— Вось гэта, браткі, захаваньне,

А што цьвярдыя для ўжываньня —

То яблык сьпее адмыслова.

Чакаюць людзі — як умеюць, —

Калі ўжо яблыкі пасьпеюць.

НЕМАЎЛЯ

На сьнезе знайшлі немаўля —

У неба глядзіць і ня плача.

Далонька сьціскае імя —

Адзіную спадчыну.

Марозу яго не працяць,

І сьнег не пячэ халадэчай.

Гілі ўсьлед за сонцам ляцяць,

І бачыць іх толькі малеча.

Ніякіх ня ведае слоў,

Свабода — дзіцяці калыска.

Існуе ў сьвеце яно,

Як сьнег, як мароз, як вятрыска.

ДЭЛЕГАТ

Сто тысяч людзей дэлегата

Сем дзён выбіраюць на Сойм.

Сто тысяч пытаньняў узьнята.

(Багата прыкрыюць крысом.)

Дзьве тысячы кандыдатаў

Люд вынес на суд грамады.

Зь іх кожны прамоўца выдатны

І вораг нішчымнай вады.

Зь іх кожны грамадзкі руплівец...

А гэты глядзіць немаўлём.

Хто ў позірк паверыў шчымлівы?

Хто праўду заблытаў жыцьцём?

АБЛОКІ

Я за аблокамі сачыў

І кожнаму даваў найменьне.

Цьвяліў вятрыска далячынь —

Імёнаў паскараў зьнікненьне.

Аблокаў большасьць найхутчэй

Зьнікала ў мройве далягляду.

Як несла іх далоў з вачэй!

Як гнаў вятрыска іх зацята!

Імёны нішчыў ён, але

У небе ўбачыў я аблокі.

І як вятрыска ні шалеў,

Яны трымалі дух высокі.

ПІЛЬНЯ

Бярвеньне дарэшты на дошкі зьвялі, —

Як шчыльна пілоўку у штабелі сьцелюць!

Ля пільні ад хвояў кара да зямлі

Прыстала жыўцом, як да новага цела.

Па звычцы чакаюць бярвеньне дзядзькі:

Працоўныя рукі — нястомныя служкі.

І ляды вядуць, як заўжды, напрасткі —

Да пільні, да гвалту, да дошак, да стружкі.

СТАЛЁВАЯ РЫБА

Рыба губляе луску —

Сталь дамагаецца цела.

Па мэталёвым пяску

Рыба зьнямогла ляцела.

Чуеш — як скрыгат расьце,

Воды стаўбурацца ў гудзе?

Безьліч сьмяротных асьцей

Рэчцы патрапілі ў грудзі.

Бачыш — хвалюецца сталь,

Срэбныя воды ўскіпаюць?

Чайка і хлопчык-вудаль

Марна ратунку гукаюць.

На мэталёвым пяску

Сьлед пісягом застаецца.

Рыба, згубіўшы луску,

Блешняй сама абярнецца.

ТРАСКА

У кансэроўцы зварухнулася траска.

І плаўнікі запрацавалі, што вінты.

У плаўнях морквы і лаўровага ліста

Яна ўсплывала са статычнае вады.

Марудзіць час... лятуць вякі...

Траска ўсплывае — новы мацярык.

Ня ведаюць спакою маракі.

Лунае акіянам рыбін крык.

МЯНТУЗ