Тлкібас ауданындамыз, жаындады, араласу жиілей бастады,

шкір.Шберелі де болды.

1984 жылдары болуы керек ой деймін. Е кенжемізді

алдындаы бала ТИИТ-те оушы еді. 3-4 рет жедел шаырумен

айта-айта уре болып бардым. Сонымен "Вынужденный посадка"

демекші, мжбр "келінді"де болды. Мжбр хабаршы жіберу керек,

жібермесе, уыншы келуі сзсіз. Не істеу керек? рі ойланып, бері

ойланып, тапан тсілім мынау болды: таы да зім барып, тотату

болды. Бардым. Он лды ортасында жалыз ыз екен. кесі-

трактор бригадирі, шешесі-кпе ауруымен ауырады екен. Тілектері-

Екеуі де оуларын тотатпаса,-дейді. Соан келістік.

Бл бір уаыттан тып, зінен зі кдер зуге жетелеу жолы еді.

Солай да болды. Осы жмыса таерте кетіп, тнделетіп йге

жеттім. Баран жолды бір жаы 200 км-ден алыс. ысыланда

осылай да жасауа тура келді. рине, осы соы ісімді дрыс деп

санап отыраным жо, ал оан алып барып отыран ойланбай

жасаан іс бір болса, екінші жаынан, шындыты жасырып, мені

орынсыз инауынан еді. Оушым, сізге толы тсінікті емес болар,

жмбаталып отыран жадайы да бар. Жазып отыраным-мірімні

иналу кезедері, аылдасар адам таппаушылы кезі еді. Бл да

мытылды.

Айтылмаан сыр еді

50 жылдарды ая кезі. "Біреу тойып секіреді, біреу тоып

секіреді" дегендей, біріміз дер кезіндегі студентпіз де, біріміз

кешелдеген студентпіз, яни уаытысында оуа ммкндік болмай,

94

"Ештен де кеш жасы" демек, лайан кездегі студентпіз. Біріміз

дрігерлікке оып жатса, біріміз сол істеп жрген мамандыымыз

бойынша, С.М.Киров атындаы университетті курсантымыз.

Жастауымыз бітіруге жаын да, лкендеуімізге лі оу керек.

– Аа, бгін кешкі сеанса киноа билет алып ойып едім, соан саат

5-ке бізді жатахананы алдынан кездесейік. Айтылан уаата

келдім. Келсем, інімні асында бір жолдас баласы бар, екеуі тр

екен. Маан інім:-азір келешек келіізді кресіз-деді.

Комната жатан екі ыз да келіп алды. Бас иіп амандасып болды.

Кинотеатра арай бет алды. Екі ыз алдымызда да, біздер олардан

со келеміз, тратуара тгел сыймайтындытан, солай жріп келеміз.

– Сол жата келе жатаны болаша келінііз болады – деді інім. Кн

батып барады, араклеке басан. Кшеде ерсілі – арсылы келе

жатан халы. Енді таы срааным ят болар деп, жаылып

алмайын деп-а келемін. Алдаылар кейде арама- арсы келе

жатандарды ыайына арай жол беріп, атарларын ауыстыра

ояды: біресе о жаа, біресе сол жаа ауысады. Мен болсам, кз

жазып аламын ба деп, баанаы келінііз деген ызды шыан

жаына сйкес олымды жмумен келемін. Жары жерге де келдік.

Келінні дидарын да крдік. Дрыс бала екен деген ойа келдім.

Ініміз оуын бітіріп елге келді. Жмыс істеп жр. Анасы зі

натан ыздарын баласына матауын жеткізіп, алуын олайттауда.

Бала еш сыр шашпай, жауап айтармаан кйде алып жрді:

Осыларды йіне бір кегенімде, жегеміз баласыны кзінше з

алаандарын тізбектегендей сараа салып, салматады да: - й,

бала, сен айтшы, осыларды сен де білесі ой, ініе айсысы лайы?

– деді.

– Бйыран біреуі болады да,- дедім мен. Ініміз білім ктеру курсына

Алматыа оуа шаырылды, кетті. Бір кні жегеміз бен аамыз

баласыны сол жата йленгенін естіпті, біз болса тты болсын

айтысты. арап трмай, мен келінді білетінімді айтым. Таыда

жазы сессия кезі, Алматыа келдім. Оларды жбайласанына

туыстардан алашы тты болсынды таы да мен айттым.

“Кейнгілерді кріп, артайаныды сонда білесі” демекші, сол

ініміз де, келін де азір зейнеткер. лды-ызды,келінді, немере сйіп

отыр. Аамыз да, женгеміз де дние салан. Кезінде білсем де,

“Бйыран біреуі болар” деп, сыр шашпаан едім. Сондаы мені екі

олымды кезек жмандыым кейде есіме тседі.

Сол ініміз 25/VI – 1998 ж. марм болды, 64 жаста екен.

Телефон арылы балам Шиеліден сол кні тсте хабарлап еді,

тнделетіп машинамен жеттім. Мен болсам, бл кезде Тлкібас

ауданында тратынмын. Інімізді денесі 20 рзд (аялдама)