Li zorge kaj tre malrapide malfermis la okulojn. La potenca kverko ankorau estis tie. Arkasa volis ekhurli! Kio estas ci tio? Vi bezonis du jaroj por resanigi post tiu vojago, kaj jen denove! Kaj li komencis miri laute, sengene, denove kaj denove!

"Kiom longe vi intencas kusi tiel?" – de supre audigis knara voco.

Arkasa tuj eksaltis, forgesinte pri sia kontuzita kruro. Li turnis la kapon ciudirekten, sed ne vidis iun, kiu povus paroli kun li. "Kiu estas ci tie?" – demandis Arkasa duonflustre, daure cirkaurigardante.

"Auskultu, cu vi ec estas normala?" – la voco denove eksonis kun evidentaj mokaj notoj.

Arkasa timis, sed li provis ne montri tion. Li cesis turnigi kaj ripetis sian demandon: “Kiu estas ci tie? Mi ne vidas vin!

“Vi, homoj, estas stranguloj! Iri tiel dangeran vojagon kun malbona vidkapablo! Cu ne stulte?" – plu mokis nevideblulo.

Arkasa estis sur la rando de nerva kolapso. Li sentis per sia tuta korpo, ke li denove estas trafinta en ian neklarigeblan de lia menso historion. "Kiam ci tio finigos!?" – li estis mense mirigita.

"Auskultu, cu vi ankorau sajnigos vin sankta malsagulo?" – demandis la nevidebla interparolanto.

Kaj Arkasa ne eltenis kaj preskau ekkriis: “Kie vi estas? Montru vin!

“Uh-ho! Jes, ankau frenezulo vi estas! Bedaurinde! Nu, kiel mi montros min al vi, ankorau estas lumo, jen mi estas en la trunka kavo! Cu vi ne vidas, au kio?!" – respondis la voco kun ia kompato.

Arkasa levis la kapon, trovis la kavon per siaj okuloj kaj vidis en gi grandegan, preskau grizharan gufon. Giaj rondaj okuloj periode reflektis la lumon kaj donis al gi vere timigan aspekton.

“Parolanta birdo!? Nu, ne, tia ruzo ne funkcios kun mi!" – kolere pensis Arkasa kaj komencis kuri cirkau la arbo sercante la serculon.

“Hu! Nu, guste, freneza! Jen kion civilizo faras al homoj! Tio estas antaue, antau jarcento kaj duono! Oni venas kaj klinigas gis la tero! Ili alportas al vi bongustan, fresan viandon! Ili parolas kun respekto! Ili demandas nur – diru al mi, kara Saga Gufo, kie mi sercu mian spinilon! Kaj cio estis lauorde, cio estis nobla! Kaj nun: oni kuras, krias, balancas la kapon kaj, plej grave, nula atento al mi! Kaj mi generale silentas pri viando!" – el la kavo sonis monologo.

Arkasa denove staris kontrau la fonto de la sono kaj konfuzite palpebrumis.

"Cu ci tio estas via unua fojo, kiam vi vidas Gufon?" – demandis la voco mirigite.

“Arkasa decidis kunludi kaj aligis al ci tiu nekomprenebla ludo. Li decidis, ke li ankorau eltrovos, kiu sercas kun li tiel kruele kaj respondis: “Mi multajn fojojn vidis gufojn en la zoo! Sed por ke ili nomu min frenezulo, la unuan fojon!”

“Sed kiam vi iris serci vian spinilon, kiun vi atendis vidi ci tie? Eble elefanton? Jen, tio estus afero! Ec mi tiam estus surprizita!” – respondis Gufo.

“Spindelo? Kio estas ci tio? – Arkasa estis sincere surprizita.

“Cu vi hodiau havas rikolton da nemangeblaj fungoj tie? Li iras por la spinilo kaj ne scias kio gi estas! Kia sensencajo! Kaj li ankau miras de la parolanta birdo! Jes, vi nun centfoje pli surprizis min! Mi dejoras ci tie dum kvar jarcentoj, sed ci tio estas la unua fojo!” – la birdo estis sincere perpleksa.

“Ni komencu per tio, ke mi iros – ne por iu spinilo! Mi iras al la auto! Mi devas iri hejmen! Kaj lasu al vi vian spinilon! Montru al mi kiel eniri la cefvojon kaj sidu ci tie dum pliaj kvar jarcentoj!” – respondis Arkasa, arogante.

“Jes, mia spinilo, dankon al la Kreinto, estis trovita antau longe! Kaj mi bezonas vian kiel bovino la kvinan kruron! Rigardu, ekkriacis ci tie! Vi sercas vian propran vojon, do kial geni min? Iru kien vi volas! Homoj marsas milojn da mejloj! Kaj ili atendis en vico dum jaroj! Kaj ci tiu, rigardu, ne nur li aperis ekstervice. Do montrigas, ke li ec ne bezonas spinilon!” – Gufo estis grave kolera.

Kaj tiam, estas amuze diri, sed Arkasa eksentis honton. Sen sajna kialo li subite vere volis ekscii kia spinilo ci tio estas? Pro kiu oni iras mil mejlojn, kaj poste staras vice! Komencis juki interne, li perfekte memoris ci tiun senton, kiam li decidis reveni al la Malhela, au ne… Kaj li ne eksatis gin! Ho, kiel ne eksatis!

Kaj tiam li ekparolis kvazau tute ne estis li: “Auskultu, pardonu min malavare! Mi perdis la paciencon! Mi tre forte frapis mian kapon, kiam mi falis en la kavon! Klarigu, mi petas, kia spinilo estas ci tio? Cu tion ili uzas por bobeni la fadenon?”

"Nu, la fakto, ke vi frapis vian kapon, vi ne devus diri, estas evidente!" – Gufo sulkigis la brovojn.

“Mi denove pardonpetas! Mi ne diris cion ci pro malico! Mi hontas diri – pro timo!" – Arkasa daure petis pardonojn, kaj li faris tion tute sincere.