У другім куце месцілася скрыня з адзежаю, абрусамі, ручнікамі, грашыма і ўпрыгожваннямі.

Такой была вясковая хата ў будні, а калі пачыналася свята...

Багатая наша зямля на звычаі. Шмат берасцейцы ведаюць песень, танцаў. А калі песні і танцы больш за ўсё патрэбныя чалавеку? Вядома ж, на святы! А якое самае лепшае свята?

Безумоўна, вяселле! Нездарма словы “вясёлы”, “вясёлка”, “весяліцца” ды “вяселле” – ад аднаго кораня паходзяць. Нельга сумаваць у хаце, дзе ідзе вяселле!

Амаль сто гадоў таму пра адно такое свята ў вёсцы Свішчы на Жабінкаўшчыне расказала мясцовая настаўніца пані Савіцкая. Ад яе мы даведаліся, як раней святкавалі вяселлі.

... Заўважыў Васілёк, што ў Свішчах жыве прыгажуня Ганначка. Запрог ён коней. Разам са сватам узяў хлеб-соль і бутэльку гарэлкі. Па вёсцы пагалоска бяжыць: сваты да Ганны едуць! Спыніліся яны перад Ганначчынай хатай. Зыходзяць, абодва вітаюцца.

– Дзе ж вашая дачка? – пытаецца Васіль у гаспадароў.

– Ганначка! Ганька! – кліча маці. – Да нас Васілька прыехаў.

Але дзяўчына сарамліва хаваецца. Шукаюць яе паўсюль: дзе дзелася? Нарэшце выходзіць Ганна да гасцей, садзяць яе разам з Васілём. Прымае яна падарункі ад свата. Злучае сват рукі маладых. Цяпер яны заручаныя, з гэтага часу яны жаніх і нявеста.

Праз некалькі дзён Васіль і Ганна ідуць у храм на споведзь. Тры дні свяшчэннік у царкве аб’яўляе людзям пра вяселле, якое мае неўзабаве адбыцца.

А Ганначка ўжо схадзіла ў краму. Накупляла там істужак і блёстак. Прыйшлі ўвечары да дзяўчыны незамужнія сяброўкі. Плятуць для Ганулькі вяночак, як карону. А сама нявеста рыхтуе падарункі для мужавай радні. Тчэ паяскі хлопчыкам, шые жаніху тры кашулі.

У вясельную раніцу Ганначка сама апранаецца. Разам з братам, сяброўкай і прыданкай (замужняй жанчынай) на пары коней едзе ў царкву. На галаве ў нявесты – апошні дзявочы вянок.

З Васілём едзе дружко. Хлопцы бяруць з сабою і музыку са скрыпкаю – сапраўднага майстра, які ведае ўсе вясельныя мелодыі.

У царкве святар ускладае на галовы маладых вянцы, чытае за іх малітву, зычыць дабра, шчасця. Цяпер маладыя павенчаныя. Сталі яны перад Богам і людзьмі мужам і жонкай.

Пасля вянца яны едуць у хату да маладой. Бацька і маці выходзяць насустрач, частуюць Васіля з Ганнаю, гавораць:

– Просім, дзеткі, у хату!

Усе ўваходзяць і садзяцца за стол. На абед падаюць боршч, кашу, квашаную капусту, крупнік, якія запіваюць віном ды півам.

Калі абед скончаны, Васіль едзе дахаты. Дома ён бярэ дружко, старасту, маршалка ды сваху. Гэтым гуртам яны зноў едуць да Ганны. Тая сядзіць побач са сваім братам. Васілька дастае з кішэні грошы і “выкупляе” сваю Ганначку. Сядаюць маладыя побач, размаўляюць.

Раптам нейкі неверагодны шум у хаце! Што здарылася? Гэта ўносяць вялікі прыгожы каравай! Духмяны каравай – вясельны гаспадар стала. Калі яго ставяць на стол, сваха з Ганначкінай галавы здымае вянок, надзявае ёй намітку і завівае яе вакол галавы.

Усе госці тым часам кладуць на каравай грошы.

Дружко маладога бярэ нож, рэжа каравай. Кавалкі яго раздаюць гасцям.

Неўзабаве Васілька выводзіць маладую жонку з-за стала. Маршалак і дружкі выносяць на вуліцу скрыні нявесты – яе пасаг. У пасаг, акрамя скрынь, даюць карову, свіней, авечак. (Калі дачка адна, то і ўся гаспадарка пасля смерці бацькоў будзе яе).

Тым часам ужо вечарэе. У Васілёвым доме зачакаліся. Маладых вядуць спаць.

А на другі дзень маці маладой пасылае сем родзічаў з хлебам, мясам, пірагамі, сырам. Гэта апошнія вясельныя падарункі. Пайшла Ганна за мужа. Ён цяпер для яго карміцель. У Васілёвай хаце будзе жыць. Будзе цяпер у бацькоўскім доме госцею.

Звычаі нашага краю даўно цікавілі вучоных. Згадаем тут вядомага даследчыка Юльяна Фаміча Крачкоўскага. Чаму яго зацікавілі палескія мясціны?

Аказваецца, ён нарадзіўся у 1840 годзе ў вёсцы Азяты Жабінкаўскага раёна. Таму Крачкоўскі хацеў як мага больш даведацца пра гісторыю роднай зямлі. Ён збіраў беларускія народныя песні, запісваў ад старых людзей расказы пра мінулае. Вучоны шмат падарожнічаў, ездзіў настаўнічаць нават у далёкі Ташкент, але вярнуўся на радзіму, у Беларусь. Працаваў у школах звыш трыццаці гадоў. Ездзіў настаўнічаць.

Большую частку жыцця Юльян Крачкоўскі прысвяціў Вільні – старажытнай беларускай сталіцы. Ён любіў гэты горад усім сэрцам. Абараняў віленскія помнікі ад разбурэння. Шмат гадоў Крачкоўскі ўзначальваў выданне старажытных дакументаў па гісторыі Беларусі.