– Сулуу болбосо да жрг мээримд болсун, балам.

– Мен чай берейин, алып турууз, – деп Адина Глбахарды кайненесине кармата салды да чай даярдап алып, – Апа, упчу жок эмнеге берем? – деп айласы куруй тшт.

– Мен ылдыйкы йг барып упчусун алып келе калайын, – деп Глпари ордунан турду.

– Жееме мен эле барайын апа, сизди убара кылбай эле.

– зм эле барайын, сен кызыды алып отура бер, балам, – деп сыртка чыга бергенде Азим келип калды.

– Апа, ст алып келдим, аптекадан упчу алып алдым.

– Алдыа кетейин десе, ырас кылган турбайсыбы, ылдыйкы йг барайын деп жаттым эле, – Эне-бала ээрчише ичкери киришти. ч йрл наристеге ст берди эле упчу эмбеген неме кайсактап жатып зорго ичти, негедир какылдап ыйлаган кыз момурап эле калды. Адина менен Азим ортого алып улам бири ала коюп эркелетип ал тн эрмеги бала болду. Тнд ыйлап бир аз эмчек издеген болду, бирок ст берип койсо болпоюп уктап калды. Адина Глбахар кнгнч кийим чечип жатпады, улам туруп ст берет, кургактап жалаяктарын жууп тктйт. Сабира бир басып келген жок, Абдраим з чнч кн келди, бирок баягы какылдап жаагын баспай ыйлаган Глбахардын болпоюп эле Адинанын алдында отурганын крп тагалды.

– Кызыар кыйнаган жокпу? – деди назар сала келинине кайрылып.

– Жок аке, кыйнаган да, ыйлаган да жок, – Адина жылмая жооп кылды.

– нн басчу эмес эле, ушу силерге келгиси келип жаткан го?

– Ошондой, наристе дагы билет, эми Сабира дагы трп алат, биз Глбахарды бербейбиз, – деди Глпари кл, – Биздин кызыбыз болду.

– Мейли, Азимдин баласы дагы менин балам, – Абдраим ордунан турду, – Мен кеттим, ыйлап кыйнадыбы деп келгем.

– Сабира эмчеги толуп кыйналбадыбы?

– Жок, толгон деле жок дейт.

– Капырай, ушунча да мерез аял болот экен да.

– з балага салкын экен, – деген Абдраим чыга жнд, знн кызын колуна алуудан тартынып, эки кнд эле жат боло тшкнн ичи ачышып йн келди.

– Ыйлаптырбы? – деди Сабира.

– Сага эмес Адинага берсе болмок ошол кызды, баргандан бир да жолу ыйлабаптыр, клп отурат келиндин алдында.

– Чоое берсин, акыры биздин балабыз да.

– Эми ошону менин кызым деп кантип айтасы, Адина аны йрлп тш карап жатканын крп ичим ачышып кетти, сенин мерездигиден болду, эми барганда колуа алчу болбо, – деп Абдраим жиндене кетти, – Бала тапкандыкы эмес, баккандыкы дегенди билесиби?

– Болуптур ой, ошолорго эле кут болсун.

– Кут болсун, бир тууганым менен бала чн жаман крншпсм болду, мындай жаман болчу эле.

– Ким жаман кргзмк эле, сен же мен унчукпасам болдубу? – деп Сабира кйснн сзн жактыра бербей ары карады, – Сенин ичи ачышып жатпаса мен ойлогон дагы жокмун.

– Эмне чн трд анан?

– Боюма болсо трбй эмне кылам.

– Болуптур эми, аман-эсен чоое берсин, – Эк те унчукпай калышты.

Кндн-кнг Глбахардын кыял-жоругу чыгып, Азим менен Адина колдорунан тшршпйт, агыча жай тп кз келгенде жрмлп калды, айрыкча «апа-ата» дегендеги кубанычтарын сз менен айтып жеткире албайт эле.

– Кана, кана Гл, апа-апа деп койчу, – деп Адина айтса Азим ага тийишип чычалатып кирет.

– Жо-ок, кызым ата дейт, кана кызым ата деп койчу, – десе наристе аларды кздй талпына «апа-ата», – деп экн кубанычка блп турат, Сабира кээ-кээде келип аларды кргнд: «Байкуштар ай, мейли силерге эле кут болсунчу, дегеле карабайын», – деп ойлоп коет. Бирок келип кетип жатса да назар салбады, абысынынын клн кетпесин дегендей колуна албады. Убакыт учкан куштай сызып бат эле жыл тп кетти. Глбахар басып калды, кплктй кылып кийинтип алып кайда барышса дагы алып алышат. Глпари ичинен тынып: «Капырай, качан боюна болот, жок дегенде бирди трп алса болот эле», – деп тынчсызданып жргнд чындап эле кубанычтуу кабар болду, Адина бир кн Глбахарга тамак жасап бергени жатып кл айнып кускусу келип сыртка жгрп чыкты, аны кргн Глпари адегенде ишенген жок, небересин алып отуруп калды. Ошентип ал тамактын жыты келсе эле кускусу келип зн жаман сезип жргнд ага:

– Балам, тамак-ашты зм эле жасайм, кызыды ала бер, – деп Глпари ички туюмун ачыкка чыгарбады, кокус боюнда жок болсо сууп калбасын деп ойлоду. Арадан эки ай, ч ай ткнд ичи блк этип, Адина ошондо гана боюнда бар экенин билди, кубанычы койнуна батпай кызын кучактап пклп жатты:

– Берекем, ак жолтоюм, менин бир башымды эки кыла турган болду, сен менин бактыма гана трлгнс, ырысым! – деп ыйлап отурган келинин кргн Глпари сырттан кирип келип:

– Кызы экр эркелешип отурасыарбы? – деди да кзндг жашты крп чоочуп кетти, – Ботом, сага эмне болду?

– Апа, сйнч, кызым ак жолтой болду, ббкт болот экен! – Адина кз жашын куюлта кайненесин кучактап калды, – Биз балалуу болобуз, апа!

– Оозуа май айланайын, ак сары башыл айттым, мен сезгеним менен ишенеби-ишенбейби деп айткан жок элем, – Глпари келинин п, Глбахарды колуна алды, – Май ктн кыз болгон тура садагам десе, жакында Сабира дагы кз жарганы турат, зр менен зр кбй бергиле, айланайын.

– Азим кандай кубанаар экен, апа, сиз айтасызбы?

– Ооба садага, ал жамандан сйнч алайын, – Глпари кудудай небересин ктрп эшикте жргн чалына сйнчлп андан кийин Адинага минтти: