і справа – кізяк.

Спроба Ікара,

як покаты шара,

шлях які хочаш,

а ўрэшце – адзін.

Лебедзяў села на возеры пара,

воўк па мянушцы

“халат санітара”

іх заўважаць не хацеў –

каранцін.

КАЛЯДЫ

Уладзімеру Арлову

Для калядак пазычу труса,

Роля зайца яму ў нашай казцы.

Будзе сьледам кульгаці ліса

У сяброўскай падманлівай масцы.

Наш маршрут праз сумёты й лес,

Дзе даўно не кугае зязюля,

Дзе пануе сучасны прагрэс

І блукае шалёная куля.

Мужыкі там гуляюць у віст,

А жанчыны — у хованкі зь лёсам.

Нашы песьні, як ветрыка сьвіст,

Толькі чуюцца ў комінах вёсак.

Ды на ганку хаціны старой

Мы дзяўчынку-паненку сустрэнем:

Будзем песьні сьпяваць для адной.

Заяц-трус адпачне на каленях.

АБРАЗ

Абраз трымаецца нібыта на цьвіку,

Які забіты ў шэры воблак.

Абраз нібы блізьня маладзіку —

Высока зіхаціць таемны воблік.

Ад позірку суровага зь нябёс

Жуда, як дзіда, працінае здайцаў,

І ўжо ня вабіць іх заганны лёс —

Па-змоўніцку ня слухаюцца пальцы.

І не схаваць вачэй — як бы хацеў,

і вытрымаць той позірк немагчыма, —

На кожнага, хто кат і ліхацей,

Праменіць боль ён зыркімі вачыма.

* * *

Мой голас дакранецца да крыжоў.

Адчуе прахалоду ценяў.

Спужае велічных смаўжоў, -

Яны па сховах распаўзуцца з

годнасьцю аленяў.

Тут ціха, тут ня трэба слоў.

І голас мой скандэнсаванай кропляй

Пакоціцца на дзедаў часаслоў, -

На ім і сёньня воск сьвяты растоплены.

РЫБАК

Шпурляў Ён блешню за аблокі

Наўмысна, — ды яму не шанцавала:

Вярталася зіхоткая прынада

Нішчымнаю. Але рыбак не наракаў

На нешчасьлівы лёс і не казаў,

Што зноў надвор’е не спрыяе:

Маўляў, бясконца дзьме вятрыска,

Халодна нават для душы.

Чатыры жнівеньскія тыдні

Ён адмысловую шпурляе блешню,

і кожная няўдача пакрысе

Надзеяй грэе стылую душу, —

І ўсё выразьней паўтараюць стомленыя

вочы:

Там, за аблокамі, драпежнікаў няма...

ПАГАНЯТЫ

Паганяты страху ня ведае —

Быдла гоніць празь гібельны лес,

Папярэджаны строга кабетамі —

Каб у навалач гэту ня ўлез.

Там зьвяры крыважэрных намераў —

Бескарысна прасіць літасьцівасьці.

Там зьвяры велічэзных памераў

І кіпцюрыстай д’яблавай хцівасьці.

Паганяты той чхаў са званіцы

На дзіцячыя байкі кабетаў,

Бо за лесам лугі й крыніцы,

Трэ пасьпець — покуль сонца й лета...