Пан Лес
вернуться

Сыс Анатоль
Шрифт:

*** Я дарэшты ў тваёй уладзе…

Я дарэшты ў тваёй уладзе што хочаш рабі з маім брыдкім целам і распуснай душой — хочаш любі а хочаш забі я сьцярплю таму што мая пакутная любоў мацьней за самы жахлівы боль ня страшна — калі вырываюць пазногці страшна — калі д’яблавымі пазногцямі па душы няхай нават бруднай але ж яна невінаватая вінаватае цела я дарэшты ў тваёй уладзе ды толькі аб адным прашу цябе НЕ! ЗАКЛІНАЮ ЦЯБЕ! Лепш забі зьдзекліва высакародна — неістотна толькі ня здрадзь бо тады я ніколі не вярнуся ў гэты сьвет а я ж так яго люблю…

У шкляным саркафагу

У шкляным саркафагу паміж падвойнымі вокнамі да апошняй пылінкі свайго праху заснуў матылёк. Шыбы, што стаяць знадворку, адлюстроўваюць ягоны сон. Я гляджуся ў іх, як у чароўнае люстэрка. Яны ртутнымі шляхамі дажджынак прадказваюць маё жыцьцё. I маёй цікаўнасьці няма мяжы: ані моцы, ані нават жаданьня — узяць на далонь, як вугалёк, матылька і адхукаць ад сну. Чыя нада мной воля? — гэта іншае пытаньне. I ўсё ж мне падабаецца жыць у шкляным саркафагу.

Перад цыганскім дажджом

Не з Дняпра, гэта з воч рыбакоў вырастае вясёлка, вось-вось-вось перакуліцца воблак з цыганскім дажджом, быццам з дробнаю рыбай кульнецца кашолка, і луска заіскрыцца пад сонцам жывым серабром, як маністы на нітку, на промні наніжуцца кроплі, Перуновы вятрыска абудзіць сурму за Дняпром, сурмачовае граньне палоніць, як боскія крокі, валацужлівы воблак за сонца сплыве, як паром.

У чароце птушка начавала

З народнага
У чароце птушка начавала, ой-лю, пад галоўку скрылечка падклала, ой-лю. А як ночку мне заначаваці, не пускае ў хату мяне маці, а чарот на возеры вяночкам, ночка, ахрысьці майго сыночка, а ў грудзёх разьбітае сардэнька, ночка, дзе мой любы казачэнька? У чароце птушка начавала, ой-лю, пад галоўку скрылечка падклала, ой-лю. А як мне заначаваці, не пускае ў хату мяне маці.

Натхненьне

Узгалоўем да ўсходу сонца рэкі сьпяць — такая велічная традыцыя. Сьпяць жа ў муз у нагох паэты — захавальнікі рыцарства. А паўз рэкі крадуцца лісіцы рыжыя — ноч мулкая дзённымі вобразамі, нат калі на мяне віно пральеце — па інэрцыі паэзіі гнеў мой вобразны. Хто закусвае там вальдшнэпамі, вы хоць ведаеце, як балюча сьнегу, калі сьняжынкі на гарачых губах плавяцца? А ты прабач, у мяне закаханая, не да сьлёз мне тваіх каляровых, я сягоньня на крыжы паэзіі, бы крывёю, сыходжу словамі.

Паэт

Ахвярую Алегу Бембелю

На памежжы чужыны з Айчынай па начох ходзіць сумны паэт, ён запаленымі вачыма, як агнём, апякае сьвет. А камусьці са спрат здаецца: блудзіць зорка па-над мяжой, быццам ёй не хапае мейсца і нябёс на зямлі сваёй. Хто пакрыўдзіў цябе, паэце? Хто прымусіў цябе блудзіць — Бог ці дэман у гэтым сьвеце? Што ты хочаш душы здабыць? I за што ты марнуеш цела? Можа, досыць зь цябе ахвяр? Сядзь, даверся паперы белай, і надзея асьветліць твар. Сядзь, пакайся за раны целу, яно ж братам тваёй душы. Ці жадала яно, ці ж хацела, каб ты з гэтай пакутай жыў? — на памежжы чужыны з Айчынай. …крок яшчэ — і няма мяжы…

Суд птушак

Калі сэрца дзяўбуць крумкачы, гнеў сочыцца. Не да болю. Крылы чорныя, быццам мячы, паласуюць няшчадна долю. Калі сэрца дзяўбуць буслы, крыўда сочыцца. Прыкра слухаць пір крывавы пад галасы высакародных птушак. Значыць, ёсьць за табой віна, калі птушка такая судзіць. Павініся. Не праклінай — птушкі літасьцівыя, як людзі.

Воўк

Куды ні пайду, і ў полі, і ў лесе, і ў лаўжох за вёскаю цікуе за мной воўк. Мы звыкліся і палюбілі адзін аднаго нянавісьцю. А мая стрэльба ахоўвала нас.

Аднойчы ў лесе заблукала маё дзяцінства, і толькі апоўначы я адшукаў яго і прывёў да бацькавай хаты. I да самай хаты воўк нюхаў нашы сьляды і прыйшоў па іх да стрэльбы, якую я наўмысна пакінуў на двары. Вялікім дурнем трэ было быць, каб не ўбачыць, што яна сапсаваная і прыдатная хіба што ў кавенькі. Яна і была мне кавенькай.