Дзяўчаты абняліся, Яначка ледзьве зноў не расплакалася: “Ты пішы мне, ясна? Я буду мэйл штодня правяраць, абяцаеш?..” Але пачакайце, жыццё яшчэ звядзе іх разам. Звядзе, сутыкне, праверыць — хто мацнейшая…

Агата і Яна прымяраюць станікі. Гэта іх улюбёны занятак. І хаця прычыны ў іх для гэтага розныя, дзеўкі разам рухаюцца паўз даўгія шэрагі вешалак, заўзята мацаюць, пагардліва адсоўваюць, абіраюць нарэшце два-тры варыянты і пад хіханькі гандлярак зашываюцца ў прымяральню.

Яначка пазіруе нават у прымяральні. Паварочваецца да люстэрка, напружвае жывот, выгінае спіну і на імгненне замірае, гледзячы сабе ў вочы. У такія моманты яна шчыра сабой уражаная і гэтак жа шчыра ўсёй сваёй фігурай запрашае Агату, дый каго заўгодна, падзівіцца, якое ў яе вабнае маладое цела, якая пругкая скура, як выпіраюць з навюткага станіка грудзі.

 — Ды не цягні так! — Раптам Яначка разбурае ідылію і пачынае вучыць Агату, што лінія ад грудзей да лапатак мусіць бегчы роўна, а не касіць уніз да спіны. — Вось глядзі, так, а то зараз зацягнеш, а тады спераду правісне. Ну, як?

 — Проста шыкоўна, — з Агатай не пагадзіўся б хіба Ёні Кук, але ўсе яны, мадэльеры, крыху таго.

 — Слухай, прынясі мне той блакітны, але “цэ”. І гэты, гэты таксама! — крычыць Яначка наўздагон і, разам з патрэбным станікам высоўваючыся з-за фіранкі, тыцкае сабе пальцам ў грудзі.

Яначкін лямант разрывае цішу гандлёвага цэнтра. Гандляркі, якія ў чужой мове не разумеюць ані слоўца, кідаюцца да прымяральні. Але неўзабаве зразумеўшы, што матузкі і не думаюць пакупніцу душыць, а косткі не ўпіваюцца ахвяры ў рэбры, пырскаюць смехам і адыходзяць, каб праз якую хвілю вярнуцца з неверагодна ідыёцкімі мадэлямі.

 — Ноў, ноў, — спрабуе адбіцца ад гандлярак паўголая Яначка і нават закручваецца ў фіранку, але тыя ўпарта прыкладваюць да яе захутанай фігуры амарантавы пеньюар у блякла-жоўтыя гарохі не менш як з тонай карунак.

 — Ес, ес, соў прыці! — Адна з гандлярак спрабуе прычапіць вешалку з гэтым панкаўскім саванам да верху прымяральні, каб той апынуўся як мага бліжэй да Яначкі, а другая падсоўвае люстэрка, каб пакупніца магла сябе як след разгледзець, і прыцмоквае. — Ўаў, соў прыці!

Нарэшце карнавал разганяе Агата, адну назолу адпіхнуўшы, другой усміхнуўшыся і прыхапіўшы пры гэтым вар’яцкі пеньюар — усё, маўляў, памераем, дайце толькі волю.

 — У іх няма “цэ”, вось узяла табе 75 замест 70, паспрабуй.

У Агаты свой інтарэс. Яначка ўводзіць яе ў свет моды: вучыць любіць крамы замест бібліятэк і вопратку замест кніг, любіць выбіраць, падбіраць, спалучаць, упрыгожваць пацеркамі і атрымліваць асалоду ад самога працэсу прымерак. У Яначкі дзве крэдыткі, татава і маміна, плюс працэнт з паказаў і здымак, які штотыдзень выдае на рукі агенцыя, таму дзяўчына купляе што ёй заманецца і калі ёй цюкне ў галаву: трэба ж неяк пазбаўляцца ад усіх гэтых грошай. У Агаты сціплыя ганарары са спазненнем у два месяцы, ніякіх картак і звычка нацягваць раніцай тое, што трапіцца пад руку.

 — Во напхалі паралону! Глядзі, тут кішэнькі, каб можна было яшчэ падкласці… — Яначка аглядае новы станік недаверліва, быццам прыкідвае, ці бяспечна на ім пераплыць акіян.

 — Ну, я іх добра разумею, у іх жа не грудзі, а прышчыкі. Паглядзі, мы ўжо ў чацвёртай краме запар не можам “цэ” знайсці, усё “а” ды “а”. І навошта на “а” яшчэ станік чапляць?

 — Ну, не ўсе ж маюць столькі нахабства, як некаторыя, — Яначка хітра глядзіць на Агату.

 — Пры чым тут нахабства, гэта ж элементарная зручнасць! Нашто чапляць на сябе гэтую збрую, калі і цягліц дастаткова? — Агата ніколі не носіць станікаў, але Яначка не губляе надзеі штосьці падабраць і ёй. Паводле яе ідэалу шчасця кожны выхад з дому ў краму мусіць завяршацца кучай пакупак, а сваёй сяброўцы яна, натуральна, зычыць шчасця. Як, безумоўна, і ўсяму свету.

Агата перавыхаванню не надта паддаецца. Вопратку мяняе, толькі каб выпраць і нацягнуць назад, кіношак купляе па адной і пераглядае потым сто разоў, ды і што гэта за кіношкі, там жа ніводнага пацалуначка, не тое каб сапраўднай сцэны ў ложку. Замест ласункаў грызе моркву, а замест начных клубаў завальваецца дрыхнуць ды яшчэ і Яначку з сабой цягне, пагражае ў іншым выпадку выдаць агенцыі, бо “трэба спаць, арганізм не падманеш”.

 — Гэта не збруя, — крыўдзіцца Яначка за свае прыўкрасныя станікі. — Я ведаю, для цябе гэта проста анучкі, але ты толькі памерай, ну, давай, ад гэтага ж плямамі не пакрыешся!

Яначка так глядзіць, так надзімае свае пульхныя вусны, што тут бы і Ёні Кук не стрываў, хоць ён адмарозак, вычварэнец і так далей па спісе.

 — Ладна, ладна, давай сюды, які мне надзець? — Як бы Агата ад гэтага пачуцця ні хавалася, ёй прыемны дотык халаднаватага шоўку, прыемная мяккасць цюлю, якім убраны верх станіка, ну, і гэтыя колеры... Так і граюць, так і ідуць рэфлексамі: блакіт на бледнай скуры, малако на блакіце, хоць ты бяры пэндзлікі і замалёўвай, што гэтая балаболка казала там пра плямы?..