Звар'яцелая знiкла. Што яны з ёю ўчынiлi? Куды яны яе занеслi? Гэтага так нiхто нiколi i не даведаўся...

Снег падаў цяпер i ўдзень, i ўночы, ахутваючы наваколле халодным пушыстым саванам. Ваўкi вылi ледзь не каля парога дамоў.

Думкi пра тую кабету не давалi мне спакою; я некалькi разоў хадзiў да прускага начальства, каб хоць што дазнацца пра яе. Мяне ледзь не расстралялi.

Потым надышла вясна. Акупацыйная армiя адступiла. Суседчын дом стаяў замкнёны; сад зарастаў быльнягом.

Старая служанка памерла яшчэ зiмою. Нiкога болей не хвалявала гэтая гiсторыя, а мне яна не давала спакою.

Што сталася з жанчынай? Пэўна, яна ўцякла з лесу! Можа, яе падабралi i, не дамогшыся нiякiх тлумачэнняў, паклалi ў бальнiцу...

У той год, восенню, слонак наляцела проста безлiч; падагра дала мне маленькi пярэдых, i я так-сяк даплёўся да лесу. Я ўжо ўпаляваў з паўтузiна гэтых даўгадзюбых птушак, як неспадзявана чарговая падстрэленая птушка ўпала ў завалены галлём яр. Давялося спусцiцца туды, каб знайсцi здабычу. Птушка ляжала побач з чалавечым чэрапам. I тут мяне як хто ўдарыў кулаком у грудзi: я ўспомнiў пра вар'ятку! Канешне, той злавеснай зiмою ў тутэйшых лясах напэўна загiнула шмат людзей, але, богведама чаму, я быў упэўнены, разумееце, упэўнены, што натрапiў на чэрап няшчаснай вар'яткi.

I тады я зразумеў, я ўявiў сабе ўсё. Прусакi пакiнулi яе на матрацы ў бязлюдным лесе, i яна, не крануўшыся з месца, цiха памерла пад бухматым i лёгкiм пухавiком снегу.

Потым труп абгрызлi ваўкi.

А птушкi ўслалi сабе гняздо ватаю з разарванага матраца...

Я захаваў гэтую сумную рэлiквiю. I я малю неба, каб нашы сыны нiколi не зведалi вайны.