— А матрацы навошта? На дрот пакладзем. Сапраўды, у нас ёсць матрацы. Аж чатыры. Не падумаў.

— Пашанцавала нам, — кажу. — Калі б цяпер Тарана сустрэў, то руку паціснуў бы.

— За што?

— Не напалохаў бы нас — у гэты падвал не заляцелі б.

— І праўда, не заляцелі б, — здзіўлена прамовіў Васіль. — Дзякуй яму трэба сказаць.

— Васіль, мы ногі не паломім?

— Каму? Тарану — вушастаму вожыку?

— Сабе.

— Навошта мы сабе ногі будзем ламаць? Каб Карп падумаў, што інваліды? Каб пашкадаваў нас? — засмяяўся Васіль.

— Калі са сцяны скокнем, — удакладніў я. — Унізе, мабыць, цвёрда.

— Два матрацы на дрот пакладзём, а два ўніз кінем. Пасля — скок-скок — што на пярыну.

— Так можна, — пагадзіўся я.

— Давай крыху адпачнём, — прапанаваў Васіль.

Мы селі на матрацы, прыхінуліся да сцяны і непрыкметна паснулі. Мне прыснілася, што з татам пасвім кароў. Каровы ходзяць па выгане, а мы расклалі цяпельца і пячэм бульбу. Я чакаю, не магу дачакацца, калі спячэцца: «Тата, хутка?» — «Хутка, сынок», — усміхаецца тата. Нарэшце кіем выграбае з цяпельца некалькі бульбін. Я выбіраю самую вялікую, падкідваю на далонях (ох і пячэцца!). Пасля пачынаю лупіць. Толькі аблупіў — ні стуль ні ссюль валадар Карп. Сам вялізны, а галава лысая, што бубен. «Дай бульбу», — просіць.

А я: «Не дам. Адчапіся». Карп зноў: «Дай хоць кавалачак». — «Не дам», — кажу. Ен хапіў мяне за плечы. Стараецца пакаціць. Я штосілы ўпіраюся. Дзе ж тата? Чаму не бароніць?

— Уставай. Антон, прачніся. Ноч. Я расплюшчыў вочы. Цемень.

— Антон, ты не спіш?

— Не сплю.

«І чаму мне ўсё ежа сніцца? — думаю. — Сюды ляцелі — пірагі сніліся. Мама пякла. Цяпер бульбу з татам пяклі. І тады не мог дачакацца, калі спякуцца, і цяпер не цярпелася. Чаму так? Есці не хочацца. На тры дні Піліп Макаравіч сваім харчовым прэпаратам накарміў. А яшчэ гэты Карп… Няўжо ён такі ж лысы, як і ягоны любімы леў? Лезе абы-што ў галаву».

— Антон, ты малайчына.

— Кепікі строіш? — пазяхаю я.

— Праўду кажу, — прамовіў Васіль. — Калі б не ты, то мы не прачнуліся б.

— Чаму?

— Ты як засвістаў носам, дык я адразу падхапіўся. Думаў, што міліцыянер свішча. Мяне ў горадзе аднаго разу, калі вуліцу няправільна пераходзіў, міліцыянер хацеў аштрафаваць. Ледзь я адгаварыўся.

— Табе міліцыянер прысніўся? — пытаюся ў Васіля.

— Не памятаю, — прызнаўся Васіль.

— А мне прыснілася, што на выгане з татам бульбу пяклі. Расказаць?

— Пасля раскажаш. Некалі тары-бары разводзіць. Лесвіцу падымай.

— Цёмна. Галаву можна скруціць.

— Пратры вочы, — параіў Васіль. — Прывыкнуць да цемры.

Я працёр кулаком вочы. Сапраўды, у сутарэнні нібы пасвятлела.

Мы з Васілём паклалі на лесвіцу цюфякі, узяліся за лескі (Васіль спераду, я ззаду) і, спатыкаючыся, панеслі.

На вуліцах — ні ліхтарыка. Цемра ахутвае горад. Ціха-ціха. Толькі мы з Васілём ідзём, нясём лесвіцу, на ёй — матрацы. Крыху смешна, калі паглядзець збоку.

Але мне, прызнаюся, было не да смеху. Я раз-пораз азіраўся. Вось-вось, здавалася, выскачыць Таран-тарантул, галёкне на ўсю вуліцу: «Куды лесвіцу цягнеце?»

Вось і гмахі палаца. Я стараўся ступаць нячутна, што кот, нават дыханне стрымліваў. Мінулі вароты. Уф, пранесла. Цяпер і ўздыхнуць можна.

— Пранесла, — шапчу Васілю. — Спяць як забітыя.

— Кладзі лесвіцу, — скамандаваў Васіль.

— Гэта можна, — кажу. — Рукі анямелі. Васіль зноў камандуе:

— Здымай матрацы.

Хуценька знялі матрацы, прыставілі лесвіцу да сцяны. Першым палез Васіль. Я падаў яму адзін матрац, другі, трэці, чацвёрты.

— Паклаў на сцяну? — цікаўлюся.

— Паклаў.

— І ўніз кінуў?

— Кінуў. Давай за мною.

Васіль стаў на сцяну і скокнуў уніз. Знік, быццам і не было яго. Непрыемна, скажу вам, заставацца ў цемры, калі вакол ні душы.

Я хуценька палез па лесвіцы, ускарабкаўся на матрацы. Мякка, хоць кладзіся ды спі. Хітра прыдумалі.

— Васіль, дзе ты? — пазваў я ціха.

— Тут, — азваўся знізу Васіль.

— Не пакалечыўся?

— Не пакалечыўся, не пакалечыўся. Хоча з лаўкі зваліцца, ды не ўдарыцца.

— Куды мне скакаць?

— Прама, як стаіш. Хутчэй.

Я ўдыхнуў паветра і скокнуў уніз. На шчасце, трапіў якраз на матрацы.

— ідзі сюды, — паклікаў Васіль.

— А матрацы хай застаюцца?

— Хай застаюцца. На плячах будзем цягаць? Хопіць і балончыкаў.

Так-то яно так, але не думае пра тое, што легіянеры раніцай заўважаць. Тады яны ўсё наваколле ператрасуць. Нідзе схованкі не знойдзем.