Паміж лапаў была ўшытая маленечкая, ледзь заўважная бірка. Там было напісана на некалькіх невядомых мовах, у тым ліку радок вязьзю, падобнай да арабскай, і радок герогліфамі. Краіны вытворчасьці не было.

— А што гэта ўмее рабіць, тое самае, што і ўсе? Я падарунак шукаю арыгінальны.

— Мне не дакладвалі.

— Што ж ты прадаеш? — абурыўся я.

— Прадаю тое, што даюць, — нечакана пакрыўдзілася прадавачка, — і наагул — я тут на падменцы. Я абуткам гандлюю.

— Нібыта прыгожае, глядзіцца нічога так, — працягнуў я, не зьвяртаючы ўвагі на няветлівы тон, — і колер пасуе. У Гендоса сьцены салатавыя.

Прадавачка падкрэсьліла пазногцем радок у нататніку.

— Діе Кротэ, — прачытаў я лацінскія літары. — Крот, ці што? Ня ведаю, на якой гэта мове.

Яна забрала нататнік, перагарнула пару старонак, пасьля ўзяла гэта і націснула на патыліцы. Нешта пстрыкнула, і адкрылася панэль кіраваньня. Я прыўзьняўся на дыбачкі, яна пабачыла, павярнула так, каб мне было відаць.

— А пашпарт ёсьць?

— Можа, ва ўпакоўцы ляжыць…

— О, упакоўка ёсьць? Хачу.

Яна пайшла за стэлаж і вярнулася з кардоннай скрынкай.

— Не, — я паглядзеў на ўпакоўку. Там было намалявана, што больш за тры скрынкі адна на адну ставіць нельга, — гэта не інструкцыя. Але мне падабаецца. Прыгожая. І салідна глядзецца будзе.

— Гаспадару патэлефаную, вы зь ім пагаварыце.

Яна дастала тэлефон і набрала нумар. Пару разоў лінія зьлятала, яна крывілася, нэрвова ціснула на кнопкі, урэшце, злучылася.

— Добры дзень яшчэ раз. Гэта зноў я. Тут, — яна паглядзела на мяне, — чалавек цікавіцца гэтым, як яго… Хай ён сам скажа, — і працягнула слухаўку.

— Мяне Жэня завуць, — сказаў я тэлефону.

— Вельмі прыемна, — пачулася скрозь трэск. — Будзеце браць — дам вялікую зьніжку.

— А як гэта працуе?

— Папярэднія гаспадары, на жаль, таго… Кантрольная закупка, сустрэчная праверка… самі разумееце. Няма зь імі сувязі. Але вы не хвалюйцеся, там дзьве кнопкі ёсьць: ружовая і блакітная.

— Ваша чалавек кажа, што ў гэтага канчаецца тэрмін захаваньня.

— Прадавачка новенькая. А гэта вечнае. Пажыцьцёвая гарантыя. Але тэрмін захаваньня на складзе канчаецца. Будзеце браць?

— А ад сеткі ці на батарэйках?

— Там пераключальнік мусіць быць.

— Хай уключыць. Хачу паглядзець у рабоце.

— Дайце ёй слухаўку.

Прадавачка ўзяла тэлефон.

— Ага, — сказала яна, — тока хай ён сам.

Яна засунула тэлефон у кішэню і пахмурна ўтаропілася ў мяне.

— Што? — спытаўся я.

— Дык я ўключаю?

Яна адышла на крок, пстрыкнула тумблерам і зараз жа адхапіла руку. Нічога не адбылося. Гэта засталося нерухомым. Мы пару хвілінаў глядзелі на гэта і адно на аднаго.

— Можа, яшчэ не нагрэлася, — няўпэўнена сказала прадавачка. Зашамацелі старонкі нататніка. — Паперку дома пакінула. Назву лекаў запісвала і вырвала.

Яна закаціла вочы да неба, заварушыла вуснамі, успамінаючы.

— Трэба рабіць тое, што і звычайна, — яна зьлёгку падштурхнула гэта ў мой бок, — вы ж хацелі паглядзець у рабоце?

Я кіўнуў, глыбока ўздыхнуў, пацалаваў гэта ў вусны і адступіў на крок. Зноў нічога не адбылося.

— Не працуе, — засмуціўся я, — напэўна, я пайду.

— Павінна працаваць, — сказала прадавачка. Яна хутка падскочыла, націснула на кнопку на панэлі і заняла ранейшую пазыцыю.

— Усё ж не працуе. Шкада.

— Павінна працаваць. Вы яе яшчэ раз… Я тады кнопку не націснула, — яна зноў зьлёгку падсунула гэта да мяне.

— Мне, у прынцыпе, не шкада, — я нахіліўся і зноў пацалаваў гэта ў вусны.

Адразу стала ясна, што атрымалася. Гэта ледзь заўважна завібравала, загуло, заміргалі лямпы асьвятленьня ў пакоі, аднекуль паваліў дым. Я замахаў даланёю перад носам. Пачулася шыпеньне, нешта гучна ляснула.

— Das ist fantastisch, — сказаў мужык. Ён быў апрануты ў скураны чорны камбінэзон на голае мускулістае цела, боты і фуражку. У правай руцэ трымаў бізун.

— О! — узрадавалася прадавачка.

Я паглядзеў на кукарду, і мне стала ніякавата.