Твой сум, як чайка на Дзьвіне,

Гайдаецца між пляшак ад “чарніла”.

Прыгрэе сонца, дождж затым ліне,

Праявіцца колазвароту сіла.

Нічога не залежыць ад цябе,

Адно – твае уласныя памкненьні.

Ты – прысак у чужынскай варажбе,

Ты – на нішчымным ворыве каменьні.

Адмовіцца ад крылаў, скласьці ў стос,

Тлумачыць слабасьць словам красамоўным,

Згадаўшы пра нязьменны кропляў лёс,

Якім вяртацца на зямлю ўсё роўна.

РАЗЬВІТАНЬНЕ З ТАНТАЛАМ

Дзе вуліцы, дзе сьнег даюць па картках,

Ніводнай страказы, ні мятліка, ні пчолкі,

Адзіны слуп, зь яго

у бездань скокне месяц, —

Ўладаньне змрочнага Аіду.

Прыступак не відно — ідзеш

гарызантальна,

Ў паветры жахі сноў дзіцячых

Лятуць усьлед —

паветраныя шарыкі на нітцы.

Хачу сказаць: — Бывай, Тантал!

Аід не гаспадар — ён Пан і Бог,

Ён сустракае кожнага абдымкам,

Ягоная гасьціннасьць — хітрыкі пракуды,

Дзіця — якому безьліч год.

І ты, ахвяра ўласнага нахабства,

Вар’ятам аглядаеш сьвет фантомаў,

Зьняверлівы ва ўсім, ва ўсіх, —

Бывай, Тантал!

Зярнятка кволае — адзіны апанэнт Аіда,

Для навуковых спрэчак вільгаці хапае.

Дарэмна шкадаваць цябе, Тантал,

Ты сам сабе – узнагарода і вырок,

Твой лёс, як лябірынты Мінатаўра,

Ты заблукаў, ты схлусіў сам сабе.

Вада зьнікае — рэха вадаспадаў цьвеліць:

Бывай, Тантал!

Бывай, ні шкадаваньня, ні трымценьня,

Учынкі засталіся за плячыма,

Цяпер маё жыцьцё крынічкаю струменіць,

Кудысь бяжыць, сьпяшаецца ўпарта,

Ніхто ня ведае куды.

Ты назіраеш з хіжасьцю вар’ята,

Ня верыш іншаму зыходу

(Падман Аіда?), бо вакол фантомы,

І толькі голас мой сапраўдны:

Бывай, Тантал!

ПАТРЭБА ВЯРТАНЬНЯ

чарада слоў

драбніцы стракатых падзей

мэтамарфозы быцьця

навонкі

і толькі ў сярэдзіне

разважлівасьць валуна

і акамянелыя адбіткі

хваляў

таму ў сярэдзіне

тваё жытло

сьпічастыя вежы

каляровыя аканіцы

заможныя дзябёлыя

брамы

выпадкова не патрапіш

на вулкі гэтага места

яго няма — пакуль ты

ня ўявіш яго сам

будзеш кружляць

на зорным небе

будзеш клыгаць

як прывід-вандроўнік

пакуль не адчуеш

патрэбы вяртаньня

як алоўкі

што пакідаюць сьлед

зьнікаюць людзі

паломніцтва ў нікуды

крэсьленьне па крэсьленьні

* * *

На душы супакой, восень зьвіла кубло,

Дождж патрэбны для стомленых воч.

І адразу ўсплывае, як месяц у ноч,

Варажнеча дурманлівых слоў.