Для калядак пазычу труса,

Роля зайца яму ў нашай казцы.

Будзе сьледам накульгваць ліса

У сяброўскай падманлівай масцы.

Наш маршрут праз сумёты й лес,

Дзе даўно не кугае зязюля,

Дзе пануе сучасны прагрэс

І блукае шалёная куля.

Мужыкі там гуляюць у віст,

А жанчыны — у хованкі зь лёсам.

Нашы песьні, як ветрыка сьвіст,

Толькі чуюцца ў комінах вёсак.

Ды на ганку хаціны старой

Мы дзяўчынку-паненку сустрэнем:

Будзем песьні сьпяваць для адной.

Заяц-трус адпачне на каленях.

РУЖА-КВЕТКА

Т. К.

Ружа-кветка ўзышла паміж бруду —

Прыгажэйшай ня бачыў ніколі.

Паміж думак збуцьвелага хлуду,

Паміж трантаў хвілінных патоляў.

Асьляпляльнаю квеценьню белай

Зацьвіла яна раптам увесну,

І яе нечуваная сьмеласьць

Дакранулася сэрца балесна.

Дзякуй, дзякуй табе, ружа-кветка,

Маёй немачы лекар і сьведка.

НА ДАХАХ

На дахах жыцьцё для пустэльнікаў

І — традыцыйна — катоў.

Як мала самоты ўдзельнікаў,

А сьведамых — пагатоў!

На дахах спачыну ня ведаюць

Вятрыска залева і сьнег.

Затое ня трызьняць камбедамі,

Затое маўчыць нампацех.

На даху спакоем нязмушаным

Самота душу ахіне...

Узьнімешся — неба парушана,

І вусьцішна, як на вайне.

СПРОБА ІДЭНТЫФІКАЦЫІ

Хто ты, дзіўнае стварэньне?

Зноў ідзеш за мной па сьледзе.

У даведніку нямашака

тлумачэньня тваёй сутнасьці.

Ты жывеш сваёй адсутнасьцю,

пьеш адсутную гарбату,

ясі ўмоўныя варэнікі,

сьпіш умоўныя гадзіны,

як скаціна,

што ня значыцца ў калгасе,

і нічыйная уласнасьць, —

проста ходзіць па папасе,

і яшчэ не адбылася.

Зразумець цябе імнуся,

вывучаю, як француза,

як нянаскае здарэньне

(бо у нас ты не сустрэнеш

без гаспадара скаціны).

Кпінай

з’імітую правакацыю,

спробу ідэнтыфікацыі.

СУСЬВЕТНЫ ПАДЗЕЛ

Ёсьць прастора паха кветак,

Ёсьць — сьвятла настольнай лямпы.

А суседа ад суседа

Аддзяляе сьвет уласны.

Паміж коршакам і качкай

Неба дзеліцца на часткі.

Ёсьць надзея для сабачкі,

Ёсьць надзея больш сучасная.

А мастацкія дыктатары,

Што паэзіі адданыя,

Быццам чуйныя лякатары,

Быццам ў моры капітаны

Заваёўнічна-калюмбава

Ў пошуку заўжды нястомныя,

Расьсьмяшаць дасьціпна сумнага,

Знойдуць хату для бяздомнага.

Хтосьці кліча іх масонамі,

Хтосьці горда — карабеламі

З каралеўскімі каронамі