Дзяўчына рознымі спосабамі пачала тлумачыць, што тут павінен ісці параход і што трэба пачакаць. Манг прыслухаўся, прыгледзеўся, заматаў галавой, што ніякага парахода няма, і накіраваўся далей. Дзяўчына заспрачалася, раззлавалася, расплакалася, адным словам, адбылася «сямейная сварка».

Манг не ведаў, што рабіць. Зноў спыніліся, пастаялі. Дзяўчына напружана глядзела ва ўсе бакі і, здавалася, чакала, што вось-вось з'явіцца карабель.

Манг сядзеў і чакаў, што будзе далей.

— Ну, як жа тут стаяць? — пачаў тлумачыць ён па-свойму. — Можа, кану белых з'явіцца праз месяц.

Але гэтых слоў яна не магла зразумець. Яна ведала толькі, што гэта ёсць апошняя надзея сустрэць карабель. Калі яны ад'едуць ад гэтага гасцінца, дык, можа, ніколі ўжо не сустрэнуць.

Пачакаў крыху Манг і зноў пасунуўся. Зноў дзяўчына запратэставала.

Манг як толькі мог пачаў тлумачыць і паказваць, што стаяць тут нельга і што яны будуць прыязджаць сюды, каб чакаць параход.

Яна і сама добра ведала, што стаяць тут увесь час немагчыма, але чаплялася за надзею, як тапелец за саломіну. А можа, праз хвіліну з'явіцца параход? А што калі ён пакажацца адразу, як толькі яны ад'едуць адсюль?

Правалаводзіўшыся такім чынам з гадзіну, паехалі ўсё ж такі далей. Яна хацела прыпыніцца дзе-небудзь тут недалёка, але Манг не паслухаўся. Зноў пачаліся крыкі, папрокі, слёзы. Мангу ўсё гэта ўжо абрыдла, і ён спакойна ехаў сабе далей.

Пайшлі знаёмыя вуліцы, дамы, вось і вадаспад пыліцца, вось і «дзядзінец», куды яны калісьці схаваліся ад кіцянят; як і раней, ззяюць снегавыя вяршыні,— усё знаёмыя, мілыя сэрцу вобразы, усё прыгожае, прыемнае, прытульнае, як гэта здаецца кожнаму, хто пасля доўгага расставання прыязджае на радзіму.

А для яго спадарожніцы ўсё гэта здавалася мёртвым, дзікім, непрытульным.

«Куды ён мяне вязе? — з трывогай думала яна. — Вось калі дзікун паказаў свой сапраўдны твар! Вось дзе прыйдзецца мне загінуць!»

А тут акурат натрапілі на цэлую сям'ю такіх самых людзей у чоўне. Убачыўшы Манга ў капітанскім адзенні і з ім белую жанчыну, яны ад здзіўлення так пачалі крычаць ды махаць рукамі, што дзяўчына канчаткова пераканалася, што ёй прыйшоў канец.

Але пасля перагавораў з імі Манг павярнуў налева і паехаў на ўсход, пакінуўшы землякоў з разяўленымі ратамі.

Чым далей ад'язджалі ад акіяна, тым большыя і ніжэйшыя былі астравы. Пачала з'яўляцца трава, дрэвы. Там, далей, на ўсходзе, ёсць і лясы, і лугі, але жыве там моцнае ваяўнічае племя «óна». Гэтыя «óна» — дужы, злы народ; яны здаўна ўжо выпхнулі мірных фуіджы на бясплодныя заходнія скалы і не пускаюць іх назад.

Два дні ехалі на ўсход і на трэці дзень апаўдні ўбачылі два чоўны. Гэта былі Тайдо і Кос. І тут яны размясціліся нядрэнна. Бераг быў невысокі, даступны і лясісты. Пад дрэвамі была пабудавана з галля будка, праўда, нязграбная, але ўсё ж такі будынак.

Уся калонія замітусілася і занепакоілася, калі ўбачыла човен з нейкімі дзіўнымі людзьмі. Нават калі Манг пад'ехаў блізка і гукнуў, яны ўсё яшчэ не маглі даць веры, што гэты чалавек у дзіўным убранні ёсць Манг. Ды яшчэ з ім і незвычайная дзяўчына.

Як бы там ні было, аднак, калі ён зусім пад'ехаў і вылез на бераг, яны пераканаліся, што гэта іхні Манг. З неўразуменнем і нейкай бояззю падышла радня да Манга, увесь час пазіраючы на лодку, дзе сядзела дзяўчына, якая баялася вылезці на бераг.

Пачаліся роспыты, што і як адбылося за гэты час. Манг расказаў пра свае прыгоды, з жалем пачуў пра смерць свайго браціка.

— А навошта табе гэта? — сказаў, нарэшце, бацька, паказваючы на дзяўчыну ў чоўне. — Што ты з ёй будзеш рабіць?

— Не ведаю, — адказаў сын. — Трэба будзе як-небудзь перадаць яе белым.

Стары паківаў галавой.

— Нам самім няма чаго есці, а тут яшчэ з ёю важдайся, — нездаволена сказаў ён.

— А што ж было рабіць? — апраўдваўся сын. — Няўжо ж трэ было даць ёй загінуць або кінуць яе ў мора?

— А хоць бы і так! — адказаў Тайдо. — Што нам да іх?

Кос стаяў побач, скоса пазіраў на прыезджую і, відаць, згаджаўся з Тайдо.

А міс Грэт сядзела ў чоўне і чакала вырашэння свайго лёсу. Яна бачыла, што гутарка ідзе аб ёй, і была ўпэўнена, што нарада ідзе аб тым, якім спосабам яе забіць і з'есці.

«Дык вось дзеля чаго гэты дзікун стараўся выратаваць мяне…» — з прыкрасцю думала яна, пільна сочачы за Мангам. А разам з тым мімаволі з'яўлялася і надзея: а можа, ён не дасць?