi б на такое не адважыўся, калi б у доме застаўся стары праваднiк, што ўставаў заўсёды вельмi рана.

Ён не спяшаючыся паснедаў з Сэмам, якi таксама цэлыя днi i ночы спаў перад агнём. Пасля яму зрабiлася сумна i нават боязна на адзiноце, ён засумаваў па штодзённай партыi ў карты.

Тады ён выйшаў з дому, каб пайсцi насустрач свайму кампаньёну, якi павiнен быў вярнуцца а чацвёртай гадзiне.

Снег зраўнаваў усю глыбокую далiну, забiў расколiны, схаваўшы абодва возеры, ахутаўшы скалы. Цяпер памiж высачэзнымi вяршынямi засталася вялiзная белая западзiна, аднастайная i сляпучая.

Ужо тры тыднi Ульрых не хадзiў да краю прорвы, адкуль ён глядзеў на мястэчка. I таму, перш чым палезцi па стромых схiлах Вiльдструбэля, ён завярнуў туды. Лёэш цяпер патанаў у снезе, будынкi, схаваныя пад белым футрам, ужо немагчыма было разгледзець.

Пасля, павярнуўшы ўправа, ён выйшаў да ледавiка Лёмэрн. Ён ступаў шырока, як горны жыхар, пастукваючы жалезным кiйком па цвёрдым, як камень, снезе. Ён пiльна ўглядаўся ў далечыню, шукаючы на гэтым бязмежным белым абрусе маленькую чорную кропку.

Каля ледавiка ён спынiўся, разважаючы, цi пайшоў стары менавiта гэтай дарогай, пасля рушыў уздоўж скал шпаркiм, неспакойным крокам.

Сонца садзiлася, снег рабiўся ружовы. Сухi марозны вецер прабягаў раптоўнымi парывамi па крыштальнай роўнядзi. Ульрых моцна пагукаў. Голас паляцеў у мёртвую цiшу, дзе спалi горы; ён панёсся далёка над нерухомымi i глыбокiмi хвалямi лядовага шумавiння, як птушыны крык над марскiмi хвалямi, i ўрэшце зацiх. Нiхто не адазваўся.

Ён пайшоў далей. Сонца ўжо села за горнымi вяршынямi, яшчэ ружовымi ад апошнiх водблiскаў. Тым часам дно ў лагчыне пачало шарэць, i хлопец раптам спалохаўся. Яму здалося, што цiшыня, адзiнота, смяротны холад гор авалодваюць iм, спыняюць i студзяць кроў, скоўваюць цела, робяць з яго нерухомую ледзяную iстоту. I ён пабег у бок гатэля. Стары павiнен быў ужо вярнуцца, пакуль ён хадзiў. Напэўна, ён прыйшоў другою дарогай i цяпер сядзiць каля агню, а побач ляжыць забiтая сарна.

Хутка ён убачыў гатэль. Дыму не было. Ульрых пабег хутчэй, адчынiў дзверы. Сэм кiнуўся яму насустрач. Гаспар не вярнуўся.