— Прачынайцеся, паглядзіце на сонца! — будзіла дзяцей Марыля.

Лявонка зірнуў у акно, у якое зырка свяціла сонца. Паднімалася яно над лініяй далягляду, з боку Камянца, і з ім відавочна нешта адбывалася.

— Бачыце, як іграе?

— А і праўда — пераліваецца! — узрадавалася Тоня.

Яно, здавалася, распадалася на некалькі частак, якія ігралі і пераліваліся — кожная сама па сабе, а потым ізноў збіраліся разам, спалучаліся ў адно вялікае, прамяніста-радаснае кола.

Моладзь прыбіралася ў лепшае адзенне, усе чакалі той пары, калі сонца зойдзе за панскі лес і малочна-мглісты змрок абляжа зямлю, схавае ў сабе і кусты, і хаты, і асобныя дрэвы, і ўсю прускаўскую вуліцу разам з наваколлем. Тады ўгрэтая шчодрым сонцам зямля пачне вяртаць накопленае за дзень цяпло. Хлопцы і дзяўчаты, як звычайна, збяруцца на беразе Плісы, ля мастка, пад вербамі, а там ужо дамовяцца, што рабіць далей.

Дачакаўшыся вечара, Лявонка збольшага перакусіў, накінуў на плечы ясёнку і выйшаў на вуліцу, збіраючыся ісці да мастка, дзе вечарамі сыходзілася моладзь. Тоня, відаць, была ўжо там. Толькі што з свайго канца праз усю Пруску прайшоў Ламакаў Піліпко з гармоняю. Гарманіст з яго слабы, але трохі рыпае. Піліпко — худзенькі, нізенькі расточкам, з-за гармоні яго амаль не відаць, а побач з ім — высокі Гамон. Гамон спрабаваў прысвістваць і біць у бубен.

За імі прашпацыраваў Павал Гальяш. Ён таксама жыў з краю вёскі. Сёлета ён рыхтаваўся ў вучылішча. Гармоня (так тут называлі гармонік) і бубен уносілі вясёлую разнастайнасць у жыццё вёскі, збіралі народ, асабліва маладзейшых. Ля мастка цераз Плісу, на поплаве, ужо стаяла моладзь — свае, прускаўскія, і з суседніх вёсак. Прыйшлі па-святочнаму апранутыя. На зімовых вячорках весела было, але тут, ля мастка, яшчэ весялей. Па-заліхвацку расцягваў гармонік Піліпко.

— Добра грае! — пахваліла музыканта ўсмешлівая Гэлька Відэрка — Ганніна прыяцелька.

Дзяўчаты ўбраліся ў белыя вышываныя сарочкі, паласатыя, сваёй работы, спаднічкі, паверх якіх былі павязаны белыя, з вышыўкай фартушкі. Лявонка заўважыў Тоню, якая ўжо круцілася паміж дзяўчат.

На ваду насоўваўся лёгкі туман, ахутваючы нізкія берагі і пакручастае рэчышча Плісы.

Падышлі дзяўчаты з Выгнанкі — Галеня, Верка Гагалюк, Тапка Рудка, з Зінькоў — Жуфея. Таксама дзіўнае імя — невядома нават, адкуль такое магло ўзяцца. З ёю сяброўкі — Маня Конаўка і Шура Гаўрылюк, а з імі Оргій Маркаў — сын Марка Замагільнага. Праўда, знешне Оргій нічым не нагадваў бацьку, быў, як і ўсе, — звычайны чалавек.

Угнуўшы галаву і незаўважна жуючы скарынку хлеба, уліўся ў гурт Міхаль Швед. Па натуры Міхаль — маўчун, абыходзіцца нават без таго, каб павітацца пры сустрэчы. Старэйшы брат яго Фэдар — весялун і жартаўнік — пайшоў служыць у войска.

Быў малады яшчэ вельмі Хвядзюшка Шпунт — і яго цягнула ў гурт.

Нават Ясеў Грышка, Латушкаў сын, які, здавалася, ні з кім не вадзіў кампаніі, і той прыйшоў, пакінуўшы дома ціхманага меншага брата Мішу. Пад носам у Грышкі востра вытыркалася верхняя губа, закрываючы ўсю ніжнюю. І, вядома, не магло абысціся ігрышча без Дармідонтавых Трахімкі і Цімошы і Цішкі Пахолка — кавалёвага сына. Зухаваты Трахімка стрыг вачыма, кідаў вакол сябе кароткія позіркі.

— Ну што, мацакі? Пайшлі на Лосьну!

Сапраўды, ля мастка не выпадала паліць купальскае вогнішча. Вёска побач. Ды і царква стаяла непадалёку. Айцец Глеб з матушкай не ўхвалялі купальскія ігрышчы.

Вясёлым натоўпам пайшлі берагам уздоўж Плісы — туды, дзе яна ўпадае ў Лосьну. Купальня — завецца гэтае месца. Тут прускаўская моладзь купаецца, тут звычайна гарэлі купальскія вогнішчы. Лявонка — разам з усімі.

Прыгожая Пліса! Не надта вялікая і не надта малая, плыве яна паміж палёў і сенажацяў, аднастайна лапоча — перамаўляецца пра нешта з берагамі. То на паплавец выскачыць, то ў альшаніку схаваецца, то шырока разальецца па балоце, — вось як тут, дзе агінае Пруску з поўдня. З высокай выспы глядзіць на паводку панскі палац.

І рыба розная ў Лосьне водзіцца, і ракі ёсць. Вада празрыстая — кожны каменьчык відаць. А па берагах растуць высокія касачы. Пры такіх сімпатычных рэчках звычайна і сяліліся ліцвіны.

Ідучы, дзяўчаты рвалі касачы, лугавыя кветкі і вілі з іх вяночкі, спаборнічаючы паміж сабой — чый прыгажэйшы. У ноч на Івана Купалу яны гадалі на вянках. Кожны, ідучы, гаманіў пра сваё. Гугнявіў, нешта расказваючы, Гамон:

— Пелядаваў Астап з Блянавіч — таксама плідзе з гальмоняй.

— У нас гарманіст свой! — ганарыста азваўся Трахімка. — Піліпко — не хто-небудзь! Як зайграе — не ўстоіш… Праўду я кажу, Цімоша? — звярнуўся ён да брата, якога дома толькі што пакрыўдзіў, з'еўшы яго скварку.

— Ну, так, — пагадзіўся Цімоша і паціснуў плячыма.

— Чаму ты такі сумны? — спыталася нейкая з дзяўчат у Цімошы.

— Крыўдзяць яго ўсе — і матка, і бацька, — з прытворным спачуваннем адказаў за брата заўсёды дасціпны Трахімка.

— А хто болей? — выскаліўся Цішка Паходак, зразумеўшы яго жарт.

— Хто болей часу мае!

Рогат.

Лявонка прыкмеціў, як звонка засмяялася, паказаўшы беленькія зубкі, Ганна, і неяк нават пазайздросціў яе весялосці. Казалі — ён не ведаў, верыць гэтаму ці не, — быццам у Прусцы самае сіняе неба, самая смачная вада, самыя пахучыя кветкі і самыя прыгожыя дзяўчаты. Калі меркаваць па Ганне, дык гэта, безумоўна, так. Яе такі мілы яму галасок міжвольна вылучаўся з агульнага дзявочага шчэбету. Гнуткая і ўжо спелая Ганніна постаць часта трапляла пад хлапечыя погляды. Цёмныя валасы, як звычайна, заплецены ў доўгую тоўстую касу, апранута ў лёгкі станік і пярэсты андарачок. Але, мусіць, часцей за ўсіх пазіраў у той бок Лявонка. Яго больш за ўсё вабіла таямнічасць яе шэрых вачэй. У іх нешта было такое, што хвалявала і прыцягвала. Яму зрабілася ажно горача, калі ён другі раз пачуў яе звонкі смех. Яна ж яго як бы і не заўважала. Ну, вядома чаму. Паводле прускаўскіх уяўленняў аб гонары, паводзіны дзяўчыны не павінны выдаваць яе пачуццяў у адносінах з тым хлопцам, які ёй падабаецца.

Відаць было, як няўзнак прыглядаўся да Ганны і Трахімка. Часам, стоячы побач, вельмі ж імкнуўся як бы выпадкова дакрануцца, а то і жартаўліва ўшчыпнуць за што-небудзь. Вось і цяпер, разам ідучы, ён усё бліжэй ціснуўся да яе. Ганна адступіла ўбок.

— Ты што, Трахімка?

— А я нічога.

— Нічога? Ты вачыма глядзі, а рукам волі не давай! — успыхнула дзяўчына.

— Але ж ты вунь якая!

— Якая? — павярнулася яна да жартаўніка. — Ты мне зубы не загаварвай!

Лявонка стараўся не глядзець на Трахімку, быў злы на яго. Учора вечарам ён пайшоў на луг па дзядзькавага каня і ніяк не мог яго злавіць. Спачатку палічыў, што конь дзядзькі Хведара яшчэ не паспеў прывыкнуць да яго. Растлумачыў усё Назар: «Гэта табе Трахімка з Грышкам Ясевым зрабілі». «Што зрабілі?» — не зразумеў Лявонка. «Каня табе зняверылі. Я ў карчах стаяў і ўсё бачыў. Насунуць яму вуздэчку на галаву і ў персі нагой… Потым ізноў — ловяць, насоўваюць вуздэчку і нагамі лупяць». Не хацелася нават верыць, што Трахімка на такое здольны. «За што ж гэта ён? Сволач…» — «Не пераймайся надта», — параіў Назар. Доўга ў той дзень хадзіў ён за канём, пакуль змог злавіць яго. Не рабі, як кажуць, бліжняму таго, чаго не хацеў бы, каб зрабілі табе. А Трахімка, выходзіць, робіць…