пазьней я пакажу табе

свае любімые мясьціны:

рачулку што блукае між пагоркаў

і заімшэлых вялікіх камянёў –

нібыта зачараваныя валадары

яны ахоўваюць велічнае навакольле

дрэвы тут шапочуць

без дапамогі ветру

усё гэта будзе тваё

бо нельга забраць у чалавека тое

што ён любіць

як нельга адабраць у неба

аблокі

кожны нараджае сваю любоў

але ёсьць тая любоў

якая нарадзіла цябе

не ў нас усё

але праз нас

* * *

А птушкі некуды далей ляцяць,

Як быццам не існуе крэўнае радзімы,

Як быццам не існуе нашае мясьціны,

А птушкі некуды далей ляцяць.

Нібы сваё адбалявалі дзьміны...

Ды цяжка вочы да нябёс узьняць, —

Там птушкі некуды далей ляцяць,

Як быццам не існуе крэўнае радзімы.

* * *

Сярод чаратоў

схавалася маленькае

гнязьдзечка

з адным яечкам

з іголкай зачараванай

усярэдзіне

так так

з той самай славутай іголкай

у якой жыцьцё цмока

захоўваецца

Дый што тут паробіш:

і балота шкада асушаць

і гняздо дратаваць

і яечка біць

РЫБАК

Шпурляў Ён блешню за аблокі

Наўмысна, — ды яму не шанцавала:

Вярталася зіхоткая прынада

Нішчымнаю. Але рыбак не наракаў

На нешчасьлівы лёс і не казаў,

Што зноў надвор’е не спрыяе:

Маўляў, бясконца дзьме вятрыска,

Халодна нават для душы.

Чатыры жнівеньскія тыдні

Ён адмысловую шпурляе блешню,

і кожная няўдача пакрысе

Надзеяй грэе стылую душу, —

І ўсё выразьней паўтараюць стомленыя

вочы:

Там, за аблокамі, драпежнікаў няма...

ПАГАНЯТЫ

Паганяты страху ня ведае —

Быдла гоніць празь гібельны лес,

Папярэджаны строга кабетамі —

Каб у навалач гэту ня ўлез.

Там зьвяры крыважэрных намераў —

Бескарысна прасіць літасьцівасьці.

Там зьвяры велічэзных памераў

І кіпцюрыстай д’яблавай хцівасьці.

Паганяты той чхаў са званіцы

На дзіцячыя байкі кабетаў,

Бо за лесам лугі й крыніцы,

Трэ пасьпець — покуль сонца й лета...

Кажуць людзі, і сёлета чулі

Паганятага пугу.

ЯБЛЫКІ

У неба яблыкі ўзьляталі,

А зь неба падалі каменьні.

І людзі з боскім утрапеньнем

Глыжы ў садох сваіх зьбіралі.

Яны дзівіліся, як дзеці,

Яны былі на сёмым небе:

— Гніляк няхай бы трапіў дзесьці...

— Відаць, падзейнічаў малебен.

Зімой дзівіліся нанова:

— Вось гэта, браткі, захаваньне,