Шмат вёсак ад Берасця да Пінска, ад Пружанаў да Маларыты аб’ехаў Сапега. Загадаў яму кароль усе вясковыя землі падзяліць на надзелы. Гэтыя надзелы назвалі валокамі. Падзялілі вёску каля Мухаўца на валокі – назвалі Мухаўлокамі. Падзялілі і Давячоравічы. Каралеўскі рэвізор так і пазначыў: “Зямля гэтага сяла памерана і сахой паразганяна на валокі”.

Чым большая вёска, тым больш у ёй валокаў атрымалася. Вось прыехаў Сапега ў сяло Азяты, налічыў ажно 56 валокаў. Ды яшчэ дзве папу азяцкаму пад царкоўныя патрэбы аддалі. Сам святар зямлю, вядома, не абрабляе. Замест яго ў поле сяляне выходзяць. Вялікія Азяты – усім жыхарам нават надзелаў не хапае. Таму месцамі адну валоку трымаюць па два селяніна.

А побач – Старое Сяло. І тут ёсць вяскоўцы багатыя і бедныя. Браты Ахрэмкавічы ажно тры валокі маюць, а тры браты Мішкавічы разам на адным участку сядзяць. Як жыць, калі сям’я вялікая?

Не кожны таксама па-роўнаму плаціць. Ёсць тыя, каго ад падаткаў вызвалілі. Але гэта яшчэ заслужыць трэба. Вось людзі са Збірагаў на княскую службу пайшлі – ім палёгка. А селяніне са Стаўпоў каралю Жыгімонту карлічку гадуюць. Карлічка (ці карліца) – маленькая жанчына, якую кароль трымаў у сваім замку для ўвесяленняў. За яе выхаванне стаўпоўцы вызвалены ад падаткаў.

Аднак большасць сялян з Ляхчыцаў, Арэхава ці Збуража сумленна працавалі на зямлі. Ужо больш за трыста гадоў мінула з таго дня, але перапіс пана Сапегі захаваўся да нашых дзён. З яго і сёння можна даведацца імёны продкаў, уявіць, як яны жылі, чым займаліся.

Ад веку чалавека корміць зямля. Таму яе паважана клічуць карміцелькаю. Шаноўная праца ў земляроба. Ён хлеб вырошчвае – яму за тое пашана. Нездарма “жыта” і “жыць” – словы блізкія, роднасныя. Так было заўсёды. І гэтак заўсёды будзе.

Але што раней расцілі нашыя земляробы? Прыкладна тое самае, што і цяпер: жыта, пшаніцу, ячмень, авёс, грэчку, лён. На сваім падвор’і селянін гадаваў кароў, свіней, авечак. Узорам багацця была гаспадарка, дзе былі коні.

Акрамя земляробства і жывёлагадоўлі, невялікая частка сялян займалася рамёствамі – вырабляла розныя патрэбныя рэчы. Рамеснікі былі вельмі карыснымі людзьмі, сапраўднымі майстрамі. Іх праца цанілася надзвычай высока.

Пра рамеснікаў ведалі далёка за межамі іх вёскі. Куды паехаць, калі каня патрэбна падкаваць ці цвік выкаваць? Вядома – у Якаўчыцы, да Карпа Блажковіча. Ён адзіны на ўсё наваколле каваль – выдатны майстра. А вось трэба зрабіць драўляны посуд для вады і прадуктаў. Цяпер хто дапаможа? Фядзец з Міхалкам. Яны дапамогуць. Лепшыя яны тут бондары.

А ці можна даведацца пра тагачасную моду?

Пытанне нялёгкае, але і на яго можна пашукаць адказ. Апранаўся наш продак хоць і небагата, але за гонар лічыў насіць адзежу простую ды чыстую. (Ты ведаеш, што слова “бялізна” паходзіла ад слова “белы”?) Толькі на вялікія царкоўныя святы вясковец апранаўся ў новую вопратку, калі ішоў у храм.

Можам прыкладна ўявіць, як апранаўся заможны селянін з вёскі Падлессе трыста гадоў назад. Да цела – белая сарочка з ільну, паверх яе – доўгая шэрая світка. (Калі была зіма – яшчэ і кажух). На ногі вясковец нацягваў лапці альбо боты. Галаву пакрывала шапка, а ўлетку – капялюш. Усё гэта каштавала каля 13 злотых. Многа гэта ці мала? Аказваецца, за такі кошт можна было купіць адну карову, ці два пісталеты, ці дзесяць сякер!

А як апраналіся нашыя прыгажуні? Жаночы касцюм меў два галоўныя колеры: белы і чырвоны. Дзяўчаты насілі на галаве лёгкія светлыя хустачкі, замужнія жанчыны – велічныя наміткі. На цела апраналі льняныя сарочкі, аздобленыя вышыўкамі, а таксама шытыя рознакаляровымі ніткамі спадніцы – андаракі. На ножках былі прыгожанькія чаравічкі, але гэта было толькі ў святы. А ў будзень нярэдка хадзілі нават басанож.

Чаравічкі куплялі на кірмашы ў гандляроў ці рамеснікаў. А ўсё астатняе хараство жанчыны рабілі самастойна. Шылі і ткалі доўгімі зімовымі вечарамі. Толькі ціхая народная песня дапамагала ў гэтым занятку.

1. Навошта ваяры з Азятаў прыйшлі да Жыгімонта Аўгуста?

2. Чаму раней казалі: “Што з возу ўпала, тое прапала”?

3. Як звязаны словы ружа і Ружаны?

4. Пра што хацеў даведацца Дзмітрый Сапега ў сялян?

5. Ёсць слова жывёлагадоўля, яно ўзялося ад слоў “жывёла” і “гадаваць”. Паспрабуй назваць галіны жывёлагадоўлі, карыстаючыся назвай пэўных жывёл і словам “гадаваць”.

6. Апішы мужчынскі і жаночы касцюмы. Паспрабуй іх намаляваць.

Ніхто не можа жыць без імені. Ужо ў старажытнасці чалавек прыдумаў імёны не толькі для сябе, але і для сваёй малой радзімы.

Таму ў кожнай вёскі, як у чалавека, ёсць імя. Але адкуль яно бярэцца? А вось адкуль.

Жыў чалавек. Звалі яго Павел. І былі ў яго сыны – Паўлавічы. Пабудаваў Павел з сынамі вёску.