Сябры рабаўніка пабляднелі. І ён сам, здаецца, трохі збаяўся.

— Ну, дык хто першы? — спытаў я.

Дзяўчаткі перасталі хіхікаць і пачалі шушукацца

— А гэта не вельмі небяспечна? — занепакоілася Іра.

— Гледзячы для каго, — я з ранейшай усмешкай глядзеў на рабаўніка.

Ён аказаўся смелым хлопцам.

— Я — першы, — сказаў выкрадальнік.

Мы пад’ехалі да накатанай лыжні. Рабаўнік памарудзіў крыху, а тады рэзка адштурхнуўся і паляцеў долу. Над трамплінам ён узняўся як птушка. Калі ён прызямліўся, яго захістала. Але рабаўнік устаяў. І вось ён ужо махаў знізу палкамі і нешта гарлаў.

Сябры выкрадальніка марак трыумфавалі, нібыта гэта яны з’ехалі са стромага схілу.

— Малайчына, — сказаў я.

Ён выдатны лыжнік, гэты рабаўнік. Нават неяк расхацелася яго біць.

— Хто наступны? — ветліва спытаў я.

Сябры рабаўніка адводзілі вочы ад маёй усмешлівай фізіяноміі.

— Я наступны, — сказаў я. Я скаціўся лёгка, плаўна — такія рэчы я раблю проста.

Неўзабаве я быў побач з усмешлівым выкрадальнікам марак.

— Для першага разу някепска, — пахваліў я яго.

— А яны што, баяцца? — спытаў рабаўнік пра сваіх сяброў.

— Дрэйфяць. Хадзем наверх.

Каб зноў трапіць на горку, трэба было абысці лясок, дзе сядзеў у засадзе Сёмка.

Як толькі Сёмка нас убачыў, ён адразу рвануўся да рабаўніка. Той усміхнуўся і зірнуў на мяне. Мой твар быў каменным.

Рабаўнік усё зразумеў.

— Аддай маркі, гад! — закрычаў Сёмка.

— Спакойна, пацярпелы. — Я падняў руку. — Падсудны ўжо раскаяўся і добраахвотна верне нам маркі.

— Няма ў мяне ніякіх марак! — закрычаў рабаўнік. — Чаго прычапіліся?!

— У такі цудоўны сонечны дзень не хацелася б кагосьці біць, — з пафасам сказаў я. — Не, зараз хочацца дэкламаваць вершы. “Мороз и солнце, день чудесный.»

Тут рабаўнік паспрабаваў уцячы. Ён занёс лыжу, каб развярнуцца, і тады я штурхнуў яго. Рабаўнік паваліўся тварам у снег.

Сёмка, які паспеў пазбавіцца ад лыж, ускочыў яму на спіну. Я падаспеў на дапамогу.

— Аддасі маркі? — крычаў Сёмка. — Аддасі, гад?

Ніколі я не бачыў майго сябра такім раз’ятраным.

Рабаўнік паспрабаваў вырвацца, але яму заміналі лыжы, Сёмка і я.

— Не аддам! — закрычаў ён. — Няма ў мяне іх!

— Хлусіш! — сказаў я. Мяне гэты бледны злодзей ужо развар’яваў. Вось сволач, украў у чалавека маркі і не думае сазнавацца.

Мы прыціснулі рабаўніка да зямлі і сталі карміць яго снегам. Ён выкручваўся, лямантаваў. Але некалькі порцый халоднага снегу хутка ахаладзілі яго гарачнасць.

— Ладна, аддам. Увечары прынясу ў краму, — нарэшце прамармытаў ён.

Я паматаў галавой.

— Мы зараз устанем і пойдзем разам да цябе дамоў.

Ён марудна пацёгся ўперадзе. Мы з Сёмкам не адставалі. Такім тыпам я ніколі не давяраю.

Рабаўнік жыў недалёка ад парку ў дзевяціпавярховым доме з чырвонымі балконамі і з такой штуковінай на даху, падобнай на птушку, якая прысела адпачыць.

— Пачакайце мяне тут, я зараз вынесу, — сказаў рабаўнік.

— Не выйдзе. — Я прама глядзеў яму ў вочы. — Пакладзі свае лыжы. Сёма іх пасцеражэ, ён хлопец сумленны, не тое што некаторыя. А мы ўдвух пойдзем да цябе.

Калі мы падымаліся на ліфце, я сказаў:

— Калі ты будзеш валяць дурня, мы скажам Сёмкаваму дзядзьку — ён начальнік міліцыі. Зразумеў?

Да выкрадальніка ўсё дайшло. Ён уручыў Сёмку альбом. Мой сябар схапіў яго і, ззяючы, стаў разглядаць маркі.

Я шпурнуў рабаўніку яго лыжы (дарэчы, выдатныя, эстонскія) і даў на развітанне кухталя ў спіну.

— Яшчэ раз пападзешся, пятнаццаці сутак не мінуць. Гэта я табе абяцаю, Валерка Карабухін.

Як толькі празвінеў званок, я схапіў сваю сумку і памкнуўся да дзвярэй.

— Ты куды? — спыталася важатая Кіра. Яна паўстала на парозе і перагарадзіла мне шлях.

Я кінуўся ўбок, але ўцячы не ўдалося.

— Ты куды, Карабухін? — паўтарыла важатая.

— Ды я. — Некалькі секунд я кумекаў, як выкруціцца. — Разумееце. Вы слухалі раніцай радыё?

— Слухала, — адказала важатая Кіра.

— Дык вам, значыць, вядома, што сёння павінна спусціцца на Месяц аўтаматычная станцыя?