Мая служба прайшла як адзін дзень, і праз 18 месяцаў я вярнуўся дадому ў блакітным берэце са сланечнікам. Пасля арміі я без цяжкасцяў здаў уступныя іспыты (стральбу, падцягванне і гісторыю Беларусі) ў акадэмію МУС, дзе з мяне павіны былі зрабіць дыпламаванага мусара. Пасля заканчэння акадэміі мяне размеркавалі ў КДБ, бо я вельмі добра страляў і падцягваўся.

На сёмы дзень маёй працы да нас дайшла інфармацыя, што апазіцыя мае нейкія новыя значкі і налепкі, якіх яшчэ няма ў нашым музеі. Акрамя гэтага Сяргей Міхалок, што жыве цяпер на Гандурасе, са спецслужбамі якога мы, на жаль, не маем дамоўленасцяў, нейкім неверагодным чынам закінуў у нашу краіну стос кружэлак з нейкімі надзвычай абразлівымі песнямі, што сёння актыўна развучвае апазіцыя. Мы атрымалі заданне канфіскаваць некалькі экзэмпляраў новых значкаў і налепак для музея, знішчыць кампакт-дыскі з песнямі Міхалка, а за кампанію самога спевака і ўсіх, хто паспеў развучыць ягоныя песні. Каб справакаваць апазіцыю на актыўныя дзеянні, мы вырашылі зладзіць Дзень горада.

Святкаванне ішло як заўсёды, мы запусцілі ў неба колькі чырвона-зялёных дырыжабляў, паветраных шароў і змеяў. У паветра паднялася сельскагаспадарчая авіяцыя і пачала паліваць горад чырвоным і зялёным дажджом пестыцыдаў. Па галоўным праспекце, якому нарэшце вярнулі аўтэнтычны назоў Гаўпштрассэ, на ружовых камбайнах ехалі трансвестыты, а на блакітных трактарах гомасэксуалісты везлі лесбіянак, што падкідвалі ўгору чырвоныя і зялёныя ружы. З гарадскіх фантанаў замест вады лілося піва “бобров”. Ансамбль “сябры” ладзіў свой традыцыйны open-air ля Палаца рэспублікі. Усім было весела, акрамя яе. Яна ішла па Новамашэраўскім праспекце, пераступаючы цераз п'янтосаў, што з апошніх сіл павыпаўзалі з фантанаў, і ўхілялася ад чырвона-зялёных блазнаў, што прапаноўвалі сцяжкі і “савецкую беларусію”. Яна ішла з боку Новамашэраўскага праспекта і неяк хісталася. Яна спрабавала перакрычаць шматтысячны натоўп і музыку з вялізарных рэпрадуктараў, яна нешта спявала. Я падышоў бліжэй і зразумеў, што гэта песні з новага альбома Міхалка. Памылкі быць не магло – бэнээфаўка.

Я акружыў яе з усіх бакоў, але, пабачыўшы твар, анямеў. Гэта была яна, Алена... Апошні раз я бачыў яе на той злашчаснай карпапартыйнай вечарыне, калі мяне выключалі з партыі. Я яе некалі вельмі кахаў, але ж партыю я кахаў болей. Божухна, Божа, я зусім забыўся пра тое жыццё, я зусім забыўся, дзеля чаго вучыўся ў акадэміі МУС і пайшоў працаваць у КДБ. Зараз... зараз я ёй усё раскажу, яна зразумее, яна дапаможа, яна... яна...

– Але.. – хацеў пачаць я размову, але... але... але атрымаў ад Алены нажом у сэрца, ля якога я некалі насіў значак “за свабоду”, праз які маё жыццё радыкальна змянілася, праз які я тут вось ляжу... у крыві... у чырвонай крыві і зялёных штанах. “Будто кто-то мне в кабацкой драке саданул под сердце финский нож...” – гэта быў яе любімы верш. Яна часцяком чытала яго мне, калі мы заставаліся адныя і ніхто не мог пачуць, як мы размаўляем па-расейску...

Праз некалькі хвілінаў да Алены падышлі людзі ў цывільным, хутка сарвалі з яе ўсе ейныя значкі і нават джынсавую стужку і ўцяклі ў невядомым кірунку. Алена не вытрымала гэткай ганьбы, хутка нанесла сабе два ўдары: ад дыяфрагмы да пупка першы і ад правай да левай рабрыны другі. Яна ляжала ў некалькіх кроках ад мяне... у крыві... у чырвонай крыві і белай сукенцы.

У мяне на воку ячмень, у роце рэжацца зуб мудрасці, гэтай ноччу я амаль не спаў, баяўся прысніць, што памёр у сне, і не прачнуцца. На пары трэба было да паловы на дзявятую, я спазніўся, быў вымушаны сядзець на першай парце і рабіць усё магчымае, каб лектарка не заўважыла, як я сплю з адкрытымі вачыма і пры гэтым яшчэ раблю выгляд, што вяду канспект. У маім жыцці нічога не наладжваецца, ні табе спадчыны ад далёкага малазнаёмага сваяка, ні працы, ні драгдылераў, ні канцоў свету. Карацей, настрой апошнія некалькі дзён (ці гадоў?) ніжэйшы за плінтус. Адзінае, што ў гэтым жыцці радуе, дык гэта мой сябра ровар, сёння мы з ім паехалі катацца, спачатку завіталі “На фантаны”, набылі сабе Янку Апдайка ў нейкай стромнай вокладцы, потым уздоўж Партызанскага праспекта папілілі ў Чыжоўку. Калі я ўжо ўдосталь накатаўся і збіраўся педаліраваць дамоў, заўважыў на праезнай частцы старую ваенную біклагу колеру хакі, спыніўся ля яе, пачаў разглядаць, раптам яна варухнулася, потым з біклагі вылезла галава, потым хвост і чатыры лапы. Калі я нахіліўся, каб падняць дзіўную біклагу, яна пабегла, добра, што я быў на ровары, а тое б уцякла.

Калі я паказаў сваю знаходку Віялеце, яна сказала, што ніякая гэта не біклага, а чарапаха. І сапраўды, чарапаха, зразумеў я, калі прыгледзеўся. Тады я падумаў, Андрэй, чувак, чарапах проста так на вуліцы не знаходзяць, паглядзі, як ты жывеш, так жыць нельга, трэба выпраўляцца, трэба паспець, трэба паспець...

Віялета хоча назваць чарапаху Дружком, але я кажу ёй, што аніводная чарапаха, якая сябе паважае, не адгукнецца на такую нягеглую мянушку. Аніводная чарапаха, пачуўшы “Дружок”, не кінецца на шыю гаспадару, каб вылізаць ягоны твар і тым больш ніколі не прынясе яму тэпці ў зубах. Карацей, гэта нейкая дурацкая мянушка. Тады, можа, Жучка, прапануе Віялета, а што, давай, кажу. Жучка зусім іншая справа, Жучка – гучыць.

А кім будзе ваша чарапаха па веравызнанні, цікавіцца мама. Напэўна, каталічкай, гаворыць Віялета, бо я ж спадчынная каталічка. А што б ты параіў, Галляш, пытаю я. Як IT-спецыяліст, які верыць толькі ва ўсёмагутную навуку і легалізацыю марыхуаны, кажа ён, магу параіць вам занесці жывёліну ў Акадэмію навук, дзе яна спакойна прыме атэізм. Але пры чым тут легалізацыя марыхуаны, пытаю я. А што, ты супраць, здзіўляецца Галляш. Ты ж сам ведаеш, кажу. Ну дык і ўсё, мовіць Галляш.

Калі б у мяне быў чарапаха, я б зрабіла яму абразанне, кажа нам Надзея, калі мы расказваем ёй пра дылему. Хіба гэта магчыма, пытаю я. Тра-та-та, кажа яна, ты не ўяўляеш, на што здольная сучасная хірургія, асабліва за дзвесце баксаў. Але нашая чарапаха – дзяўчынка, Жучка, разумееш. Тады не ведаю, кажа Надзея.

Зрабіце з яе лепей будыстку, сказаў нам Віктар, калі мы зайшлі да яго ў госці, няхай пазнае дзэн і ўсё такое. А што такое дзэн, пытаю я. А хуй яго ведае, мовіць Віктар, давай яшчэ лепей вып'ем. Давай, кажу я. “Дзэн-н-н-н-нь”, звіняць кілішкі.

Зрабіце з чарапахі суп, умешваецца ў гутарку Пятровіч, не, лепей попельніцу, папраўляецца ён пасля таго, як чарапаха насрала яму на далонь...

Не ведаю, кім будзе нашая чарапаха, але веравызнанне, здаецца, не мае асаблівага значэння, бо нахрана ўсе гэтыя пасярэднікі ва ўзаемаадносінах з Богам? Галоўнае, каб з яе вырасла харошая чарапаха, а гэта залежыць ужо толькі ад яе самой і добра збалансаванай дыеты.

У метро я амаль не бываю, а ў верхнім транспарце езджу выключна без талонаў, таму ў кішэнях у мяне заўсёды збіраецца шмат дробязі. Я прыходжу дадому і раскладваю яе ў стосікі: соткі да сотак, дваццаткі да дваццатак, дзясяткі да дзесятак, а потым зноўку ўсё перамешваю. Часам я ўсё ж такі вымушаны карыстацца паслугамі метрапалітэна, тады я бяру ўсю гэту дробязь і купляю на яе жэтоны. Сёння быў менавіта такі дзень. Я прыйшоў на станцыю метро “Магілёўская”, сунуў у акенца касы шэсцьсот рублёў соткамі, шэсцьсот рублёў пяцідзясяткамі і шэсцьсот рублёў дваццаткамі. Касірка пачала нервова лічыць усё гэтае дабро. Недзе на тысяча дзвесце саракавым рублі яна не стрымалася і сказала: “Табе, напэўна, нехта дапамагаў грошы сюды несці”. Гэта не вельмі прыветна з яе боку, гэта проста нейкае хамства, мне не падабаецца, калі да мяне так звяртаюцца, таму я разбіў шкло, схапіў яе за валасы, некалькі разоў гахнуў аб стол і плюнуў у вочы, потым паставіў ракам і адпярдоліў, але, праўда, усё гэта адбылося толькі ў маёй фантазіі. Насамрэч, я проста зло на яе паглядзеў і паслаў на хуй, але зноў жа моўчкі. Потым я дастаў з кішэні маркер і згодна са старой і добрай традыцыяй напісаў на жэтоне тое слова, куды паслаў касірку, але гэтым разам ужо па-сапраўднаму.