Алесь Аркуш
Шрифт:
Проста... проста горад сьпіць
Я ня ведаю ў твар
Пацука майго ўтрыманьня,
Нечым бавіцца да раньня,
Дзесь паскудзіць тратуар.
За мой кошт жыве, зладзюга,
Як за добрай, ветлай цёткай.
У маім двары калюга –
Я хаваю ў ёй улёткі.
Пах стамлёнага мэталю –
Гарадзкога поту пах.
Зноў загадана вакзалу:
Начаваць па пашпартах.
Ліхтароў сьляпыя вочы,
Шэры воблак, белы дым –
Я ня буду маладым.
Чулі, браце, - не прароча.
Толькі ветах, толькі ветах,
Пазнаю яго па твары,
Ходзіць над усім у кедах
І склікае да пажару.
Ды яго ніхто ня чуе:
За чыгункай горад сьпіць, -
Да дзяньніцы не будзіць.
Мякка скачуць пацукі –
Шум рабіць ім не з рукі.
Маюць блазнавую рацыю:
Ўсе з падковамі – на працу.
А на дне маёй калюгі
Ціха, брудна, ды ня тленна,
Першы промень ад пажару
Ёй памножыцца імгненна.
Ну а сёньня – ноч і горад,
Пацы мякка, мякка скачуць.
Пад падушкай – кволы сорам,
На падушцы – жах, няйначай.
Паспрабуй ад ложка збочыць!
Людзі дрыхнуць без аддышкі,
Іх заплюшчаныя вочы –
Пройгрышы ігры на лыжках.
За чыгункай горад сьпіць, -
Да дзяньніцы не будзіць.
Завітаюць раптам госьці:
Не чутно палёнай поўсьці.
НА ДАХАХ
На дахах жыцьцё для пустэльнікаў
І — традыцыйна — катоў.
Як мала самоты ўдзельнікаў,
А сьведамых — пагатоў!
На дахах спачыну ня ведаюць
Вятрыска залева і сьнег.
Затое ня трызьняць камбедамі,
Затое маўчыць нампацех.
На даху спакоем нязмушаным
Самота душу ахіне...
Узьнімешся — неба парушана,
І вусьцішна, як на вайне.
* * *
Ні штандараў нідзе, ні харугваў,
Не пазнаць: дзе каханьне, дзе жарт.
Аднастайная, доўгая пуга
Выпрабоўвая сьпіны на гарт.
МІТЫНГ
Заўтра ў краме будзе мяса:
Заўтра мітынг на дварэ.
Дэкляруе з ранку Таса:
МУС у правільным карэ.
На маёй ціхмянай працы
Па-старэчы столь дрыжыць.
Ёсьць такая ў сьвеце нацыя:
Абы жыць.
Мружаць вочы сьветлафоры,
Ім загадана “блюсьці”,
Шэф-пажарнік не ў гуморы –
Дэмакратам быў калісьці.
Трэ спытаць у “рукаводства”:
Не задзейнічаны як
клюб сабакаводства?
А на клюмбах кветкі-ружы
Толькі-толькі расьцвілі
І таму глядзяць варожа:
Супакоюцца калі?
Людзі ўспомнілі свой голас,