Калi мiс Люсi прайшла праз некалькi драўляных дзвярэй, усярэдзiне шыкоўным бляскам пазалоты яе прывiтаў фантастычнай прыгажосцi алтар, выкананы ў стылi гiшпанскага барока i аздоблены пазалочанымi кветкамi i херувiмамi. Старая сялянка, захутаная ў чорнае, ставiла перад абразом Панны Марыi свечку, якая ўжо пачынала аплываць. У царкву прашмыгнуў дварняк, пакруцiўся i выбег на вулiцу. Велiч храма ў спалучэннi з вось такiмi дэталямi паўсядзённага жыцця дзiўным чынам паўздзейнiчалi на мiс Люсi. Усё гэта сiмвалiзавала тое, што было на яе погляд "папскiм" i чужародным, тым не меней, здаецца, менавiта гэта i вабiла яе. Паддаючыся iмкненню, якое яна ўсвядомiла толькi напалову, мiс Люсi ўкленчыла за прыкладам той самай сялянкi, перажагналася, i ад сапфiра ў пярсцёнку разышлiся водблескi, гэткiя ж экзатычныя, як i сама царква.

Мiс Люсi нядоўга стаяла на каленях, але яшчэ да таго, як узняцца, адчула прысутнасць некага вельмi блiзка ад сябе, з правага боку. Яна азiрнулася i ўбачыла, што ў царкву зайшоў i ўкленчыў усяго за некалькi метраў ад яе юнак-мексiканец у бездакорна белым гарнiтуры, з набожна схiленай галавой, на якой пералiвалiся густыя валасы. Калi мiс Люсi ўстала, iх позiркi сустрэлiся. Сустрэлiся толькi на адзiн момант, але яна запомнiла жывы выраз твару юнака. Твар колеру мёду i вочы - асаблiва вочы - чорныя i спакойныя, з iх лагоднай i пакорлiвай красой. У вынiку кароткага кантакту ёй здалося, што яна зазiрнула ў душу гэтага дзiўнага горада з яго дзiўнымi жыхарамi. Успамiнаючы пасля гэтага юнака, яна падумала, што яе iмпульсiўнае кленчанне было ў нейкай ступенi вельмi адпаведным учынкам. Але, вядома, яна нiколi не раскажа пра гэта Веры i Элен.

Мiс Люсi выйшла з царквы ў радасным настроi, гатовая адразу ж сесцi за вячэру. Ужо змяркалася, i калi яна, мiнуўшы шумлiвую Ксакала, пайшла па пустой вулiцы, што вяла да гатэля, зрабiлася цёмна, амаль як ноччу. Крокi мiс Люсi па няроўным бруку нязвыкла адгукалiся рэхам. Яно, здавалася, падкрэслiвала яе адзiноту. Да мiс Люсi пачала наблiжацца постаць чалавека - мужчыны, якi, хiстаючыся, спускаўся з пагорка ў яе бок. Мiс Люсi была не з баязлiвых, але, адчуўшы халадок трывогi, зразумела, што незнаёмец п'яны. Яна азiрнулася. Апрача iх, навокал не было нiкога. Мiс Люсi адчула слабае iмкненне вярнуцца да Ксакала, але яна заглушыла яго. Як-нiяк яна - амерыканка, i нiхто не асмелiцца крануць яе. Мiс Люсi рашуча пакрочыла наперад.

Але зярняты страху былi пасеяны, i, калi мiс Люсi параўнялася з незнаёмцам, той зiрнуў з-пад iлба i нахiлiўся ў яе бок. Твар мужчыны быў няголены, вопратка - абтрапаная, акрамя таго, ад яго моцна патыхала тэкiлай*.

* Мексiканская гарэлка з соку альясу (гiшп.).

Незнаёмец пачаў хутка гаварыць па-гiшпанску, але мiс Люсi не магла нiчога разабраць. Яна разумела, што ён жабруе, але прывучаная да арганiзаванай дапамогi бедным, адносiлася да жабракоў на вулiцы без спачування. Мiс Люсi адмоўна пахiтала галавой i паспрабавала прадоўжыць шлях. Але брудная рука не адпускала рукава палiто i цiхае скуголенне працягвалася. Мiс Люсi вызвалiла руку больш рашуча, чым нават хацела. У вачах у мужчыны з'явiлася злосць. Ён абурана ўзняў руку.

Хоць, вiдавочна, ён не збiраўся ўдарыць мiс Люсi, але тая iнстынктыўна адхiнулася - у вынiку абцас чаравiка зашчамiўся памiж камянямi бруку, i яна даволi няўклюдна павалiлася на зямлю. Там i засталася ляжаць з вывернутай нагой, а мужчына пагрозлiва стаяў проста над ёй.

На нейкi момант мiс Люсi ахапiла панiка - сляпы, усеабдымны жах, абсалютна беспадстаўны, улiчваючы ўсю вартую смеху недарэчнасць сiтуацыi.

I тут з цемры з'явiўся яшчэ адзiн чалавек. Стройны мужчына ў белым гарнiтуры.

Мiс Люсi не магла распазнаць яго ў твар, але ведала, што гэта той самы юнак, з якiм яна сустрэлася ў царкве. У цемры ўскiнуўся белы рукаў i адпiхнуў жабрака.

Мiс Люсi ўбачыла, як жабрак падаўся назад i зашоргаў прэч, буркаючы сабе нешта пад нос. Потым адчула, як да яе наблiзiўся малады твар, а моцная рука дапамагла ёй узняцца. Яна не магла зразумець, што гаварыў яе збавiцель, але голас у яго быў лагодны i спагадлiвы.

– Que malo*, - сказаў ён, усмiхнуўшыся ўслед жабраку.
– Malo Mexicano**. У месячным святле блiснулi белыя зубы.
– Я - Марыа, з царквы, так? Я дапамагаць сеньёра, не?

* Якi дрэнны (гiшп.).

** Дрэнны мексiканец (гiшп.).

Ён, можна сказаць, на руках данёс мiс Люсi, якая выкруцiла ногу, да гатэля, потым у нумар, дзе перадаў пад мiтуслiвую апеку Веры i Элен.

Пакуль Марыа клапатлiва завiхаўся вакол мiс Люсi, Элен схапiла сумачку i спытала шэптам:

– Колькi, Люсi?

Але гэты раз мiс Люсi выказала сваю волю:

– Не, грошы абразяць.

А Марыа, якi, вiдаць, усё зразумеў, сказаў:

– Gracias, Senora*.

* Дзякуй, сеньёра (гiшп.).

Вымавiўшы некалькi слоў, з якiх мiс Люсi зразумела толькi "madre"*, узяў левую руку мiс Люсi - тую, на якой быў новы пярсцёнак з сапфiрам, пацалаваў яе i, усмiхаючыся, з паклонам развiтаўся.

* Мацi (гiшп.).

Такiм вось чынам Марыа ўвайшоў у iх жыццё. А ўвайшоўшы, ён, што было вiдавочна, меркаваў там застацца. Назаўтра ранiцай ён прыйшоў у гатэль спытацца пра мiс Люсi, i тая ўпершыню разгледзела яго як след. Марыа не быў прыгажуном у поўным сэнсе гэтага слова. Вочы з доўгiмi вейкамi былi крыху заблiзка адно ад аднаго. Вусiкi над пухлымi вуснамi - занадта доўгiя. Постаць хоць i танклявая, але дужая, акрамя таго, у iм было нешта такое, што выклiкала адначасова прыхiльнасць i давер.