Вогнедыхаючы колер

Насьцярожліва вітае

Тых, каму кватэрнай столі

Вышыня ўжо замалая.

На вагромністай сьпіртоўцы

Распалілі ў небе месяц.

Дым трымаецца ядлоўцам

На адным прыватным мейсцы.

* * *

Гаспадар мясьціны цнотнай,

я ахоўнік, служка, брат,

я раўнівец — твар каменны,

думкі — зброя й стырно.

Я вяртаю ліст палёту,

як жыцьцё, як белы сьвет.

Асалода адзіноты.

Бараніць мне ёсьць каго.

Пачынаю дзень з агляду,

што чабор, што дзівасіл.

Як атожылкі — расьліны,

думкі — існаму рука.

За сьцяной чарота — краскі,

твар каменны — змрочны стод,

цень самнабульская побач,

ейны гаспадар ня я.

ДРУГОЕ ВЯРТАНЬНЕ

Мейсца хвоі — для сустрэчаў,

што накліканы лацінкай,

дробных літарак нязвыкласьць,

нам сустрэча — адкрыцьцё.

Дачакацца дзён адлігі,

дзён вясновага вяртаньня —

сум, як стужкі спаміж яблык,

да калядак — доўгі час.

Там, дзе хвоя нас чакае, —

хвоя месяцу ня дружка,

квадры-ліхтара мігценьне,

там бурштыну дрогкі знак.

Мейсца вызначана лёсам,

на якім вяртаньні стрэча?

Лекаваць жывіцай — быццам,

толькі гэтак лекаваць.

Прамінулі гурбаў скокі —

прасьпяваныя калядкі,

стужкі — напамін пра сьвята,

квадру нашага быцьця.

Мейсца хвоі — падарунак:

не дыван з пажоўклай хвоі,

не жывая прахалода —

мружыць вочы: сонца — цень.

Нагадаюць успаміны —

сьцежка на пукаты ўзгорак,

дакрануцца да люстэрка,

паміж сонцаў: яблык — твой.

* * *

Горад Мрою нішчуць коні,

грываў сьціжма, як настольнік.

Вартаўнік чытае кнігу –

у палоне ён, за шклом.

Пад капытамі – вяргіні –

пёркамі пялёсткі кружаць.

Тры люстэркі пасярэдзіне,

як пункціры аўтабана.

Коні памятаюць: досыць,

горад – гвалт нечалавечы.

Шлях на волю – аксыёма –

праз яго, праз мураванкі:

коні – ценькія шляхі.

Пад падковамі цыдулка

да цябе, мая Касандра,

пра фатальныя прыгоды

восем словаў – мой паверх.

Замаруджаныя здымкі:

боль зьнікае, гвалт і роспач.

На рагу рэгуліроўшчык,

да Рамзэса ён падобны.

* * *

Мары, як хмары, -

якое начыньне,

чым пачастуюць,

наробак які?

Гукі сітары

між зыркіх удараў

рэха памножыць

на шэпт асакі.

Чары, як кара , -

за гонар і веру:

гонар – як пыха,

а вера – басяк.

Млявасьць татараў,

што гоняць атару:

іклы ашчэрыш –