М. Кузнецов: Если читатель нашего «триалога» дошел до этого места, то он должен быть вознагражден за свое терпение хотя бы сообщением о том, чего ему, читателю, ждать в ближайшем будущем от Бондарева и Быкова…

Ю. Бондарев: Я не хотел бы говорить о романе «Берег» подробно, потому что вскоре он начнет печататься в журнале «Наш современник». Говорить же заранее о его героях, о его идее — значит несколькими словами раскрыть тайну, которую я разгадывал более четырех лет.

Нет, я не ушел от темы войны, и она будет в романе — я просто не могу уйти от того, что было важнейшей вехой моей жизни.

В. Быков: Юрий Бондарев сказал так о романе, который уже написан, а как быть мне, у которого еще только замысел? В этом замысле — повесть, небольшой кусочек войны, на этот раз без всякой «притчеобразности», лишь о трудностях, подвиге и крови.

Савецкая літаратура пра Вялікую Айчынную вайну нашага народа супраць нямецка-фашысцкіх захопнікаў стварыла нямала выдатных твораў аб гэтым бяспрыкладным чалавечым подзвігу, значэнне якога не памеркне ў стагоддзях. Яе болей чым трыццацігадовы творчы вопыт дазваляе на велізарным бібліяграфічным матэрыяле зрабіць некаторыя абагульненні і паспрабаваць здабыць з іх пэўныя літаратурныя ўрокі.

Кнігі пра вайну, якая заўжды трывожыла народную свядомасць і няўхільна насоўвалася на нашу краіну, ствараліся і да яе памятнага пачатку ў чэрвеньскую нядзелю 1941 года. Як заўсёды, гэта былі рознай вартасці творы, якія малявалі баявыя падзеі і пераносілі чытача то на заходнія, то часцей на ўсходнія граніцы краіны, у кожным з іх дзейнічалі зусім сімпатычныя вобразы савецкіх людзей і зусім несімпатычныя фігуры нашых ворагаў. Амаль усе кнігі прозы, а таксама створаныя паводле іх кінафільмы заканчваліся хуткім і магутным контрударам па агрэсары пры нязначных стратах з нашага боку, усеагульнай радасцю і зусім шчаслівым канцом. Тады нам здавалася, што інакш не павінна ды і не можа быць, што за ўсім гэтым стаіць праўда жыцця і геніяльнасць мастакоўскага прадбачання. Цяпер ужо мала хто і памятае тыя творы, тыя раманы і кінафільмы, некалі папулярныя ў народзе і начыста забытыя ў першыя ж дні нечакана і вераломна пачатай вялікай вайны.

Можа здацца дзіўным, чаму многія з іх, адзначаныя не толькі высокімі прэміямі, але добрымі намерамі і несумненным талентам іх аўтараў, так хутка і назаўжды былі забыты. Як бы там ні было, у іх знаходзіў сваё пэўнае адлюстраванне наш хуткаплынны час і звязаныя з ім нашы надзеі і мары.

Да таго ж у іх былі мы, маладыя і старэйшыя: мастакі, літаратары і проста чытачы і гледачы. Часам там мелі месца і мастацкія адкрыцці, характары сучаснікаў і заўжды было шмат бясхмарнай веры, адданасці і аптымізму.

Аднак у іх не было праўды.

Першыя ж дні баявых дзеянняў на франтах Вялікай вайны паказалі ўсю абсурднасць многіх літаратурных сітуацый, сюжэтную зададзенасць і псіхалагічную анемічнасць шмат якіх вобразаў; нягледзячы на ўсе літаратурныя вартасці гэтых кніг, яны не вытрымлівалі сур’ёзнага параўнання з жыццём, з вайной, з крывавым вопытам бязлітаснай барацьбы не на жыццё, а на смерць. У новых гістарычных умовах спатрэбілася новая літаратура, новыя аўтары, а можа быць, і інакшыя, чым раней, чытачы.

Гэтая літаратура пачала стварацца ў цяжкіх умовах вайны, трудных баёў, адступлення, у галодным і халодным абаронным тыле. Яе стваралі вопытныя і пачынаючыя літаратары, карэспандэнты франтавога друку, часам франтавікі, — людзі розных літаратурных здольнасцей, але несумненна ўзбагачаныя сваім уласным, у пакутах і крыві здабытым, ваенным вопытам, у рознай ступені трансфармаваным у літаратурныя жанры. Менавіта наяўнасць гэтага вопыту, максімальна магчымая мера праўды і сталі вызначальнай мерай вартасці новых твораў пра Вялікую вайну. I мы цяпер з упэўненасцю можам сказаць, што многае з прозы і паэзіі тых агняных гадоў вытрымала праверку часам і дастойна прадстаўляе нашу ваенную літаратуру. Некаторыя вобразы яе застануцца надоўга. Такія кнігі прозы, як «Валакаламскае шасе» А. Бека, «Чырвоная ракета» Р. Бярозкі, «Дні і ночы» К. Сіманава ўжо ў тыя гады паказалі нам вайну такой, якая яна была, нас — такімі, якімі мы жылі і змагаліся ў гэтай вайне.

Вядома, у масе сваёй гэтыя кнігі, газетныя апавяданні і нарысы праследавалі пэўныя мэты, часта цесна звязаныя з патрэбамі і задачамі пэўнага напрамку, фронту, арміі і неслі на сабе ярка выяўлены адбітак ваеннага прагматызму, што, зрэшты, і зразумела, калі мець на ўвазе ўвесь тытанічны цяжар нашай барацьбы і прымяняльна да яго зразуметую задачу літаратуры. У творах гэтага часу нярэдка адсутнічала сапраўдная глыбіня і аб’ёмнасць жыцця, мела месца псіхалагічная спрошчанасць вобразаў; пры ўсёй вернасці агульнаму звужаная прыватнасць не давала ім узняцца да традыцыйнага ўзроўню вялікай класічнай літаратуры. Але гэта былі каштоўныя дакументы часу, створаныя па гарачых слядах баёў іх непасрэднымі, хоць і непрадузятымі сведкамі. Праўда, пры ўсіх вартасцях гэтых твораў іх аўтарам усё ж прыкметна не хапала таго ўнікальнага вопыту, які здабываўся ў жорсткіх баях, акружэннях і шпітальных пакутах непасрэднымі ўдзельнікамі вайны, практычна многімі мільёнамі іх чытачоў, і гэтая непаўната аўтарскага вопыту не замарудзіла вырасці перашкодай паміж чытачамі і кнігамі пра вайну — аказалася, што чытачы ведалі пра яе трошкі больш.

Каб разбурыць гэтую сцяну адчужэння, спатрэбілася максімальнае авалоданне матэрыялам і яго найбольшае мастацкае асэнсаванне, што было магчыма толькі пры ўмове авалодання аўтарамі ўсёй паўнатой усенароднага вопыту, узброенага сумленнем і літаратурным талентам.

Першыя спробы такога роду адносяцца да пасляваенных саракавых і пачатку пяцідзесятых гадоў, калі з’явіліся кнігі тых, хто вярнуўся з палёў вайны, умудроны бяспрыкладнасцю яе крывавых чатырох гадоў, хто ў свой час не толькі не разлічваў напісаць пра яе, але і выжыць. Мастацкае асэнсаванне нядаўняга, яшчэ вельмі свежага мінулага, якое толькі што перастала быць паўсядзённым бытам, дало нам такія ваенныя шэдэўры, як «Звязда» Э. Казакевіча, «Белая бяроза» М. Бубенава, «Спадарожнікі» В. Пановай, «Ноч палкаводца» Р. Бярозкі і іншыя. Упершыню ў літаратуры пра вайну загучалі побач з іншымі і вельмі драматычныя ноты, выявіўся сапраўдны кошт чалавечага жыцця і ўся паўната пакут, што выпалі на долю народа. Аказалася, што твор пра вайну можа мець і трагічную развязку, і што задоўга да перамогі могуць загінуць усе персанажы аповесці, і што побач з мужнасцю і самаадданасцю на фронце выдатна ўжываюцца шкурніцтва, кар’ерызм і нават здрада. Гэта была аголеная праўда вайны, напісаная пасля яе заканчэння, і яна зрабіла гэтыя творы пра вайну сапраўднай літаратурнай каштоўнасцю. Але ў сілу шэрагу асаблівасцей грамадскай атмасферы таго часу, названага пазней перыядам культу асобы, гэты вельмі плённы курс у развіцці ваеннай літаратуры быў спынены (дастаткова ўспомніць крытыку «Дваіх у стэпе» Э. Казакевіча); каштоўны вопыт лепшых ваенных празаікаў быў узяты пад сумненне, аказалася, што адсутнасць такога вопыту нават ідзе на карысць там, дзе пышна квітнее кан’юнктура, дзе замест сапраўдных ваенных цяжкасцей стаў адзіна магчымым канфлікт добрага з лепшым.