Голас мужны, паспаліты,

Выйдуць поруч, як ніколі,

Хто жывы і хто забіты.

Дагарыць сьвятая сьвечка –

Значыць, заўтра надыйшло.

Падціскае хвост авечка –

У крамах мяса не было.

МАРШРУТ №2

Аўтобус – на ланцугу маршрута.

На пляцы – елка экспанатам.

Вяртаюцца студэнты з інстытута

І пацяшаюць жартамі мулатаў.

Аўтобуса кіроўца бачыць елку

Разы чатыры за працоўную гадзіну.

Крычыць дзятва замест “вавёркі” –

“белка”:

Разгойдвае свавольніца галіну.

Аўтобус не сьпяшаецца нікуды.

Люд на супынку лае аўтабазу.

Хаўрус жаночы да вітрын прыкуты, -

А дабрабыт жахаецца дурнога “зглазу”.

Аўтобусу наканавана лёсам

Трываць пляўкі, абразы, штурханіну.

Кіроўцу мрояцца бананы і какосы,

А рукі не губляюць каляіну.

СОЦАРТ

За мной Соцарт па сьледзе ходзіць,

Вярбоўшчык дзёрзкага натхненьня.

Якое марыць аб пашане, аб славе

Зь літары вялікай.

Вярбоўшчык, як лісьлівы мніх, -

Ён абяцае, абяцае, ён ведае, куды цаляе,

Ён ас, ён майстар спраў такіх.

У палоне слоіка ягоным

Жаданьні-мятлікі карысьці

Згубілі свой абсяг самохаць,

Яны шчыруюць, б’юць крыламі,

Іх справа – як уяўны стогн.

Натхненьне гвалтам абудзілі

Ў палоне слоіка ягоным,

Дзе ёсьць адзінае жаданьне –

Жыць.

І пішуцца радкі, як хвалі,

Што вецер з акіянам спарадзілі, -

На кожным моры хвалі мусяць быць.

Соцарт і ты мяне прымусіў

Сьпяваць у хоры мятлікаў-ахвяраў.

І я сьпяваў – як служка тваіх дзей.

Падмануты тваёю блешней-словам

Два месяцы і дзень з паловай

Я выштукоўваў верш, які спаліў пазьней.

Я сёньня вольны, я з табой на роўных,

Цяпер ты толькі зьява – хмара і вагонь.

У мітусьлівым навакольным руху броўнскім

Пэгас мой птушка, а ня конь.

СПРОБА ІДЭНТЫФІКАЦЫІ

Хто ты, дзіўнае стварэньне,

зноў ідзеш за мной па сьледзе,

у даведніку нямашака

тлумачэньня тваёй сутнасьці.

Ты жывеш сваёй адсутнасьцю,

пьеш адсутную гарбату,

еш умоўныя варэнікі,

сьпіш умоўныя гадзіны,

як скаціна,

што ня значыцца ў калгасе,

і нічыйная уласнасьць, —

проста ходзіць па папасе,

і яшчэ не адбылася.

Зразумець цябе імнуся,

вывучаю, як француза,

як нянаскае здарэньне

(бо у нас ты не сустрэнеш

без гаспадара скаціны).

Кпінай

з’імітую правакацыю,

спробу ідэнтыфікацыі.

Замкнёная прастора

МОЙ ПАКОЙ

У пакоі, як на складзе,

Ёсьць адметнае бязладзьдзе.