Вось так і здарылася, што праз дзве гадзіны пасля свайго ўцёку з брамы Більба сядзеў пры вогнішчы побач з вялікім шатром. Каля Більба сядзелі і Кароль Эльфаў, і Бард — абодва пазіралі на хобіта з вялікім зацікаўленнем. Хобіт у эльфійскіх латах, загорнуты ў старую коўдру — такое нячаста ўбачыш.

— Сапраўды, вы ведаеце, — казаў Більба найлепшым дзелавым сваім тонам, — справы дайшлі да невыноснага стану. Асабіста я надта стомлены ад гэтага ўсяго. Жадаў бы я апынуцца дома, на Захадзе, дзе народ больш кемлівы. Але я маю пэўнае зацікаўленне тут — больш дакладна, у памеры чатырнаццатай часткі скарбаў, адпаведна лісту, які я нават маю з сабою.

Тут хобіт выцягнуў з кішэні сваёй старой камізэлькі (якую яшчэ насіў над кальчугай) пакамячаны, шмат разоў складзены Торынаў ліст — той самы, які знайшоў пад гадзіннікам на каміннай паліцы травеньскім ранкам!

— Частка прыбыткаў, майце на ўвазе, — казаў хобіт далей. — Я добра гэтае ведаю. Менавіта я цалкам за тое, каб уважліва разгледзець усе вашыя прапановы, і атрымаць сваю частку толькі пасля таго, як т, агульнага будзе сплачана адпаведна з вашымі патрабаваннямі. Аднак вы не так добра ведаеце Торына Дубатарча, як я. Хачу запэўніць вас, ён цалкам згодны памерці з голаду на кучы золата, пакуль вы сядзіце тут.

— Калі ласка! — сказаў Бард. — Такі дурань тое заслужыў.

— Менавіта так, — сказаў Більба, — я бачу, што вы маеце на ўвазе. 3 іншага боку, зіма набліжаецца. Хутка выпадзе снег, і з прыпасамі стане цяжкавата — нават для эльфаў, як мне зда-ецца. I яшчэ: вы чулі пра Дайна і гномаў з Жалезных Стромаў?

— Чулі, шмат часу таму. Але якое гэта мае дачыненне да нас? — спытаў Кароль.

— Я так і думаў. Бачыце, мне вядомыя звесткі, якія да вас яшчэ не дайшлі. Дайн цяпер, хачу сказаць вам, менш чым у двух днях падарожжа, а разам з ім, самае меншае, пяць сотняў гномаў. Значная іх частка прымала ўдзел у жудасных войнах паміж гномамі і гоблінамі, пра якія вы, безумоўна, чулі. Калі гномы з'явяцца сюды, будуць непрыемнасці.

— Чаму ты распавядаеш нам гэта? Ці ты здраджваеш сябрам, ці жадаеш нас напалохаць? — спытаў Бард змрочна.

— Даражэнькі мой Бард! — прапішчэў Більба. — Не спя-шайся! Ніколі я такіх недаверлівых не сустракаў! Я проста спра-бую пазбегнуць дарэмных непрыемнасцяў — для ўсіх удзель-нікаў справы. А зараз я зраблю вам прапанову!

— Мы слухаем! — сказалі яны.

— Лепш зірніце! — сказаў хобіт. — Вось яна!

I тут Більба, выцягнуўшы Аркенстон, разгарнуў анучу. Нават Кароль Эльфаў, чые вочы звыкліся з рэчамі надзвычай цудоўнымі ды прыгожымі, падскочыў у захапленні. Бард пазіраў моўчкі, дзівячыся. Быццам крышталёвы шар напоўнілі месяцо-вым святлом, і падвесілі перад ім у сетцы, вытканай з промняў зімовых зор.

— Вось Аркенстон Трэйна, — сказаў Більба. — Сэрца Гары, а таксама сэрца Торына. Ён каштуе для Торына даражэй за раку золата. Я даю Аркенстон вам. Ён дапаможа вам прыйсці да згоды.

Потым Більба, не без уздыху роспачы ды не без сумнага позірку, працягнуў камень Барду. Той узяў камень у руку і замёр, нібы зачараваны.

— Якое ты маеш права на яго, што аддаеш? — нарэшце, з цяжкасцю вымавіў ён.

— Ну, — сказаў хобіт, адчуваючы сябе крыху няўтульна, — не тое, каб я, калі дакладна, меў права, але я магу дазволіць, каб камень змянялі на ўсю маю частку скарбаў, вось што. Можа, я і ўзломшчык — хоць я амаль ніколі не адчуваў сябе ўзлом-шчыкам — аднак, спадзяюся, больш-менш сумленны. У любым выпадку, зараз я выпраўляюся назад, і няхай гномы зробяць са мною, што пажадаюць. Спадзяюся, камень вам будзе на ка-рысць.

Кароль Эльфаў зноў зірнуў на Більба са здіўленнем.

— Більба Торбінс! — сказаў ён. — Ты больш варты насіць даспехі эльфійскіх прынцаў, чым многія з тых, каму яны пасавалі. Аднак сумьяюся, што Торын Дубатарч таксама так палічыць. Здаецца мне, я значна больш ведаю пра гномаў, чым ты. Я б параіў табе застацца з намі, калі ласка, бо мы ўсе ўдзяч-ныя табе.

— Дзякуй вам вялікі! — сказаў Більба, пакланіўшыся. — Але ж я лічу, што не варта мне пакідаць сяброў вось так пасля ўсяго, што мы прайшлі разам. Ды я паабяцаў пабудзіць Бамбура апоўначы! Па праўдзе, мне трэба ісці, нават паспяшацца.

Што ні казалі Кароль з Бардам, Більба яны пераканаць не здолелі. Так што прызначылі яму эскорт, каб правесці да лепшага броду, ды развіталіся з хобітам з вялікаю пашанай. Калі ішлі праз лагер, нейкі стары, апрануты ў цёмны плашч, падняўся і падышоў да хобіта.

— Добрая справа! — сказаў ён, пляснуўшы Більба па спше. — У табе заўсёды знойдзецца больш, чым ты сам сабе ўяўляеш!

Гэта быў Гэндальф.

Упершыню за доўгі час Більба сапраўды ўзрадаваўся. I адразу ж пажадаў задаць безліч пытанняў — але не было калі.

— Для ўсяго будзе свой час! — сказаў Гэндальф. — Калі не памыляюся, прыгоды набліжаюцца да канца. Непрыемныя хвіліны перад табою, так, але ж не падай духам! Магчыма, усё павернецца да лепшага. Такія тут рэчы заварыліся, што і крумкачы пра іх не чулі. Дабранач!

Збіты з тропу, але ўсцешаны, Більба заспяшаўся прэч. Яго правялі да патрэбнай пераправы і дапамаглі перабрацца сухім. Ён развітаўся з эльфамі ды асцярожна ўскараскаўся назад на браму. Вялікая стома авалодала ім, але ж на сцяну забраўся значна раней за поўнач і вяроўку знайшоў менавіта там, дзе пакінуў. Адвязаў яе, схаваў, потым сеў на сцяну ды задумаўся: што ж адбудзецца далей?