Нарэшце нешта прыгадалася. Нехта падае, і ён хапае бутэльку са стойкі. Стоп. Значыць, быў бар. Ён заплюшчыў вочы і паспрабаваў больш выразна пракруціць у памяці той момант. Але, апрача зялёнай бутэлькі, нічога не зьявілася. Нават твар чэла, якому ўрэзаў, некуды сплыў.

— Іваныч, — сказаў ён уголас, быццам спрабуючы голас на смак. Гук аказаўся зусім хрыплым і таксама не спадабаўся. Ён набраў у лёгкія больш паветра і тут жа закашляўся. Зрабіў яшчэ адну спробу.

— Іваныч!

Ён спалохаўся, уцягнуў галаву ў плечы, азірнуўся, але нікога навокал не было, калі не лічыць машын на шашы. Чортаў плот не зьбіраўся канчацца. Ён зь цяжкасьцю ўзьняўся на насып, стаў на ўзбочыне і пачаў галасаваць. Ну хоць бы адна сука… Праз паўгадзіны адчуў патрэбу адліць і зноў спусьціўся. Захацелся піць, курыць, пачало круціцца ў галаве, і зрабілася млосна. Больш паднімацца да шашы ён ня стаў і пайшоў па сьцежцы.

А Іваныч, можа быць, зусім не імя, а прозьвішча. Або наагул імя па бацьку. Тады што?

— Сонька мяне не кахае. Тэл. 3964745193, — ён выцягнуў чарговую запіску і нечакана адчуў, што ў кішэні нешта ёсьць. Пашпарт, ёлы-палы! Са старонкі глядзеў пахмурны, засяроджаны твар. Тыповы даўн. Сарабан Віктар Іванавіч, прапісаны ў Менску. І дзеці ёсьць. Дачка і сын. Некалькі візаў. Літва, Турцыя, Польшча. Ён яшчэ раз зірнуў на фатаграфію. Значыць, Віктар Іванавіч. Прыемна пазнаёміцца. Бэ-э-э… А каторая гадзіна.

У паветры адчуваўся агідны прысмак вельмі хімічнага. Ён прыгадаў дачку.

— Нясмачна пахне, тата, — сказала яна і адвярнулася. Яны ішлі па парку. — Чаму ад дзядзі нясмачна пахне?

— Дзядзя — бомж.

— Гэта такая праца?

Плынь машын на шашы не спынялася ні на хвіліну. З рыкам праляталі вялізныя фуры, гружаныя легкавымі аўтамабілямі.

— А як дачку завуць? — сказаў ён уголас.

Памяць зноў прачынілася:

— Так, Леначка. Бомж — гэта такая праца.

— А ён ня можа працаваць дыстрыбутарам, каб ад яго ня пахла?

Ён зрабіў некалькі крокаў да наступнай запіскі.

«Патэлефануй. Тэл 975-414».

Неба было зацягнута шэрай смугою, скрозь якую ледзь прасьвечвала сонца. Хімічны прысмак у паветры ўзмацняўся. У роце гарчыла. Сэрца забілася, лоб пакрыўся потам, ён ішоў даволі хутка, часам спатыкаючыся і лаючыся ў адказ на няроўнасьці сьцежкі. Зь цяжкасьцю пераваліўшы праз пагорак, спыніўся, схапіўся за левы бок і пачаў лавіць ротам паветра.

Плот выгнуўся, і наперадзе паказалася Слова. Яно пачыналася праз мэтраў пяцьдзясят. Ён адразу прыгадаў пойла са зьмяёй і тлустымі герогліфамі на этыкетцы, такімі самымі чорнымі, як і Слова. Жаўтлявую цягучую вадкасьць залівалі ў талерку, поўную яркіх фруктаў, падпальвалі і празь нейкі час разьлівалі па піялах. Яшчэ ён выразна прыгадаў твар таго хлопца, які прыйшоў на стрэлку.

— Віктар, — назваўся ён. А перамоўнік замест прывітаньня адразу заявіў, што праблему можна вырашыць двума спосабамі — сумленна або напалам.

— Што такое «сумленна»?

— Калі рызыкі ўсе твае.

— Значыць, кідок?

У хлопца крыху прыўзьняліся бровы:

— А напалам?

У бары былі яшчэ дзьве гарылы, якія ў далёкім канцы рабілі выгляд, што захоплена размаўляюць. Віктар урэзаў перамоўніку ў лоб. Двое ўскочылі. Хлопец яшчэ не пасьпеў асесьці, як зялёная бутэлька разьбілася аб ягоную галаву. Віктару заламалі рукі. Ён зарыпеў зубамі ад болю, брыкнуў нагой і трапіў. Хватка аслабла, кінуўся на падлогу і выхапіў гранату.

— Ну, сукі, — ён часта дыхаў, пераводзячы позірк з адной гарылы на другую. Яны спыніліся. На іх тварах зьявіліся прыкметы чалавечых эмоцыяў. З-за стойкі вызірнула бармэнка і адразу зьнікла.

— Граната не сапраўдная, — сказаў адзін.

Яны зрабілі маленькі крок насустрач.

— У пекле овэрдрафтаў ня будзе, — Віктар зрабіў выгляд, што вырывае кольца. Гарылы адступілі.

— Ня будзе, — паўтарыў ён дзеля большай пераканаўчасьці і ўстаў, не выпускаючы лімонку з рук. Гарылы ўважліва сачылі за ягонымі рухамі. Ён тыцнуў нагой перамоўніка. Той застагнаў. Ён павольна адступаў, трымаючы гранату за кольца.

— Добра, — сказала адна з гарылаў, выцягнуўшы наперад далоні. — Супакойся.

Яны ўзяліся паднімаць перамоўніка. Той мыкаў. Віктар паказаў на крэсла, яны пасадзілі яго, плюхнулі ў твар вадою і ўсталі па баках. Ён зрабіў знак, каб адышлі.

— Вунь туды. Да сьценачкі.

Віктар яшчэ раз азірнуўся. Канца й краю няма гэтаму плоту. «А Бога няма!» было напісана на чарговым шматку, прылепленым да дошкі празрыстым скотчам. Ён паспрабаваў запомніць нумар, запісаны буйнымі лічбамі, некалькі разоў паўтарыў яго ўголас, зразумеў, што няма сэнсу, і сунуў запіску ў кішэню. Зрабіў некалькі крокаў і апынуўся проста перад Словам. Яно зараз жа адбілася ўнутры сьценак чэрапа, націснула на ледзь заўважны рычажок, і нешта ўстала на свае месцы.