Я зрабiў надпiс на загаловачнай старонцы i працягнуў, дакладней, як бы ўручыў сваю Жарынку дзядзьку Марко. Ён усхвалявана схапiў маю руку i пачаў трэсцi яе, прыгаворваючы:

– Дзякуем, дзякуем, чалавеча. I даруй, даруй нам.

– Нiшто, валодайце, я ж сабе яшчэ знайду, - сказаў я, беручы сетку ад юнака.

Марко паглядзеў на цану кнiгi i выхапiў кашалёк.

– Грошы тут нi пры чым, - усмiхнуўся я.
– Гэта ж падарунак.

– Дык чым жа вам аддзячыць?
– спытала жанчына, пагушкваючы малое на руках.
– Хiба варажбой?

Пачуўся смяшок, яна ж, быццам нiчога не здарылася, прадаўжала:

– Давайце. Так паваражу, як нiкому нiколi не варажыла. Шчыра скажу ўсю праўду.

– Шчыра - i не пашкадуеце мяне, не падсалодзiце гэтай праўды? адказаў я, падтрымлiваючы жартаўлiвы тон размовы.
– Не, нешта не хочацца займацца сур'ёзнай справай, лепей давайце парадуемся - у нас жа дзеля гэтага хоць маленькая, але ёсць прычына.

Усе заўсмiхалiся, i я, карыстаючыся добрай часiнай, пачаў развiтвацца.

– Шчасця вам i вашай Цыганii!
– сказала мне жанчына, калi я пацiснуў ёй руку.

– О, такая зычлiвасць i ёсць найлепшая падзяка, - адказаў я з хваляваннем.
– I вам вялiкага шчасця!

Iдучы вулiцай, я праз нейкi час на хаду азiрнуўся. Марко i яго сябры ўсё яшчэ стаялi на тым жа месцы. Яны гарталi кнiгу, разглядвалi яе i былi вясёлыя. Мне таксама свётла i хораша было на душы, хаця адначасна нешта i засмучала, не давала спакою.

1965 г.