Фяўроння Захараўна (з кулакамі накідваецца на маёра Козлікава). Паразіт… Што ж ты нарабіў? Колькі раз прасіла, каб перанёс тэлефон у калідор?

Маёр Козлікаў (апраўдваецца). Хто ж думаў, што ён зазвоніць у такі адказны момант?

Фяўроння Захараўна. Ты не думаеш, дык я за цябе падумаю. (Вырывае тэлефонную вілку з разеткі.) Во табе!.. (Апускаецца ў крэсла, плача.) Божа, і чаму ў свеце такая несправядлівасць? Гэта ж людзі мруць штодзень, як мухі. І якія людзі! Вунь Хапуковіч, загадчык базы, такі мужчына — кроў з малаком! У пяцьдзесят год адыходны марш сыгралі.

Маёр Козлікаў. Каб менш краў, даўжэй бы жыў.

Фяўроння Захараўна. Пісьменнікі паміраюць у маладым вяку, таксісты, а нашу старую ніякая халера не возьме.

Кацярына Карпаўна (стогне). Ва-ды-ы…

Маёр Козлікаў хапае шклянку, кідаецца па ваду.

Фяўроння Захараўна (перапыняе маёра Козлікава). Куды? Не смець!

Маёр Козлікаў (вяртаецца з пустой шклянкай). Матка, кіпячонай вады няма, а сырая табе зашкодзіць. Пачакай трохі!

Кацярына Карпаўна. Вады!.. Пі-іць… Вады!

Маёр Козлікаў заторквае вушы. Просьбы аб вадзе ўсё цішэй, пакуль, нарэшце, не змаўкаюць зусім. Кацярына Карпаўна не падае больш прыкмет жыцця. Маёр Козлікаў на дыбачках набліжаецца да яе, прыкладвае вуха да грудзей.

Фяўроння Захараўна (нецярпліва). Ну, што там?

Маёр Козлікаў (устае, уздыхае). Усё!

Фяўроння Захараўна (з недаверам). А ты добра паглядзеў?

Маёр Козлікаў. Не дыхае. (П'е самагонку, плача.)

Фяўроння Захараўна асцярожна набліжаецца да Кацярыны Карпаўны, на хвілінку моўчкі застывае перад ёй, а потым, як птушка, пырхае да шафы, дастае чорную хусцінку і павязвае галаву. Глядзіць у люстэрка, крывіцца, зрывае хусцінку. Падбірае тэлефон, уторквае вілку ў разетку, набірае нумар.

Фяўроння Захараўна (у трубку). Універмаг?.. Зіна, ты?.. (Плача.) Ой, не гавары! Такая бяда!.. Свякроўка… Ага, толькі што… Магла б жыць яшчэ ды жыць… Зінуля, я чаго званю? Можа, якая хусцінка ў вас завалялася на такі выпадак?.. Са срэбнымі блёсткамі пойдзе… Ага, забягу! І табе, Каранат, трэба нешта жалобнае апрануць. (Азіраецца, прыкмячае касцюм у крэсле.) Во касцюм! Якраз пад пахаванне! Адзень!

Маёр Козлікаў (ад касцюма, як ад агню). Гэта — не мой касцюм.

Фяўроння Захараўна. А чый?

Маёр Козлікаў. Не ведаю.

Фяўроння Захараўна (рашуча). Раз у нас, значыць, наш! Апранай!

Маёр Козлікаў неахвотна пераапранаецца. Касцюм сядзіць на ім як уліты. Фяўроння Захараўна хуценька набірае другі нумар.

Ізольда?! Я?! (Галосіць у трубку.) Свякроўка!.. Пяць хвілін назад… Сэрца ад жалю становіцца. Можа, у цябе ёсць таблеткі якія ці каплі?.. Не, я сама забягу.

Маёр Козлікаў (налівае ў шклянку самагонку). За ўпакой яе душы. (Выпівае.)

Фяўроння Захараўна (уражана). Каранат, ты сам не мог купіць такі касцюм. У цябе завялася палюбоўніца.

Маёр Козлікаў (іранічна). Кааператыўная.

Фяўроння Захараўна. Каранат, я ад цябе не чакала такой подласці. (Плача па-сапраўднаму.)

У дзверы моцна грукае нагой Лада. Маёр Козлікаў адчыняе.

Лада (з парога). Ма… Паплыла?

Фяўроння Захараўна (плаксіва). У нас, Лада, гора. Баба памерла. (Закрывае твар рукамі, плечы ўздрыгваюць.)

Лада. Ма, ты ж чакала яе смерці. Ты ж спяваць павінна. (Падыходзіць да Кацярыны Карпаўны, злёгку качаецца на нагах.) Ой, якая ж ёй лафа! Як я ёй зайздрошчу! Хай бы мяне пачакала. Я б з ёй — за кампанію!