Хоць Манг раней і не сустракаўся з імі, але пазнаў іх з бацькавых расказаў, якія ён чуў з маленства. Такімі ён сабе і ўяўляў іх: высокімі, дужымі, суровымі. На бронзавае цела была накінута шырокая накідка, пашытая са шкур гуанака, лісіцы і пацукоў, а побач ляжалі лукі, стрэлы, пікі.

Хоць стаяў дзень, цішыня была незвычайная, бо ў гэтых лясах амаль зусім няма лясных птушак, а таксама жукоў, мух і іншых казюлек, якія так гудуць у нас. Гэта дало Мангу мажлівасць пачуць некалькі слоў з гутаркі людзей. Але зразумець усяго ён не мог, бо ў óна свая, асобная мова. У кожным разе, досыць было таго, што Манг пачуў слова «фуіджы» і ўбачыў некалькі злосных рухаў у бок берага. Значыцца, гаворка ішла аб іх і не абяцала нічога добрага.

Раптам ззаду ад Манга пачуўся шолах, трэск, тупат. Манг азірнуўся і ўбачыў гуанака. Ен належыць да той самай пароды, што і альпага, але адрозніваецца кароткай поўсцю, даўгой тонкай шыяй, даўгой рассечанай верхняй губой і вялікімі вушамі.

Гэты шум таксама пачулі і óна. Яны схапілі сваю зброю і ціхенька папаўзлі… прама на Манга.

Манг абамлеў. Уцякаць было дарэмна: яны ўсё роўна дагоняць яго. Хавацца было позна: самы нязначны рух выкрые яго. Адным словам, гэты пракляты гуанака загубіў яго.

А óна тым часам набліжаліся. Ляжаць на месцы і чакаць, пакуль на яго натрапяць, было немагчыма, і Манг як мага цішэй пасунуўся ўбок. Гуанака між тым быў зусім блізка ад яго. Убачыўшы чалавека, жывёла спалохалася і кінулася ў другі бок. Гэта і выратавала Манга.

Уся ўвага óна накіравалася на жывёлу. Яны кінуліся за ёй, а праз некаторы час, убачыўшы, што гнацца дарэмна, вярнуліся назад. А Манг тым часам пастараўся борздзенька знікнуць.

Далучыўшыся да сваіх, ён зараз жа павёў іх дадому.

Але там нікога не было: ні бацькоў, ні белай дзяўчыны. Не хапала і аднаго чоўна. Значыцца, яны на ім паехалі. Але куды? Чаму?

— Можа, тут ужо былі гэтыя óна? — з жахам сказала маці.

— Не, — супакоіў Манг, — тады ўсё было б забрана і разбурана, а цяпер, бачыш, нават кану засталіся. Бяда толькі ў тым, што часу нельга марнаваць. Ці хутка яны вернуцца?

Кожную мінуту можна было чакаць ворагаў. Жанчыны пачалі ўжо зносіць рэчы ў пакінутыя два чоўны.

Нарэшце з-за заварота паказаўся човен, але ў ім сядзелі толькі Тайдо і Кос.

Манг пачаў трывожыцца. Што магло здарыцца з дзяўчынай? Дзе яна?

— Хутчэй! Хутчэй! — крычалі з берага жанчыны. — óна! óна!

Гэтыя словы ўстрывожылі мужчын. Пад'ехаўшы, яны зараз жа пачалі пытаць, у чым справа, але Манг замест адказу запытаў, дзе дзяўчына.

— Не ведаем, — адказалі яны. — А дзе і колькі óна вы бачылі?

— Чатыры чалавекі, на адлегласці дзвюх гадзін, — казаў Манг. — А дзе была Белая Птушка, калі вы паехалі?

— Мы яе тут пакінулі,— сказалі мужчыны. — Ці не заўважыў ты, якія намеры яны маюць?

— Відаць, варожыя, бо грозна казалі слова «фуіджы», — адказаў Манг. — Можа, бачылі вы, у які бок яна пайшла?

— А на якое ліха яна нам здалася! — крыкнуў раззлаваны Тайдо. — Тут для нас больш сур'ёзная справа: тут усім нам пагражае небяспека. Гэтыя паганыя óна спрадвеку занялі найлепшыя месцы і сцерагуць іх, як каршуны, нават і тады, калі і самім ім не патрэбны. Каб мы былі разумнейшыя ды сабраліся ўсе разам…

— Ну, не храбрыся, Тайдо, — перабіў Кос. — Калі яшчэ гэта будзе, а пакуль што нам самім трэба хутчэй ехаць.

— А я не паеду, — абвясціў Манг.

— Што! — вылупіў вочы бацька. — Чаму? Што ты тут будзеш рабіць?

— Шукаць Белую Птушку, — спакойна адказаў Манг.

— Дурны! Што ты адзін зробіш? Цябе óна заб'юць!

— Аднаму яшчэ лепш. Я схаваю кану ў гушчары, а сам буду чакаць, пакуль яна прыйдзе, а калі не прыйдзе, знайду яе.

Тайдо і Кос зірнулі адзін на другога і паціснулі плячыма.

— Ды навошта яна табе? — зноў сказаў Тайдо.

— Я яе выратаваў ад смерці і абяцаў адвезці да белых. Шкада будзе, калі яна загіне ў апошнюю хвіліну. Нядобра будзе так пакінуць яе, нават не паспрабаваўшы выратаваць.

— А можа, яна наўмысля ўцякла ад нас? — сказаў Кос.

— Гэтага не можа быць, — упэўнена адказаў Манг. — Белая Птушка занадта слабая і далікатная для такой справы.

Трэба дадаць, што Манг шкадаваў сваю «птушку», як дзіцяня шкадуе сваю ляльку ці іншую прыгожую цацку. Рэч была такая рэдкая, прыгожая і цікавая ў іх жыцці, што задарма губляць яе было шкада. А калі прыняць пад увагу, што праз яе ён спадзяваўся ўвайсці ў зносіны з белымі, дык тады ўжо зусім варта было рызыкнуць.

Тым часам зборы ў дарогу былі скончаны. А Манг пачаў цягнуць сваю кану на бераг.