IЗАБЭЛА. (напалохана) Хто гэта?

СЯСТРА МАРЫЯ. Дзе?

IЗАБЭЛА. Там, у цемры...

СЯСТРА МАРЫЯ. Гэта...

УРБЕНА. Марыя, пастой там, у куце.

СЯСТРА МАРЫЯ. Я проста дапамагала ёй...

УРБЕНА. Выконвай.

СЯСТРА МАРЫЯ. Слухаю. (Адыходзiць у кут, кленчыць, молiцца).

УРБЕНА. (Iзабэле): Падыдзi да мяне.

IЗАБЭЛА. Хто вы?

УРБЕНА. Мяне завуць Урбена.

IЗАБЭЛА. Урбена...

УРБЕНА. Гэтае iмя табе нiчога не скажа.

IЗАБЭЛА. Вы сястра Невельскага манастыра?

УРБЕНА. Я была сястрой Невельскага манастыра.

IЗАБЭЛА. А цяпер?

УРБЕНА. Цяпер? Цяпер гэта не мае значэння. У цябе моцны прыгожы голас. Зусiм як у твайго бацькi ў дзяцiнстве.

IЗАБЭЛА. Вы ведалi майго бацьку?

УРБЕНА. У дзяцiнстве ён любiў душыць нагамi жабаў на П'емонцкiх балотах. Калi стаў дарослым, душыў абцасамi галовы дзяцей сваiх ворагаў. А ты ж таксама любiла душыць жабаў, а?

IЗАБЭЛА. Хто вы? Адкуль вы мяне ведаеце?

УРБЕНА. Пачакай, пачакай са сваiмi пытаннямi. Не пра тое хачу пагаварыць. Невельскi манастыр - дзiўная мясцiна. Сюды не прыводзяць капрызы цi дзiвацтвы.

IЗАБЭЛА. Але я...

УРБЕНА. Зараз усё раскажаш. Ты прыгожая?

IЗАБЭЛА. Вы мяне не бачыце?

УРБЕНА. Бачу - не бачу. Не твая справа! Падыдзi, падыдзi сюды да мяне, блiжэй. (Мацае яе твар рукамi). Ты прыгожая. Хоць i не такая прыгожая, як я ў твае гады. (Усмiхаецца). У той час з-за маёй прыгажосцi пачыналася палова ўсiх войнаў у свеце. Яны ўсе памерлi...усе.... Ты ведала мужчын?

IЗАБЭЛА. Так.

УРБЕНА. Ты кахала iх?

IЗАБЭЛА. Не.

УРБЕНА. Чаму?

IЗАБЭЛА. Калi пачынаецца каханне, пачынаецца залежнасць. Не. Нельга! Мне нельга было нiкому давяраць

УРБЕНА. А што з iмi сталася?

IЗАБЭЛА. З мужчынамi, якiх я ведала? Частка з iх загiнула, некаторых забiла я, некаторых - мой бацька, частка яшчэ недзе, не ведаю... Увогуле, iх было не так шмат.

УРБЕНА. Навошта табе сюды? Ты прыгожая, а пагалоскi яшчэ больш перабольшаць тваю прыгажосць. Ты можаш знайсцi сабе добрага мужа, не меней магутнага, чым герцаг Нармандскi. Ён абаронiць цябе. Навошта табе сюды?

IЗАБЭЛА. Я нiкому не хачу належаць.

УРБЕНА. Пахвальна. Але навошшто манастыр?

IЗАБЭЛА. Служыць Богу.

УРБЕНА. Хлусiш. Дрэнна пачынаць служэнне з хлуснi.

IЗАБЭЛА. Тут я ў бяспецы.

УРБЕНА. Ад герцага - так

IЗАБЭЛА. А хто яшчэ мне пагражае?

УРБЕНА. Ведаеш, размова з табою нагадала мне адну старую гiсторыю.

IЗАБЭЛА. Раскажы.

УРБЕНА. Калiсьцi ў старадаўнiя часы адзiн храбры рыцар вяртаўся ўначы ў свой замак.

IЗАБЭЛА. Адкуль?

УРБЕНА. Бог ведае адкуль. Але, галоўнае, ён быў вельмi храбры i не баяўся адзiн выступiць супраць хеўры разбойнiкаў. I вось ён пачуў нейкi шоргат у сябе за спiною. Рыцар павярнуўся i ўбачыў сатану, якi гнаўся за iм. Сэрца рыцара сцiснуў магiльны холад. Ён прышпорыў каня i пагнаў наўскач, спадзеючыся ўцячы ад д'ябла. I вось у тую хвiлiну, калi, здавалася, ён ужо ўратаваўся ад князя цемры, ягоны конь трапiў у яму, а рыцар упаў на корч i прапароў сабе жывот. Ён памёр праз тры днi ў страшэнных пакутах.

IЗАБЭЛА. I чаму гэтая размова са мною нагадала вам гэтую гiсторыю?

УРБЕНА. Таму што за д'ябла ён прыняў дварняка, якi пабег за iм, спадзеючыся на прытулак i кавалак мяса. Гэтага рыцара забiў не чорт. Яго забiў уласны страх, якi прымусiў яго выбраць няправiльны шлях.

IЗАБЭЛА. Вы думаеце, я выбрала няправiльны шлях?

УРБЕНА. Ты ведаеш, як бiцца з ворагам. Ты ўмееш адсячы галаву адным ударам. Ты ведаеш, каго трэба забiць, каб пазбавiць моцы варожае войска, i як не даць забiць сябе. Ты вучылася, як жыць. Твой бацька добра вучыў цябе. Але што ты ведаеш пра жыццё манастыра? Гэта шлях цёмны для цябе. Ягоныя ямы i пасткi табе невядомыя.

IЗАБЭЛА. Якiя тут могуць быць пасткi?

УРБЕНА. (усмiхаецца): Ты мне не верыш. Сапраўды, хто я такая, каб указваць Iзабэле з П'емонта. Я прыйшла сюды, каб даць табе шанс.

IЗАБЭЛА. Шанс?

УРБЕНА. Я магу зрабiць так, што ты паедзеш адсюль. А пагутару з Iгуменняй. Яна паслухае мяне.

IЗАБЭЛА. Хто вы такая?

УРБЕНА. Не мае значэння. Ты згодная?

IЗАБЭЛА. Не. Я прыняла рашэнне. Я прыйшла сюды служыць Богу.

УРБЕНА. Богу не патрэбная твая ўпартасць.