IЗАБЭЛА. Не!

УРБЕНА. Як хочаш. Толькi будзь гатовая да карча ў тваiх грудзях. А гэта вельмi балюча. Вельмi...

IЗАБЭЛА. Бог дапаможа мне.

УРБЕНА. Бог табе не дапаможа... (Раптам заходзiць сястра Ганорыя).

СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Што тут адбываецца? Сястра Урбена?

УРБЕНА. Мяне тут не было, Ганорыя.

СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Слухаю.

УРБЕНА. Бывай, Iзабэла. (Ганорыя). Марыя - там... (Выходзiць).

СЯСТРА МАРЫЯ. Даруйце, сястра Ганорыя. Мяне не павiнна тут быць. Гэта, гэта ўсё мая вiна...

IЗАБЭЛА. Не слухайце яе. Яна няпраўду кажа. Яна спрабуе выгарадзiць мяне...Гэта я...

СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Маўчаць! Цi вы забылiся на загад нашай Мацi-Iгуменнi? Я бачу, зусiм прыстойнасць страцiлi. Гандаль учынiлi ў месцы служэння Богу нашаму?

СЯСТРА МАРЫЯ. Сястра Ганорыя, сястра Ганорыя, прашу вас, не кажыце Мацi-Iгуменнi. Сястра Iзабэла страцiла прытомнасць, я проста...

СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Не трэба мне нiчога тлумачыць. Ты парушыла манастырныя правiлы - гэта анафема!

IЗАБЭЛА. Сястра Ганорыя, малю вас...

СЯСТРА ГАНОРЫЯ. (Iзабэле): Ты - працаваць! (Сястры Марыя). Толькi таму, што тваё парушэнне адбылося з-за мiласэрнасцi.

СЯСТРА МАРЫЯ. Яна ўпала, я...

СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Толькi таму я... (паўза) я нiчога не раскажу Мацi-Iгуменнi.

СЯСТРА МАРЫЯ. (Кiдаецца ёй ў ногi). Дзякуй, сястра, дзякуй... Век не забуду вашае ласкi. Што ноч буду малiцца за вас...

СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Iдзi. Спадзяюся, больш такое не паўторыцца.

СЯСТРА МАРЫЯ. Не, не... Даруйце. Саграшыла...

СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Блаславi цябе Бог. Iдзi. (Сястра Марыя выходзiць. Iзабэле). Што стаiш? Працы няма? (Iзабэла кiдаецца да вядра). Толькi пакорлiвасць, малiтва i няўхiльнае выкананне правiлаў i распараджэнняў Мацi-Iгуменнi можа вылечыць твой хворы дух i выгнаць дэманаў з тваёй душы. Што глядзiш? Працуй!

(Выходзiць).

Сцэна 7

(Iзабэла працуе. З'яўляецца сястра Iаанна).

СЯСТРА IААННА. Вазьмi корань мандрагоры i жука скарабея, патаўчы iх у меднай ступцы, змяшай з адварам ляцыны i бурштынавым парашком, а калi настане трэцяя поўня пасля Вялiкадня, дай гэта злому, i ён стане добрым...

IЗАБЭЛА. Ты хто?

СЯСТРА IААННА. (паўтарае як у люстэрку): Ты хто?

IЗАБЭЛА. Ты паўтараеш за мною?

СЯСТРА IААННА. Ты паўтараеш за мною?

IЗАБЭЛА. Табе нельга гаварыць са мною. Нiкому нельга размаўляць са мною. Так загадала Мацi-Iгумення.

СЯСТРА IААННА. А табе можна размаўляць са мною?

IЗАБЭЛА. Дзiўныя пытаннi ты задаеш..

СЯСТРА IААННА. А ты ведаеш, колькi зорак на небе?

IЗАБЭЛА. Не.

СЯСТРА IААННА. 999 разоў па 999. Вось колькi. Не ведаеш, а чаму не пытаешся?

IЗАБЭЛА. Неяк да галавы не брала. Гэта справа астролагаў. А ты сама адкуль ведаеш7

СЯСТРА IААННА. Вось бачыш, i ты пачала задаваць пытаннi. (Смяецца). Калi з'есцi пялёсткi кветкi грымотнiку, запiць iх авечым малаком, а затым легчы на канюшыну, а за пазуху палажыць крывую iголку, то заснеш i ў сне ўбачыш адказ на ўсялякае пытанне.

IЗАБЭЛА. Дзiўная ты, як цябе завуць?

СЯСТРА IААННА. Але ты не з'ела пялёстак кветкi грымотнiку, i ў цябе за пазухай няма крывой iголкi. Значыцца, мне нельга табе адказваць.

IЗАБЭЛА. А я тады таксама не скажу, хто я.

СЯСТРА IААННА. А я ведаю, ведаю. Ты - жанчына-зверанё, але Пан Бог злiтасцiвiўся над табою i адкрыў святую iсцiну, адрэзаў твае кiпцюры i вырваў iклы. Але Ён яшчэ не зняў драконавую луску з твайго сэрца.

IЗАБЭЛА. Што ты ведаеш пра маё сэрца?

СЯСТРА IААННА. Яно падобнае да бутона ружы. Адкрыеш яго, а там аса! Вз-з-з-з... Кранеш пальцам, яна ўкусiць. I ўкус яе атрутны... А ўсiм так хочацца адкрыць бутон.

IЗАБЭЛА. Чаму?

СЯСТРА IААННА. Бутон чароўны. Ён пахне цудоўна, як ружа, сунiцы, сырадой i маленькае дзiця. Ён прыгожы, як улонне дзевы. Кожна захоча яго паглядзець. Захоча, i памрэ ад укусу атрутнай асы.

IЗАБЭЛА. А ты даўно ў манастыры?

СЯСТРА IААННА. Калi заплюшчыць вочы, час iдзе павольна, як уначы. Паглядзi на свечку, i час згарае хутка-хутка. Бог кожнаму даў сваю меру. У кветачкi свая, у павучка - свая, у вала - свая, а ў анёла - свая...У кожнага стварэння зямнога i нябеснага свая...

IЗАБЭЛА. А чым ты тут займаешся?

СЯСТРА IААННА. Слухаю.

IЗАБЭЛА. Што?

СЯСТРА IААННА. Казкi...

IЗАБЭЛА. Казкi?

СЯСТРА IААННА. А ў адказ спяваю песнi.

IЗАБЭЛА. А хто табе распавядае казкi? Сёстры манастыра?

СЯСТРА IААННА. Дурнiчка ты. У манастыра няма сёстраў. Манастыр адзiн. Ён магутны i стары. Раней гэта быў вялiкi святы. Ён жыў у старажытнай пустынi Iардан, еў зямлю i скарпiёнаў, хадзiў голы i раздзiраў сабе скуру вострымi каменнямi. Каб раны ўвесь час крывавiлi. Ён малiўся Богу i не ведаў людзей. I вырашыў Гасподзь, што ён занадта святы i магутны, i не ўзяў яго на неба, а пакiнуў навечна на зямлi. Ператварыў яго ў камень, i стала спiна ягоная вежаю, рукi - мурамi, ногi - брамаю, сэрца - царквою, страўнiк - трапезнай, галава келлямi, печань - сутарэннем.