Бацькі тэлефанаваць у Маскву, вядома, не здагадаліся. Што яшчэ больш верагодна – проста не захацелі, бо міжгародняя сувязь задавальненне не таннае, ды і грэх добраму чалавеку не верыць.

Палёны арэндаваў некалькі памяшканняў ПТВ, усе падручнікі ды абсталяванне купляў за свае грошы. А што меў замест? Толькі павагу ад усіх жыхароў гарадка. Такую доўгачаканую! Паціху ён ізноў пачаў піць. Да выкрыцця афёры заставалася пару гадоў, пакуль першы набор дзяцей не падрасце. Можна было жыць…

“Дарма жыў чалавек, калі не было ў яго лёсе сапраўдных момантаў уздыму”, – так заканчваўся апошні ліст гэтага чалавека да мяне.

Больш звестак аб ім не прыходзіла. Толькі нядаўна адзін з аднакурснікаў даслаў тэлеграму, што Палёнага больш няма. Калі гэта здарылася і ў якім менавіта горадзе, мне не паведамілі. Ведаю толькі, што жонкі ў Палёнага так і не з’явілася.

Валянцін Пятровіч моўчкі разліў усім рэшткі з бутэлькі і запаліў яшчэ адну папіросу.

— Вось гэта нумар! – уздыхнуў мастак-афарміцель. – Во чалавек дык чалавек, чалавечышча! Так гэтых камуністаў за нос вадзіў, што ўсцацца можна! – ён паглядзеў на Данііла, адзёрнуўся і закашляў.

— Але шарлатан! Шарлатан! – загаманілі іншыя.

— А я думаю, што гэта здарылася зусім невыпадкова. У нашай-та краіне і з гэткімі-та людзьмі… – тут відавочна думкі падзяліліся, але даволі хутка з абмеркавання авантураў усе перайшлі на звыклую сумесь музейных і побытавых баек.

Валянцін Пятровіч так і сядзеў моўчкі, пакуль не выспела агульнае жаданне разыходзіцца.

Данііл выйшаў разам з музейшчыкамі на замкавы ганак. Перад носам пранёсся ашалелы травеньскі хрушч. Знізу прыемна пахла ракою. Яму вельмі падабалася гэтае месца. Абавязкова трэба будзе прыдумляць нейкія нагоды заходзіць сюды часцей.

Так у філасофскіх развагах аб праўдзе і мане Данііл дайшоў да абкамаўскага інтэрната. Заўтра быў працоўны дзень, таму, з’еўшы бутэрбродаў з Любіцельскай каўбасой, прыйшлося адразу легчы спаць. Ён сніў апусцелыя плошчы горада Нёман.

Тут, відаць, да месца будзе зрабіць водступ ды распавесці, хто такі гэты Данііл, якога музейшчыкі называлі з імём па-бацьку не па ўзросце, а хутчэй па пасадзе.

Данііл нарадзіўся ў сям’і савецкага вайскоўца, у горадзе шахцёрскай ды лагернай славы Карагандзе. Зрэшты, акрамя запісу ў пасведчанні аб нараджэнні з Карагандой яго не нітавала больш нічога. Бацька хутка атрымаў іншае прызначэнне ды пераехаў бліжэй да Еўропы – у Чалябінск. Марылася тады ім аб ГДР, але лёс не склаўся.

Дзяцінства ў ваеннай частцы не пакінула яскравых успамінаў. Частай забавай там было глядзець на салдатаў, якіх бадзёра шыхтавалі на плацы. Рэдкай забавай – праехацца на ліхім БМП. Бранемашына рамантычна смярдзела саляркай і здавалася нязломнай.

Школа, куды іх вазілі, была вельмі сярэдняй. Хлопчык скончыў яе харашыстам ды паступіў на геаграфічны факультэт Кіраўскага педінстытута. З дзяцінства, праўда, хацелася паступіць на гістфак, але бацькі адгаварылі. Бацька бачыў у ім славутага географа-першаадкрывацеля – магчыма таму, што і сам па службе някепска спасціг геаграфію, а, магчыма, спрацавалі нейкія патаемныя комплексы. Бог ведае.

Інстытуцкія гады прайшлі ў цэлым спакойна. Яркіх момантаў таксама было не так і шмат. Вучыўся роўна, у адрозненні ад учорашняга героя Палёнага нават не спісваў на іспытах.

На трэцім курсе самых прыгожых дзяўчат і амаль усіх хлопцаў з групы выклікалі па чарзе ў дэканат. Там сядзелі незразумелыя таварышы ў шэрых неахайных касцюмах. Чамусьці яны пачыналі заводзіць недарэчныя размовы аб любві да радзімы. Ну а як яны маглі быць дарэчнымі, калі большасць факультэцкіх хлопцаў марыла адно што з’ездзіць у Маскву за хіпацкімі шмоткамі? А што ўжо казаць пра самых прыгожых дзяўчат! Данііла адзенне ў той час, які і цяпер, цікавіла, бадай, у апошнюю чаргу. З іншага боку, аб радзіме, якая была ўся тут – такая натуральная і стабільная – ён таксама не надта задумваўся. Таму на пытанне “Ты патрыёт?” проста апусціў вочы ў падлогу. Маёр, які задаваў пытанне, з прыкрасцю хрукнуў: “Эка ж жыдкі працу вядуць! Мы ім і выезд дазваляем, што ж яны ціснуцца тут, сукі?”

— Дык гэта вас гэбісты вербавалі! Гэтыя цэрберы паўсюль, заўсёды задумваюць кепскія, злыя справы. Сцеражыся іх! – патлумачыў потым Даніілу габрэйскі сябра Грыша Шац, калі яны, стоячы ў кафетэрыі, пілі гарэлку. Самога яго ў дэканат да шэрых пінжакоў не выклікалі. Данііл гэтыя словы зразумеў яшчэ меней, але кіўнуў.

Тым часам перадпенсійнага бацьку нечакана для ўсіх саслужыўцаў перавялі на дробную пасаду ў… Камітэт дзяржаўнай бяспекі. Такія пераводы не надта практыкаваліся. Бацькоўскія сябры здзівіліся і амаль адразу зніклі. Пасада была нейкая зусім недарэчная, але патрабавала штодзённай прысутнасці. Бацька пачаў затрымлівацца на працы. Пад канец стаў дрэнна сябе адчуваць. Выглядала, што згасаў. Акурат тады яго і адправілі канчаткова на пакой. Адной з апошніх праведзеных стратэгічных аперацый стала вялікая п’янка з нагоды юбілею начальніка, на якой ён майстарскі папрасіў за сына.