Лёгка сказаць — “ухапіць сутнасць”, каля я сам толкам не ведаў, што гэта будзе за аперацыя. Але назва была прыдумана, а гэта ўжо палова справы.

І зноў мы сядзім на паддашку — цяпер утрох: Генку мы ўсё-такі ўгаварылі — і штосілы напружваем мазгі. Ідэі сыплюцца адна за адной.

Спярша — гумарыстычныя.

— Трэба дастаць вялікі слоік, прывязаць да яго Цытруса і пусціць усё гэта на гарохаўцаў, -прапаноўвае Сёмка. — Будуць драпаць не азіраючыся.

Цытрус, якога Сёмка хоча напусціць на Гароха і яго хлопцаў, здаравенны ваўкадаў дзядзькі Васі, гаспадара вялізнага саду. У яго яблычка не выпрасіш, не тое што сабаку.

— Тады ужо лепей слана пусціць, — нязграбна шучу я толькі для таго, каб сказаць хоць слова.

Потым з’яўляюцца сур’ёзныя ідэі. Іх, канешне, прапаноўвае Генка.

— Сябры, — кажа ён, — мы ў гуртку нядаўна змайстравалі пяць ракет.

І тут Генка паведамляе такое, што мы з Сёмкам радасна ўскокваем і пачынаем таньчыць вакол старой канапы, на якой сядзіць Генка. Мы таньчым баявы індзейскі танец. Мы не ведаем, ці правільна ён атрымоўваецца, таму што ніводнага індзейца на свае вочы не бачылі, і наогул у нас з танцамі нелады. Але мы ведаем адно — танцаваць трэба ўрачыста, з каменнымі тварамі, зрэдку скаланаючы паветра ваяўнічымі клічамі.

— Трымайся, Гарох! Страла праткне тваё подлае сэрца! — першым скаланаю паветра я.

— Ты вялікі, Генка, канструктар маланак! — выгуквае Сёмка.

Генка соўгаецца на канапе і моршчыцца.

— Хлопцы, мне дадому пара. Бацькі хвалююцца. Заўтра пасля ўрокаў пачнём.

Цвярозы голас нашага сябра ператварае нас з індзейцаў у шасцікласнікаў, і мы расстаёмся да заўтра.

Вы, сябры, канешне, хочаце даведацца, што за ідэю прапанаваў Генка Правільны, калі мы, людзі ўвогуле сур’ёзныя, пусціліся ў скокі. Вы не крыўдуйце, сябры, хутка я вам адкрыю ўсе сакрэты. Але не зараз, а трохі пазней. Таму што вам проста нецікава будзе чытаць далей.

Такім чынам, назаўтра на аэрадроме Генкі Правільнага, які быў перайменаваны ў ракетадром “аа” (як вы зусім правільна здагадаліся — аперацыя “Акбар”), пачалася таемная, нябачная падрыхтоўка. Мы працавалі вечарамі, каб Гарох і яго хлопцы нічога не заўважылі. Наш ракетадром быў зусім блізка ад іх дома — усяго метрах у ста ці трохі далей. І таму хто-небудзь з нас — або Сёмка, або я — вартаваў каля дома Гароха, каб, калі хто з’явіцца, папярэдзіць таварышаў.

Але нам проста шанцавала. Усе гэтыя вечары гарохаўцы невылазна сядзелі дома: напэўна, хакей па тэлевізары глядзелі.

І вось нарэшце ўсё падрыхтавана. Аперацыя “Акбар” уступае ў канчатковую фазу. Сёння на вечар прызначаны бой Гароху і яго сябрыне.

Цямнела рана. Раз, два — і ужо вечар, а ўсяго толькі пяць гадзін.

— Я пайшоў, - кажу я. Сёмка і Генка глядзяць на мяне з захапленнем.

Я іду наўпрост да нашых ворагаў. Я павінен задзерціся з імі, а тады.

— Ты не цягні, - раіць Сёмка, — удар раз і бяжы назад.

— Можа, і зусім біць не трэба, — мнецца Генка. — У нас дастаткова застрашлівых сродкаў.

— Ладна, — згаджаюся. — Я мігам.

Я накіроўваюся да дома Гароха. Іду нетаропка, каб абдумаць план дзеянняў. Уласна, чаго тут думаць?! Я павінен задзерціся з імі, а тады.

Гарохаў хаўрус у поўным зборы.

— Глядзіце, хто да нас заявіўся, — заўважае мяне здаля Гарох. — Пасол не надта братэрскай дзяржавы. Чым магу служыць?

Прыяцелі Гароха заняты сваёй звыклай справаю — прывязваюць драты да дрэў. Рыхтуюцца да вечаровага “палявання”.

— Вось што, — кажу я тонам маёра міліцыі. — Неадкладна канчайце свае хуліганскія выхадкі. Інакш. — я раблю шматзначную паўзу.

– Інакш? — Гарох выдурваецца і прыстаўляе да вуха далонь, як гэта робяць старыя, калі дрэнна чуюць.

– Інакш ты атрымаеш па мордзе, — пераходжу я на звычайную мову.

— Што, што? — усё яшчэ ўдае з сябе глухога старога Гарох.

— А вось што, — я раблю выпад і. успамінаю Генку Правільнага. Стрымліваюся і толькі моцна штурхаю Гароха ў плячо. Той, паслізнуўшыся, падае. Яго хаўруснікі накідваюцца на мяне.

Вывернуўшыся, я імчуся назад, да Сёмкі і Генкі.

— Трымай яго! — гарлае Гарох, што ўжо ўскочыў на ногі.

І хлопцы, цяжка сапучы, нясуцца за мной.

Вось я ўжо на аэрадроме. Зараз, зараз, галубкі.

Ба-бах!

Вось яно. Такога я не чакаў. Кроках у пяці збоку ўзлятае ўверх ракета. І якая! Кожны задзярэ галаву, каб убачыць такую ракету. Яна ўся свеціцца і павольна падымаецца ў цёмнае неба.

Гарох і яго хлопцы, канешне, спыняюцца і задзіраюць галовы. І раптам іх апаноўвае жах. Зіхоткая ракета расколваецца на дзве часткі і імкліва ляціць долу, наўпрост на галовы Гароху і яго “паляўнічым”.