Гэты час стаў бядой для нашага краю.

Ішло ХVІІ стагоддзе. Стагоддзе – гэта сто гадоў. З іх толькі сем – мірныя! Астатнія – бясконцая вайна. Беларусь знаходзіцца ў сэрцы Еўропы. А што можа балець больш за сэрца?

... Ужо амаль дваццаць гадоў ідзе вайна. Няма селяніну часу сеяць і збіраць ураджай. У сейбіта рукі да працы цягнуцца. Але поле загінула, збожжа пабіта не ліўнем, выгарэла не ад сонца. Рамеснікі замест мірных прылад працы куюць даспехі, точаць шаблі. Неспакойна ў Беларусі. Адусюль сунуцца захопнікі. Топчуць цяжкія салдацкія боты нашыя палі. Ізноў, як у час Грунвальда, ляцяць вершнікі з лазовымі вянкамі:

– Да зброі! Маскоўцы ідуць з усходу!

– З поўначы шведскі кароль вядзе войска!

– На поўдні – украінскія казакі атрады сабралі. Да зброі!

“Затапілі” заваёўнікі наш край. І не вадзіцаю, а крывёю! Дваццаць гадоў – вайна! І няма ёй канца...

Ляцяць вершнікі да пана Савіцкага. Ён сядзіць у сваім Савіцку (сёння гэта вёска Залуззе Жабінкаўскага раёна). На Берасце маскоўскія ваяводы вядуць незлічоныя палкі. Трэба ўжо ворага пагнаць прэч. Кліча да сябе Савіцкі ўсіх, хто зброю насіць можа:

– Годзе, панове, на печы сядзець! Ужо мячы нашыя ржа паела. Сядлайце коней. Пойдзем Берасце вызваляць!

Пораху мала, куляў мала, але Радзіма ў небяспецы. Рушыў пан Савіцкі са сваім палком на ратунак берасцейцам. Толькі вораг мацнейшы. Разбіты Савіцкі, адступае. Аднак нядоўга радаваліся маскоўскія ваяводы перамозе. Прыйшла берасцейцам новая падмога. Вымушаныя пакінуць Берасце заваёўнікі.

А ліхалецце яшчэ дзесяць гадоў не спыняецца.

Цяжкі след пакінула вайна. Кожны другі беларус у ёй склаў галаву... Горкая даніна!

Людзі пачалі прызвычайвацца, што ніву не трэба засяваць, бо ўраджай захопіць вораг. І дзяцей не трэба гадаваць, бо іх забярэ вайна.

Пакутавалі не толькі людзі, але і замкі – нямыя абаронцы краю. Некалі адважны гетман Ян Хадкевіч, пераможца шведаў і турак, на беразе рэчкі Ведзьма пабудаваў Ляхавіцкі замак – самы моцны ва ўсёй Рэчы Паспалітай.

Магутнае, велічнае было ўмацаванне. У гады “Патопу” не аднойчы спрабавалі яго ўзяць ворагі. Спалілі маскоўцы Камянец, Давыд-Гарадок, Столін, Пінск, а ў Ляхавічы ўвайсці не змаглі. Узняліся абаронцы замка, многія на мурах склалі галовы, але адбілі варожыя атакі.

Гэтак абязлюдзелі нашыя гарады і вёскі. У Кобрыне былі зруйнаваныя трыста хат, насельніцтва Берасця скарацілася напалову...

Ад наступстваў таго жудаснага “Патопу” беларускі народ ужо не акрыяў ніколі. Тым больш, што і ў наступныя стагоддзі нашы продкі больш ваявалі, чым жылі ў міры.

А Ляхавіцкі замак загінуў у Паўночную вайну, якая зноў вынішчыла край.

Рускі цар Пётр І і шведскі кароль Карл ХІІ ваявалі паміж сабою. Іх войскі неаднойчы ўрываліся ў Беларусь і Украіну.

Вось вецер цярушыць стрэхі, пад якімі цяпер жывуць толькі птушкі і пацукі. Няма каму ажывіць вёску. Гарады і храмы сталі крэпасцямі. Хоць і клічуць вайну Паўночнай, а б’ецца швед з рускім на Беларусі…

Пётр прайшоў з войскам па Берасцейшчыне. Прыпыніўся каля Бярозаўскага манастыра, узяў з манахаў даніну, абрабаваў наваколле.

Карл рушыў следам за Пятром, захапіў Ружаны, Ляхавічы, Бярозу, у Берасці пакінуў сваіх ваяроў. Шведскі гаспадар дайшоў да Пінска, дзе ўзняўся на самую высокую вежу і, агледзеўшы бязмежныя прасторы вады, прамовіў:

– Што за прыгажосць навокал! Вось яно, Палескае мора! Вось ён, край свету!

Але памыліўся швед: ніколі Беларусь не была краем свету. У тыя гады яна ўваходзіла ў вялікую дзяржаву Рэч Паспалітую. Кіраваў ёю кароль Аўгуст Моцны, які нездарма меў такую мянушку: голымі рукамі гнуў і ламаў медзякі! А краіну трымаць у руках не мог. Бо жыў часцей у роднай Германіі, чым у Беларусі ці Польшчы. Усё марыў падзяліць іх на часткі. Баяўся Аўгуст рускага цара, а яшчэ болей – шведскага караля.

Сустрэўся кароль Рэчы Паспалітай у Бярозе з Пятром, пачаў прасіць дапамагчы ваяваваць супраць Карла, а за гэта частку сваёй дзяржавы паабяцаў…

Больш за два стагоддзі існавала дзяржава Рэч Паспалітая. Яна складалася з двух частак – Кароны і Княства. Каронай называлі Польшчу, Княствам – Літву-Беларусь. А ўладарыў над імі адзін кароль, якога выбірала шляхта.

Хто толькі не сядаў на трон Рэчы Паспалітай! Француз і венгр, швед ды немец… Аднаго разу, расказвае легенда, шляхціцы доўга паміж сабою не маглі дамовіцца. Кожны хацеў стаць гаспадаром. Цэлы дзень спрачаліся. А ўвечары вырашылі, што да раніцы “каралём” будзе берасцейскі яўрэй.