— Давай, здзіві нас!

— Квартал, які мы прапануем, будзе называцца “Дружба народаў”. У ім мы ўзвядзем некалькі будынкаў у традыцыях дойлідства розных краін і кантынентаў – як сацлагеру, гэтак і капіталістычнага свету. Пра капіталістычныя мы доўга мелі сумневы, але потым падумалі, што таварышы з абкама супраць не будуць.

Архітэктар разгарнуў першы вялікі ліст з намаляванай развёрткай вуліцы з рознакаляровымі дамкамі:

— Восем пяціпавярховых дамоў будуць у стылі рускага народнага дойлідства. Такія сабе маскоўскія купецкія асабнякі, толькі большых памераў.

— Вы што гэта, купецтва адраджаць задумалі? – зарагатаў Васілій Іванавіч.

— Ды што вы, гэта не больш чым архітэктурная алегорыя. Бо ж і купцам дамы будавалі простыя рускія майстры, арыентуючыся на свой прыродны густ, вынаходлівасць ды шматвекавыя традыцыі. Але гэта не ўсё.

Архітэктар згарнуў папярэдні ды дастаў наступны ліст з белымі дамкамі, спаласаванымі карычневай фарбай у геаметрычныя ўзоры:

— Я звязаўся са сваім сакурснікам, які цяпер працуе ў адным з гарадоў ГДР па абмене. Нямецкія таварышы гатовыя дапамагчы з распрацоўкай праектаў у стылі фахверк. Вельмі эфектныя будынкі паўстануць. Таксама пяціпавярховыя. Можна будзе яшчэ і камандзіровачку зладзіць.

Ён разгарнуў трэці ліст.

— Польскія таварышы дапамогуць са шляхецкім рэнесансам. Гэта таксама два будынкі. Будуць яшчэ некалькі дамоў з Палестыны, я праўда не паспеў іх намаляваць – падтрымаем сяброў, якія цяпер змагаюцца з ізраільскай ваеншчынай. Ну і ў мэтах умацавання супрацоўніцтва з буржуазнымі краінамі – адна галандская камяніца. Мяркую, у цэлым выйдзе гарманічна.

Ядвіга Антонаўна захіхікала, незразумела толькі ад зачаравання праектам ці то проста ад нерваў. Васілій Іванавіч узяўся за галаву:

— Вой жа, разумнік ты наш. Пра маскоўскія дамкі – гэта яшчэ куды ні шло. Усё іншае – лухта! Вам вольніцу дай, дык наогул цэркваў з мячэтамі набудуеце ў рамках умацавання сяброўства. Яшчэ і сінагогу ўлепіце, я вас ведаю. Мы тут з адным касцёлам ніяк не разбярэмся. Туфта твая “Дружба народаў”. Ды і не дазволяць яе. Ідзі, праектуй лепш мікрараёны. Нам новую панэльную серыю ўводзіць да канца года. Можа, дарэчы, і цэнтр ёй таксама забудуем. Выгадна падкрэслім перавагі савецкага прамысловага домабудаўніцтва.

— Яшчэ апошняе дазвольце…

— Так-так!

— У сувязі з пастаўленай партыяй задачай паляпшэння ўмоў адпачынку працоўных калектываў, а таксама для стварэння новых зразумелых любому савецкаму грамадзяніну славутых мясцін, хачу прапанаваць праект прынцыпова іншага аб’екта, які не мае аналагаў у свеце.

— Ого!

— Ідэя ў тым, каб у прыгарадзе Нёмана вырыць самую глыбокую ў свеце яміну. Мяне перапаўняе захапленне! Задума вельмі простая: зямлю з ямы будзем высыпаць тут жа. Утворым такім чынам адзін з самых вялікіх штучных пагоркаў. На вяршыні можна стварыць гарналыжную трасу, праклаўшы спуск ад найвышэйшага пункту на самае дно.

— А мо і праўда, – шэф вырашыў падыграць архітэктару. – Прыцягнем да рыцця самыя шырокія масы гараджан. Каб кожны нёманец хаця б па вядзёрку зямлі вычарпаў. Піянеры ў гальштуках, камсамольцы, кіруючае звяно і т.п. Толькі слухайце, даражэнькі, а навошта нам гэта?

— Аб’ект стане не толькі помнікам працоўнай славы Нёмана, але і набудзе значэнне спартовага збудавання, стане ўлюбёным месцам адпачынку. Прыцягнем турыстаў.

— Во ёлупень!

— У найніжэйшай кропцы ямы ўмуруем капсулу з пасланнем нашчадкам. Можна будзе падумаць наконт усталявання на дне пастаяннай “вахты памяці” з піянераў, – не здаваўся архітэктар. Відаць, геніяльнасць задумы поўнасцю паглынула ягоны розум. – Ведаеце, нават калі ў капіталістычных краінах захочуць перасягнуць наш працоўны подзвіг, нёманскія будаўнікі заўсёды паглыбяць яму і адпаведна падсыплюць узгорак!

— Гэта звальненне!

— Але славутыя мясціны? Турысты! Помнік працоўнай славы!

— Пайшоў вон адсюль! Бачыць цябе больш не хачу. Прынамсі сёння.

Архітэктар, нічога не кажучы, хуценька сабраў усе паперы ў ахапак ды выляцеў прэч. Шэф плюнуў.

— Слухайце, а мне дык спадабалася. Прыгожа і чысценька, – пляснула ў далоні Ядвіга Антонаўна.

— Ой, пашкадуйце маё сэрца, – застанаў Васілій Іванавіч.

— Ну яма – гэта мо ён занадта ліха ўзяў. Але квартальчык-та харошы. Вось нарэшце павыкідаем, пазбавімся старога ламачча і пабудуем сапраўдны гістарычны цэнтр. Чэхія там, Галандыя, сталіца Масква – сапраўдная гісторыя! Так бы наш горад пахарашэў. Ммм…

— Гэх, дык а што, таварыш Ядвіга, вы лічыце сапраўднай гісторыяй? Мяне вось цікавіць. Дзе вы праводзіце мяжу паміж гістарычным і негістарычным?

— Васілій Іванавіч, я думаю, што гісторыя – гэта тое, чым ганарацца. Вось Пётр Першы, вось Сувораў – гэта наша гісторыя. А ўсё іншае – ну хто пра тое ведае? Гэта ж мы ў школе не праходзілі. Ой, я нават задумвацца не хачу. Мне план трэба рабіць.

— Так, слушна. Пра ўсё вартае нам сапраўды распавядалі са младых нагцей. Але я нават больш лічу, – ён прыўзняўся ды прыхіліўся да Ядвігі Антонаўны.