— Што здарылася? — падскакаўшы, запыталася панна і гэтак рэзка спыніла каня, што той узняўся на дыбкі.— Пан Скарлоцы, вы, я бачу, зноў за сваё! Што за бестактоўнасць!.. Вы перапалохалі ўсіх нашых гасцей! Але вам і гэтага мала! Цяпер не спадабаўся пан Вальдэмар!.. Ну годзе! Яго я крыўдзіць не дазволю! У сваім маёнтку вы можаце ўчыняць якія хочаце скандалы! Але тут!.. Я забараняю вам чапляцца да нашага госця!

Па ўсім было відаць, што Скарлоцы перад паннаю страчваў сваю сілу. Прысаромлены, італьянчык умомант перамяніўся: бездапаможная ўсмешка перакрывіла яго твар. Мабыць, адчуўшы, што занадта перастараўся, ён паспяшаўся знікнуць. Сцебануўшы свайго скакуна, ён паімчаўся" наперад, пакідаючы за сабою клубы пылу.

Да тых, што адсталі, пад'ехалі Шадурскі і Сліва.

— Што здарылася? — запытаўся Шадурскі.

Тата, гэта нельга цярпець! Пана Скарлоцы проста немагчыма выправіць! — Голас у панны дрыжаў.

— Ну-ну, дачка, супакойся, — здагадаўшыся ў чым справа, адказаў ёй Шадурскі.— Хіба ты не ведаеш пана Скарлоцы? Ён калючы, як дзікабраз.

— Мне боязна за нашага новага госця. Пан Скарлоцы пазавіхаўся ўжо і тут.

Шадурскі незычліва паківаў галавою. Потым, паказаўшы ў бок толькі што зніклага вершніка, звярнуўся да хлопца:

— Гэта дзівак. Даруйце яму, пан Вальдэмар. Ён проста страшэнна закаханы ў маю дачку. Будзьце вышэй за прычэпкі звычайнага раўніўца.

— Здзіўляюся, як ён яшчэ па зямлі ходзіць пры такім характары. — Да Бокі пачало вяртацца супакаенне.

— Ён чатырнаццаць разоў выклікаў мяне на двубой, — прызнаўся Сліва.

— І вы не правучылі яго? — усклікнуў хлопец.

— Ды не, я проста ігнараваў ягоныя выклікі,— шчыра прызнаўся таўсмач. — Жыццё — цудоўная рэч, пагадзіцеся!

— Сорамна, пан Сліва, — адазвалася на гэтыя словы панна Яніна, — вы кожны раз проста баяліся.

— А я лічу, што пан Сліва рабіў як трэба, як разумны чалавек, — разважыў Шадурскі.— Раю і вам, пан Вальдэмар, не рэагаваць на наскокі нашага задзіракі. Яго гарачка гэтак жа хутка мінаецца, як… выкіпае малако.

— Твая літасць, тата, бязмежная, — усё яшчэ злавалася панна. — Пан Скарлоцы — нахаба. І яго даўно трэба было правучыць. Проста сярод нашых суседзяў не знайшлося пакуль што аніводнага сапраўды смелага пана. — Яна нечакана звярнулася да Бокі: — Што ён вам сказаў? Ён пагражаў?

Нашаму герою прыемна было адчуваць турботы гэтых людзей. Ды найбольш прывабнаю была для яго ўвага самой панны. Яму захацелася сказаць ёй што-небудзь ласкавае.

— Ды не, — адказаў ён, — да пагрозы не дайшло. Дзякуй, што паспелі. Здаецца, ён напраўду прыраўнаваў мяне да вас. Гэта было так неспадзявана. Ён накінуўся, як тыгр з пасткі.

— Значыць, у яго былі для гэтага падставы? — не адступала, пыталася панна.

Тут Бока зразумеў, што павінен сказаць праўду, бо можа засмуціць маленькую панну.

— Не ўтаю, — адказаў ён, — я цікаваў за вамі. Зводдаль.

Ён сказаў якраз тое, што і павінен быў сказаць у гэтым выпадку сапраўдны джэнтльмен. Твар у панны зачырванеўся. Колькі імгненняў яны моўчкі глядзелі адзін аднаму ў вочы. Голас Шадурскага прымусіў іх вярнуцца да рэальнасці.

— Нават калі б вы любаваліся адною красою прыроды, — заўважыў гаспадар Асвеі,— ён усё роўна прыраўнаваў бы. У вас, пан Вальдэмар, ёсць адна перавага перад ім: вы малады… Ужо некалькі гадоў ён заляцаецца да маёй дачкі. Але яго залёты не даюць ёй пакуль што анічога, апрача пакутаў.

— Я шкадую галоўным чынам аб тым, што ён адпудзіў ад нас багата добрых сяброў,— засмучана адклікнулася панна.

— Ён добры чалавек, проста гарачы, — заступіўся за Скарлоцы пан Сліва.

— Ён дурань, — упэўнена абвясціла панна.

— Проста недарэка італьянчык, — спрабуючы перавесці ўсё на жарт і падбадзёрыць сяброў, заключыў Шадурскі. Ён раптам папрасіў дачку: — Каб не было канфліктаў, з гэтай хвіліны трымайся бліжэй да пана Вальдэмара. Пабудзь яго анёлам.

Гэтая прапанова ўзрадавала маленькую панну, — яе вочы ўспыхнулі, а на вуснах заззяла ўсмешка…

— Ці чулі? — звярнулася да нашага героя маленькая панна, калі яе бацька і пан Сліва ад'ехаліся. — З гэтай хвіліны я з вамі неразлучная, адным словам, ваш анёлак.

Хлопец не запярэчыў. А калі папраўдзе, то ён быў рады. Дзіўна, але побач з паннаю Янінаю ён адчуваў сябе больш упэўнена.

Яны прышпорылі коней і паехалі далей.

Падзеі да гэтага часу разгортваліся так, што Боку не ўдавалася спакойна памаракаваць: а што ж гэта з ім адбылося? Цяпер вось ён задумаўся. Здаецца, яму нічога не заставалася, як паверыць у тое, што ён нейкім цудам перасяліўся ў двухсотгадовую даўніну. Праўда, паверыць у гэта было не так і проста. На пачатак трэба было супакоіцца, пазбыцца асляпляльнага здзіўлення ад усяго таго, што ён бачыў і чуў. Мо таму ласкавыя словы панны набывалі для яго асаблівы сэнс.