– Андан кийин башканы сйгн жоксузбу?

– Жргм бош, ммкн болсо сйлшп туралы.

– Убакыт болсо.

– Ата-энелерибиз биз чн кам крп жатышат, алардын мтн акташыбыз керек го дейм…

– Ким билет, балким тагдырыбыз таптакыр башкачадыр…

– Билбейм.

– Кыскасы, жрг бош болсо болду, эрте биз кетебиз, сен биз менен шаарга барып келбейсиби? Шаарды крстм, ке-кесири сйлшбз.

– Жо-ок, мен баралбайм, йг кирииз, мен чай алып киришим керек, – деп Кумарб йд карай кирип кеткенде Жакин знч ккрк кере жылмайып алды.

«Демек, сен меники болосу, мен сени сйп тг сз берем. Арууке менин жргмд жашай берет, а сен анын кчрмс болуп, мрмд аруулукка блйс. Мен сени бактылуу кылууга аракет кылам, Кумарб», – деп знч таттуу кыялдарга бериле кпк басып жрп, анан кирди. Бул кезде ата-энелери орто кызуу болуп, ырдай башташкан эле.

– Оо, кел, уулум, кандай, аяш атадын жери жактыбы? – деп бакылдаган Болсунбек уулуна колун созду.

– Ата, бул жер менин дагы жерим эмеспи.

– Туура, сен акылдуу баласы да, менин айтканымды тзк тшн албай калдыбы? – деп аялына кз кысып койду.

– Обу менен болсо боло, баланы уялтпай, – деп Фарида кйсн тыя сйлд. – Кел, балам, отур мындай.

– Силер отура бергиле, мен тиги блмг эс ала берейинчи.

– Эмне болду? – Болсунбек баласын делдейе карады. «Кудай уу-ур, буга кыз жакпай калган го», – деп да ойлоп ийди.

– Эчтеке болгон жок, – деп Жакин эшикти кздй басканда:

– Уулум, бул блмг кирип, эс ала бер, Кумаш азыр орун салып берсин, – деп Уларкан трк блмн крстт, анан кирип келе жаткан Кумарбн крп, – Кумаш, Жакинге орун салып берип койчу, – деди ага.

– Макул, – деп Кумарб Жакин кирген блмг кирип, тшктн калыдап салып, кайра чыкты.

– Чарчаса керек, жаштар да, – деп койду Сарыбай. Андан кийин отуруш тн бир оокумга чейин уланып, бака-шака болуп отуруп, анан жатып калышты. Эне деген эне эмеспи, тн бою кызынын камын ойлоп чыкты. «Кумаш жактырабы же жактырбай койоор бекен, жыйырма бирге чыгып калды, мен мындайымда эки балалуу болуп калдым эле. Бактылуу эле болсо экен, каралдым, з каалаганына барса кандай жакшы. з дагы ички сырын жан адамга айтпаган бир сырдуу кыз болду, садага, кудай багын ачса экен, жаратканым, тилегимди берип, кызымды бактылуу кыла гр», – деп улутуна ары карап кеткенде Сарыбай:

– Сага эмне болду, байбиче? – деди акырын.

– Эчтеке.

– Кабатыр болбо, кызыбыз аларга жакты.

– Аларга го жакты дейли, Кумашты ойлодубу? Кызым бир мнз кыз, жакса-жакпаса да билдирбейт, негизгиси ал биздин зн жамандык каалабасыбызды билет.

– Аны туура, эми кр жатаарбыз, кмнсбй уктап эс ал, байбиче.

– Макул, йд конок бар, эрте турабыз, уктайлы анда.

– Ооба, уктайлы, байбиче.

Эк эки жакты карап унчукпай калышты.

Адам канчалык ткн мрндг жаман-жакшы окуяны жокко чыгарып, жашырып ткс келгени менен тагдыр дегени сууга салса чкпй жээкке чыгып калган дгч сымал бир кн ачыкка чыгарып койоору чындык эмеспи. мрбектин андан бетер уйкусу качып: «Кумашты эч кимге бербейм, мен аны сйрмд таежеме ачык айтам», – деп ойлонуп жатты. Кумарб болсо: «Менин мрбекти сйшм туура эмес, аны атамдар з балдарынан кем крбйт. Ал эми мрбек менин сймд билбеген бойдон калсынчы, айтор кудайым бакыт берсинчи, ата-энем аман болсо болду», – деп ооналактап жатып, кеч уктады. Эртеси уктап калган экен, Уларкан аны тим койду. Болсунбектер тургуча кызыл шорпо жасап, дасторконун даярдап ктп калды. Сарыбай болсо баш жазганга русский арагынан экини ктрп келатканда эшиктин алдында турган Болсунбек аны крп кл:

– Азандан кайда барып келе калды? – деп калды.

– Кемпир укпасын, баш жазганга бирдеке алып келе калдым, – деп култудай досун йг ээрчитип кирди. – Кудай уруп, сенин келгение кубанып, кп ичип коюптурмун, баштын ооруганын айтпа.

– Баш жазса жазалы, дос, аяш эмне кылмак эле, биздин ысык-суугубузга баары бир ошолор кйт да. Кыскасы, энесин крп кызын ал дегендей аяш бизге жакты, бакты бар экен, досум, Уларканга жолугупсу.

– Ой, мен Уларканды сйп алгамын да, ооруп калганда санаадан л жаздадым, – деп эк кобурашып кирип баратканда дааратканадан келе жаткан эки аял алардын сзн угуп, бири-бирин карай жылмайып коюшту. Алар жуунуп йг киргенде эрлери бирден алып ийип, билмексен болуп отуруп калышкан эле.

– Ий, кайрандар, баш жазып жатасыар? – деди Фарида кл.

– Эми-и, байбиче, силер бар биздин багыбыз бар да, отуз жылдап кршпй кеткен дос болсок, бир жолукканда жакшылап чардап алалы.

– Ошону айтса, баары бир экрсз биздин кнбз жок да, – деп Болсунбек Сарыбайды коштогондо эки аял ого бетер клп, ыраазы боло унчукпай калышты. Тшк чейин бакылдашып отуруп, бир убакта Болсунбек аялына кайрылды:

– Ой, биздин жаштар алиге уктап жатабы, Жакинди тур де, байбиче, жолго чыгалы.

– Ал турган, азыр жуунуп келет, – деди Уларкан.

– Аа-а, мейли анда, кетпесек болбойт биз дагы.

– Кетээрсиер, ботом, шашпагыла бгн, эрте деле кетээрсиер, – деп Уларкан Болсунбек менен Фариданы карады.

– Кетпейт, бул жайдын толуп турган убагы, знг барып кечке отуруп келели. Этиден ал, Улаш, шишкебек бышырып жеп, артынан ак моюндан ичип бир жыргайлы, – деген Сарыбай досун карады. – Сени бгн бошото койот деп турасыбы? Сайраган куштун н, суунун шары, ар трд жыпар жытын чачкан кооз глдрд аралап, жаштык кезди бир эске салып кплк кубалап ойноп келели, балык салабыз.