10. Філёзаф Тэофрастос, расцэньваючы розныя дрэнныя чыны (расцэнка ў межах агульна прынятага сярод людзей стандарту), адцемлівае, як сапраўдны рэчазнаўца, што дрэнныя чыны, дакананыя з прычыны нахілу, болей цяжкімі зьяўляюцца, чымся падобныя чыны, дакананыя пад уплывам гневу. Бо той, хто гневаецца, не карыстаецца сілаю розуму і дзейнічае, праўдападобна, пад уплывам нейкага разгарычэньня; але той, хто дрэнна чыніць з прычыны нахілу, ня маючы сілы ўстрымацца перад звадам насалоды, выяўляе, відавочна, у сваіх праступках большую распушчанасьць і сьпешчанасьць. Справядліва, затым, і варта філязофіі, калі Тэофрастос вырашыў, што большага ганьбаваньня заслугоўвае дрэнны чын, зьвязаны з насалодаю, чымся той, што зьвязаны з горам. Наагул, адзін з гэтых людзей падобны баржджэй да таго, каго выклікала на гнеў пачуцьцё горычы, зьвязанае з прычыненаю яму раней несправядлівасьцю; другі-ж самахоць імкнецца да несправядлівасьці, захоплены сваею жадобаю да якога-небудзь дзеяньня.

11. Калі ўжо магчымасьцю стаецца, што ты можаш пакінуць гэтае жыцьцё ў любы мамэнт, тады ўпарадкуй адпаведна кажны чын і кажную думку. Але пакінуць людзей, калі багі існуюць, ня ёсьць рэчаю страшнаю, бо багі ня ўцягнуць цябе ў злыбяду; але, калі, фактычна, яны ня існуюць, або ня цікавяцца людзкімі справамі, дык які-ж сэнс для мяне жыць у сусьвеце, у якім няма багоў і божага Прадбачаньня? Але, фактычна, яны існуюць і цікавяцца людзкімі справамі. Яны гэтак уладзілі, што ўсё залежыць ад чалавека - трапіць ці ня трапіць у запраўдную бяду. А калі бядою і зьўляецца што-небудзь іншае, дык яны паклапаціліся гэтаксама, каб ад кажнага залежала ня трапіць у яе. Але ці можа тое, што ня чыніць горшым чалавека, зрабіць горшым жыцьцё чалавека? Натура Цэлага не магла памыліцца ані з прычыны няведаньня, ані з прычыны бездапаможнасьці папярэдзіць ці паправіць, у выпадку, калі яна валодае ўсяведаньнем; не магла-б яна гэтаксама ані з прычыны бездапаможнасьці, ані з прычыны няздольнасьці, дапусьціць такую памылку, як разьмеркаваньне дабра і зла паміж усімі людзьмі без разбору, гэтак паміж добрымі, як і паміж дрэннымі. Сьмерць і жыцьцё, слава і, ганьба, цярпеньне і насалода, багацьце і беднасьць - усё гэта аднолькава выпадае на долю як добрым людзям, гэтак і дрэнным, астаючыся рэчамі, якія ня чыняць нас ані лепшымі, ані горшымі. Затым яны зьяўляюцца ані добрымі, ані дрэннымі.

12. Як хутка ўсё зьнікае: самое цела ў сьвеце, і памяць аб ім у вечнасьці. Што гэта такое, што ўспрыймаецца пачуцьцямі, і ў вапрычонасьці тое, што вабіць нас насалодаю, або палохае цярпеньнем, або праслаўляецца пыхлівасьцю? І як усё гэта ёсьць без значэньня, агідным і нізкім, падпарадкавана спарахненьню і мёртвым. Вось на што трэба кіраваць здольнасьць думаньня. Што выяўляюць сабою тыя, перакананьні і галасы якіх родзяць славу? Што гэта такое сьмерць? Калі ўзяць яе самую, як гэткую і адхіліцца ад усяго таго, што пра яе выдумана, дык зараз-жа пераканаемся, што яна ня што іншае, як дзеяньне натуры. Баяцца-ж дзеяньня натуры - гэта дзяціннасьць; сьмерць ня толькі дзеяньне натуры, але дзеяньне карыснае ёй. Як і якою часткаю свае істоты датыкаецца чалавек боскасьці, і што стаецца з гэтаю часткаю пасьля яе аддзяленьня?

13. Няма нічога болей жалюгоднага, як чалавек, які вымервае ўсё ўздоўж і ўпоперак, сіліцца, як кажа паэт, пранікнуць у глыбіні падзямельныя і разгадаць тайніцу душаў акаляючых яго людзей, і ўсё-ж не разумеючы, што для яго зусім дастакова зносін з адным толькі ўнутраным гэніем і сумленнага служэньня яму. Апошняе-ж заключаецца ў тым, каб усьцерагчы яго ад заўзятасьці, безразважлівасьці, і незадавальненьня справамі багоў і людзей. Справы багоў паважныя сваею дасканаласьцю, справы людзей любыя нам з прычыны роднасьці зь імі. Але часам апошнія ўзбуджаюць нейкі жаль: калі, менавіта, у іх·праяўляецца няведаньне дабра і зла - дык калецтва ня меншае, чымся няздатнасьць адрозьніць белае ад чорнага.

14. Калі-б ты нават разьлічваў пражыць тры тысячы гадоў і яшчэ тры тысячы, дык усё-ж ты павінен памятаць, што ніхто не пазбаўляецца другога жыцьця, апрача таго, якое ён пражыве, і ніхто не пражыве другога жыцьця, апрача таго, якога пазбаўляецца. Таму, самае доўгае жыцьцё нічым не адрозьніваецца ад самага кароткага. Бо-ж сучаснае - для ўсіх зьяўляецца роўным, а, значыць, роўнымі зьяўляюцца і страты - і зводзяцца яны ўсе толькі да імгненьня. Ніхто ня можа пазбавіцца ні мінулага, ані прышлага. Бо хто мог-бы забраць у мяне тое, чаго я ня маю? Такім чынам, трэба памятаць пра дзьве праўды. Па-першае: усё спрадвеку роўнае самому сабе і знаходзіцца ў кругавароце, і таму зусім абыякасна, ці сачыць адно і тое самае сто гадоў, ці дзьвесьце, ці бязьмежны час. Па-другое: той, што найдаўжэй жыве і той, што найхутчэй памрэ (хоць і зьбіраўся жыць), - адно і тое самае. Сучаснае - вось усё, што чалавек можа страціць, бо толькі яе - сучаснасьць - ён і мае, і ніхто ня можа страціць тое, чаго ня мае.

15. Усё ёсьць перакананьне. Гэта бачна з выслоўя цыніка Монімоса. Але і карысьць ягоных словаў будзе зразумелаю для таго, хто зможа агарнуць сутнасьць праўды, якая знаходзіцца ў гэтых словах.

16. Найбольшаю ганьбаю пакрывае сябе душа чалавечая, калі абураецца супроць сьвету, становячыся (паколькі гэта залежыць ад яе) быццам балючым нарастам на ім. Бо нараканьне ў сувязі з чым-небудзь, што адбываецца, зьяўляецца абурэньнем супроць натуры Цэлага, якая ахоплівае ў сваей частцы ўсе іншыя істоты. Далей, калі яна цураецца якога-небудзь чалавека, ці імкнецца супраць яго з намерам спрычыніць яму шкоду, як гэта здараецца з разгневанымі? Па-трэйцяе, яна пакрывае сябе ганьбаю, калі губіць сілы стойкасьці супроць насалоды ці цярпеньня. Па-чацьвертае, калі яна праяўляе крывадушнасьць і хвальшыва і няшчыра робіць што-небудзь ці гаворыць. Па-пятае, калі яна не ўзгадняе свайго дзеяньня і імкненьня з мэтаю, але робіць што-небудзь марна і бяз толку, бо-ж і ў дробязях трэба лічыцца з мэтаю. А мэтаю разумных істотаў зьяўляецца падпарадкаваньне розуму і праву найболей старажытнага Места і ладу.

17. Час чалавечага жыцьця - імгненьне; ягоная сутнасьць - вечнае цячэньне; адчуваньне - сумнае; пабудова ўсяго цела - спарахнелая; душа - нястойкая; доля - затадковая; слава - няпэўная. Адным словам, усё, што датычыцца цела, падобна на струмень, усё, што адносіцца да душы - да сну і дыму. Жыцьцё - барацьба і падарожнічаньне па чужыне; слава пасьля сьмерці - забыцьцё. Але што можа вывесьці на шлях? Нішто, апрача філязофіі. А праводзіць філязофію ў жыцьцё, - азначае ахоўваць унутранага гэнія ад зьняслаўленьня і заганы, дабівацца таго, каб ён стаяў вышэй насалоды і цярпеньня, каб ня было ў ягоных дзеяньнях ні безразважнасьці, ні крывадушнасьці, каб не адносілася да яго тое, што робіць ягоны сусед, ці ня робіць, каб на ўсё, што адбываецца і што выпала на ягоную долю, ён глядзеў, як на выцякаючае адтуль, скуль прышоў і ён, а самае галоўнае - каб ён без нараканьня чакаў сьмерці, як простага раскладу тых элямэнтаў, зь якіх складаецца кажная жывая істота. Але, калі для самых элямэнтаў няма нічога страшнага ў іхным сталым пераходзе аднаго ў іншы, дык дзе аснова баяцца каму-небудзь іх агульнага зьіначаньня і раскладу? Бо апошняе адпавядае натуры, а тое, што адпавядае натуры, ня можа быць дрэнным.

Гэта ў Карнунтуме.

1. Патрэбна ўзяць пад увагу ня толькі тое, што жыцьцё зьменшваецца з кажным днём і застаецца ўсё меншая яго частка, але гэтаксама і тое, што, калі-б нават было забясьпечана каму-небудзь болей доўгае жыцьцё, дык і гэта застанецца невядомым, ці будзе, як і раней, дастаткова сілы ягонае думкі для разуменьня наяўных абставінаў і для агарненьня, якое-б асвоіла яго са справамі божымі і чалавечымі. Бо калі чалавек пачне тупець, дык гэта, вядома, не адаб'ецца яшчэ на дыханьні, страваварэньні, уяве, імкненьні і іншых падобных функцыях, але ўлада над самым сабою, дакладнае разуменьне сваіх абавязкаў, здольнасьць разабрацца ў тым, што адбываецца, і здаць сабе справаздачу з таго, ці ня час разьвітацца з гэтым жыцьцём, дык усё, што неабходна мяркуе вытанчанасьць розуму, будзе страчана беспаваротна. Затым, трэба сьпяшацца ня толькі таму, што з кажным днём мы ўсё болей набліжаемся да сьмерці, але і таму, што яшчэ пры жыцьці адмаўляецца служыць здольнасьць разуменьня і назіраньня рэчаў.