Ці даўно няма нікога.

ЯГО СУСЬВЕТ

Яго сусьвет нагадваў лёхі,

Дзе ў два бакі шугаў скразьняк,

Дзе выпраменьваў да зьнямогі

Сьляпую чырвань нашчы гляк.

Жарынка кволая трымцела

У гляку — бытта ў каміне,

І ў лёхах, як дзяньніца сьпела

Гадзіна, што нябыт скране.

У гляку скразьнякі сьвісталі

І спорна чырвань разьдзімалі.

* * *

Гаспадар мясьціны цнотнай,

я ахоўнік, служка, брат,

я раўнівец — твар каменны,

думкі — зброя і стырно.

Я вяртаю ліст палёту,

як жыцьцё, як белы сьвет.

Асалода адзіноты.

Бараніць мне ёсьць каго.

Пачынаю дзень з агляду,

што чабор, што дзівасіл.

Як атожылкі — расьліны,

думкі — існаму рука.

За сьцяной чарота — краскі,

твар каменны — змрочны стод,

цень самнабульская побач,

ейны гаспадар ня я.

ДРУГОЕ ВЯРТАНЬНЕ

Мейсца хвоі — для сустрэчаў,

што накліканы лацінкай,

дробных літарак нязвыкласьць,

нам сустрэча — адкрыцьцё.

Дачакацца дзён адлігі,

дзён вясновага вяртаньня —

сум, як стужкі спаміж яблык,

да калядак — доўгі час.

Там, дзе хвоя нас чакае, —

хвоя месяцу ня дружка,

квадры-ліхтара мігценьне,

там бурштыну дрогкі знак.

Мейсца вызначана лёсам.

На якім вяртаньні стрэча?

Лекаваць жывіцай — быццам,

толькі гэтак лекаваць.

Прамінулі гурбаў скокі —

прасьпяваныя калядкі,

стужкі — напамін пра сьвята,

квадру нашага быцьця.

Мейсца хвоі — падарунак:

не дыван з пажоўклай хвоі,

не жывая прахалода —

мружыць вочы: сонца — цень.

Нагадаюць успаміны —

сьцежка на пукаты ўзгорак,

дакрануцца да люстэрка,

паміж сонцаў: яблык — твой.

ГОСЬЦЯ

Ты ўвайшла нечакана, ікліва.

Я пісаў і нічога ня чуў:

Ад гранёнага слова шчасьлівы,

І ад роспачы слёзы ўваччу.

Ты ўвайшла і як сябру сказала:

— Добры дзень, кандыдыт на Парнас!

Ты прабач, на хвілінку з вакзала...

Ну як справы? Відаць, ужо ас?!

Прыгадала было здарэньне,

Толькі ў ім я сябе не пазнаў.

— Вось прывезла літроўку варэньня,

Гэта вішні, як ты заказаў.

І пайшла, і як воблака зьнікла,

Нават дзьверы ня рыпнулі ўсьлед.

Толькі білі гадзіньнікі звыкла

Ды літроўку разглядваў буфэт.

Хто яна, таямнічая госьця?

Я ня ўспомню, ня ўспомню ніяк!

Гэта сон, гэта мне падалося...

Слоік вішняў — пакутлівы знак.

КАЛЯДЫ

Уладзімеру Арлову