Шрифт:
Каб сёння ў беларусі
Вада была жывой.
***
Выдаўся дзянёк спякотны.
Сонца смаліць ад душы.
А як пастуху ў полі,
Што без краю, без мяжы?
Сем патоў зышло ўжо з ранку,
Дый кароўкам – не жыццё.
Паляглі яны на траўку.
Дзе тут будзе малако?
Выйсце ўсё ж такі знайшлося.
Узяўшы ў рукі доўгі прут,
Статак ён пагнаў да рэчкі.
Хай папасвяцца і тут.
А кароўкі толькі рады,
У ваду ўсе ідуць.
Прахалода – гэта справа,
І сляпні тут не грызуць.
Задаволены сабою,
Ён у човен чыйсьці сеў.
Думаў: “Шчасце, а не праца.
Хто б такую не хацеў?”
***
А ў Асіповічах другое ёсць жыццё,
Дзе не так чутны гул машын і люду,
Дзе часам цішыня палоніць усе вакол,
Дзе вёска не знайшла свайго прысуду.
Тут кожны пан. Тут кожны гаспадар.
Ёсць дом, зямля…
Што больш для шчасця трэба?
Хоць час урбанізацыі настаў,
Тут знойдзецца і твой кавалак неба.
І хоць зіма накрыла прасціной
Дамы, двары, дарогі і прысады,
Буяюць сілы вёскі гарадской —
Мінулага званок і новаму прынада.
Лістота
З дрэва прама пад ногі
Упаў жоўты кляновы ліст.
Быццам хтосьці адтуль, зверху
Лістуе на зямлю пра літасць.
Мовіць: маленькі жыцця лістаж,
Каб памятаць пра зласліўцаў.
Перажыў брыдоту, паказаў ёй дулю
І ідзеш далей…
З галінак лістападаўскім ветрам
Зрывае літыя з золата лісты,
На якіх восеньскі дождж
Літара за літарай выводзіць пасланні.
Знайшлі сваё?
Кубак
(вершаказ)
У кубку – гарбатавая бездань.
Пад тахт, што задае лыжка,
Коцяцца кубарам кудысьці на дно
Маленькія травінкі.
Гарбата – бы інкубатар спакою.
Удыхаеш пах зёлак – выдыхаеш спакой,
І быццам з дзіцячых кубікаў
Будуецца шчасце.
Слова
Слова славіць вечнасць,
Зліваецца ў слаўныя расповеды,
Славіцца сваёю магіяй.
Слова стужкаю ліецца праз жыццё,
Ловіць сэнсы і сны.
Слова славіць след
Слаўны, спрадвечны, няўлоўны.
Слова – гэта сіла.
Толькі ведать трэба,
У які слоік яе пакласці.
Слова свеціць светам
Ці ловіць слепа зоркі
На цёмным небасхіле.
Слова – сам Бог.
***
Калi мы падаем, зоркi загадваюць жаданне
I свецяцца радасным светам да самага рання.
Калi мы падаем, зоркi глядзяць утрапенна,
Шукаюць прычыну такога вялiкага гора.
Калi мы падаем, зоркi загадваюць жаданне:
Каб ад дна адштурхнуушыся, iншымi сталi.
***
У волшебства в нашем мире запах особый.
Добро у нас пахнет ванилью и сдобой.
Чем-то имбирным пахнут объятья,
А карамелью – улыбки и счастье.
Пахнет любовь здесь вареньем вишневым,
А благодарность – сгущенкой вареной.
Чаем с малиной пахнет участие,
А мандаринкой, известно уж, счастье.
У волшебства в нашем мире запах особый
Только доступен не каждой особе.
Чтобы найти к чудесам этим дверцу,
Нужно иметь чистоту в своём сердце.
***
Обделенный любовью дождь
Все стучит и стучит в стекла,
Ищет, кто бы унял дрожь,
Пожалел и по-доброму обнял.
Обделенный любовью дождь
Все идет и идет по дорогам.
Он, босой, все ж с бродягой схож,
Оббивает домов пороги.
Обделенный любовью дождь
Вдруг споткнется о солнечный лучик.
Заиграет в нем сотня цветов,
И он счастье свое получит.
Спасение души
Маленькая девочка забилась в угол и тихонько всхлипывала, глядя на воспитателя, которая, казалось, превратилась в чудовище. Глаза выпучились, лицо перекосило от злости, а рука, покрытая дряблой сухой кожей, замахнулась для удара.